18 Απρ 2007

Αγάπην δε μη έχω...

Πάνε κοντά δώδεκα χρόνια από τότε. Είχα παλιώσει πλέον στο στράτευμα και ψαχνόμουν για συμπληρωματικές άδειες ώστε να γλυκάνω τους μήνες που απέμεναν μέχρι να απολυθώ. Εκμεταλλευόμενος κάποιες γνωριμίες (βλ. βύσματα), κατάφερα να κάνω εισαγωγή στο 401 Γ.Σ.Ν. με αφορμή ένα ασήμαντο λίπωμα που είχα βγάλει πίσω από τ’ αυτί μου. Κάθησα μέσα στο στρατιωτικό νοσοκομείο τρία ή τέσσερα βράδια, προκειμένου να αποκτήσω και τυπικά το δικαίωμα για την πολυπόθητη εικοσαήμερη αναρρωτική άδεια. Δε λέω, είχε την πλάκα της η όλη εμπειρία. Αφού ουσιαστικά ήμουν απολύτως υγιής, είχα όλο τον χρόνο στη διάθεση μου για να σουλατσάρω στους διαδρόμους, να παραγγέλνω πίτσες και να διαβάζω στο κρεβάτι τα απομνημονεύματα του αγαπημένου μου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι. Στο θάλαμο ήταν άλλα πέντε φανταράκια, οι περισσότεροι φρεσκοεγχειρισμένοι. Μόνον ένας από αυτούς ήταν ακόμα μεγαλύτερος κι από μένα. Δε θυμάμαι το όνομα του, θυμάμαι μόνο ότι είχε τελειώσει θεολόγος. Πολύ καλό παιδί, καλλιεργημένο και ευγενικό. Οι επισκέπτες του όμως ήταν μία εντελώς διαφορετική υπόθεση...

Τέτοια παρέλαση θρησκευόμενων και ιερωμένων δεν είχα συναντήσει ποτέ ξανά στη ζωή μου. Τι πνευματικοί, τι θεούσες, τι καλόγεροι, χαμός. Έρχονταν και κάθονταν μέσα στο θάλαμο και η προσευχή πήγαινε σύννεφο. Η πλάκα είναι ότι ο θεολόγος είχε απλά υποστεί μια εγχείριση κήλης. Πονούσε ο άνθρωπος, δε λέω, αλλά σίγουρα δεν κινδύνευε η ζωή του ώστε να χρειαστεί να επέμβει ο Θεός αυτοπροσώπως.

Υπήρχε ένα ντουέτο παπάδων που τον επισκεπτόταν τακτικά. Ο ένας τους ήταν σχετικά νέος και απίστευτα αλλοίθωρος, ο άλλος – που αν δεν κάνω λάθος πρέπει να ήταν ο πνευματικός του κατάκοιτου θεολόγου – ήταν ηλικιωμένος και τζώρας. Έφερνε λίγο στον Καντιώτη. Πρέπει να σπαζόταν πολύ μαζί μου, γιατί κάθε φορά που έμπαινε με λοξοκοίταζε - περιμένοντας ίσως ότι θα μετανοήσω και θα σπεύσω να του φιλήσω το χέρι. Καημένε τράγο, τι σου μελλε να πάθεις...

Συνήθως την κοπάναγα από τον θάλαμο όταν είχε επισκεπτήριο, αλλά αυτή τη φορά είχα αποφασίσει ότι θέλω να διαβάσω το βιβλίο μου και να μην αφήσω κανέναν να μου χαλάσει τη νιρβάνα. Εμφανίζεται κάποια στιγμή το γνωστό ντουέτο, κάθονται πλάι στον ασθενή και αρχίζουν να βγάζουν από τις τσάντες τους διάφορα παγανιστικά σύνεργα. Αγιασμούς, εσταυρωμένους, ένα μπουκαλάκι με λάδι, βαμβάκι κλπ (τα οποία μόλις τότε πληροφορήθηκα ότι χρησιμεύουν για να πραγματοποιήσει κανείς ευχέλαιο). Τι ευχέλαιο ρε; Αυτό νόμιζα ότι το κάνουν μόνον ως ύστατη λύση σε όποιον είναι του θανατά. Αμ δε. Ο συγκεκριμένος παπάς φαίνεται πως το ευχέλαιο το είχε για ψωμοτύρι.

Αρχίζει και ψέλνει τα κορακίστικα ο γέρος, σιγοντάρει από δίπλα ο αλλοίθωρος, σταυρώνουν το μέτωπο του θεολόγου με το λαδωμένο βαμβάκι και μετά κοιτάζουν προς το μέρος μου (εντάξει, ο αλλοίθωρος κοίταζε προς την πόρτα...) Ο γερο-τράγος ήθελε να μου κάνει κι εμένα ευχέλαιο, αν έχεις το Θεό σου. «Ευχαριστώ πολύ, δε θέλω» του λέω. Θίγεται ο γέροντας κι αρχίζει να επιχειρηματολογεί υπέρ της ευεργετικής επίδρασης του προϊόντος του. «Βρε δε θέλω σου λέω». Τίποτα αυτός, είχε φορτώσει κανονικά. Υψώνει τους τόνους και ξεκινάει το κήρυγμα. Εμείς οι νέοι, που δεν εκκλησιαζόμαστε, δεν ακολουθούμε τις παραδόσεις του λαού μας, δεν έχουμε το δικαίωμα να λεγόμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, και τα ρέστα. Εγώ παραμένω ψύχραιμος αλλά είναι βέβαιο πως τον αγριοκοιτάζω. Ο παπάς παραληρεί και κανένας δε μπορεί να τον σταματήσει. Τώρα έχει πιάσει τον Απόστολο Παύλο και φωνάζοντας και φτύνοντας ταυτόχρονα έχει το θράσος να μου μιλάει για τη δύναμη της αγάπης: «Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται...»

«Η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται» τον διακόπτω εγώ και συνεχίζω το ποιηματάκι: «Ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. Είτε γλώσσαι, παύσονται. Είτε γνώσις, καταργηθήσεται.»

Ο παπάς έχει μείνει παγωτό και με κοιτάζει λες και περιμένει να βγάλω φτερά και να αναληφθώ στους ουρανούς (ή να μου φυτρώσουν κέρατα και να εξαφανιστώ μέσα σε καπνούς – το ίδιο κάνει). Ο αλλοίθωρος σκύβει προς το μέρος του και (κοιτάζοντας τον απέναντι τοίχο) του ψιθυρίζει: «αφήστε τον, φαίνεται καλό παιδί». Κάτι πάει να πει ο γέρος και το καταπίνει. Εγώ ξαναγυρνάω στο βιβλίο μου σαν να μη συνέβη τίποτα και τα ράσα σηκώνονται από τις καρέκλες κι εγκαταλείπουν το θάλαμο θροΐζοντας, προκειμένου να διασώσουν όση αξιοπρέπεια είχε απομείνει σ’ αυτούς που τα φορούσαν. Ο θεολόγος ευτυχώς διέθετε χιούμορ, κι άρχισε να μου απολογείται χαμογελαστός για τη συμπεριφορά του πνευματικού του. Είναι λέει παλαιάς κοπής αυτός, δε μπορεί να χωνέψει όλους αυτούς τους άθεους που έχουν μαζευτεί τελευταία. Ωστόσο, εκφράζει κι εκείνος την απορία του: πώς ήξερα το απόσπασμα της Α’ επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους απ’ έξω;

Ε, λοιπόν, ή είμαι τρομακτικά κωλόφαρδος ή υπάρχει όντως Θεός και αποφάσισε να σπάσει πλάκα με τους υπαλλήλους της τοπικής αντιπροσωπείας του. Γιατί το συγκεκριμένο κείμενο είναι το μοναδικό εδάφιο της Βίβλου που ξέρω απ’ έξω. Ούτε το «πάτερ ημών» δε θυμάμαι ολόκληρο. Αυτό όμως μου είχε αρέσει πολύ και το είχα αποστηθίσει. Μάλιστα, το είχα διαβάσει την προηγούμενη μέρα ακριβώς από το βιβλίο του Αντρέι Ταρκόφσκι, εκεί στον ίδιο θάλαμο του 401. Όμως δε μου πήγαινε να εκμυστηρευτώ την αλήθεια στον θεολόγο μετά από τέτοιο θρίαμβο. Άσε που μου την είχε σπάσει κι αυτός ως ηθικός αυτουργός της όλης παπαδοποίησης του θαλάμου. Οπότε, σηκώνω τα μάτια από το βιβλίο και γυρίζω και του λέω ατάραχος μία ατάκα από αθάνατη ελληνική τσόντα των ‘80s:

«Το μουνί και το πριόνι, όποιος δεν το ξέρει ιδρώνει».

Άσκηση για το σπίτι: να βρείτε το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας και να το μοιραστείτε με την υπόλοιπη τάξη.

22 σχόλια:

elafini είπε...

κάτι ξέρουν όσοι βλέπουν τσόντες..χαχα...καλά..ο Άγιος Coltrane είναι άπαιχτος!!

elafini είπε...

μάζευε κι ας είν' και ρόγες(διπλή σημασία..πωπω τι έπαθα μεσημεριάτικα...χαχα)..γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει

pølsemannen είπε...

Καλά, εάν -Ω Θεία Xάρις- είχες με κάποιο τρόπο, έστω και σε περιοδικό, και το εικόνισμα του Οσίου Κολτρέηνεως του φλογοσαξοφωνοφόρου για να το μοστράρεις στο τέλος, λέγοντας "Μεγάλη η Χάρις του", μέχρι και για εγκεφαλικά εντός 401 ΓΣΝΑ συζητάγαμε...

+evlogisson geronta+

Helix Nebulae είπε...

@elafini
Μεγάλη η χάρη του...

(για το δεύτερο σχόλιο θα απαντήσω αργότερα)

@pølsemannen
Βοήθεια σας...

+σαξοφώνισον+

ο δείμος του πολίτη είπε...

ΠΟλύ καλό. Εγώ το έμαθα πρώτα από την ταινία μπλε του Κισκλόφσκυ και μετά το βρήκα στην Καινή Διαθήκη σε Λατινικά και Ελληνικά στο master μου.

Helix Nebulae είπε...

Μετά την έκτακτη είδηση για το blog των γονιών του μικρού Άλεξ, αποφάσισα να αλλάξω τον τίτλο αυτού του post (που αρχικά ήταν "το μουνί και το πριόνι"), θεωρώντας τον τουλάχιστον άκομψο. Ελπίζω να με συγχωρέσετε για την αυτολογοκρισία.

@δείμος του πολίτη
Κι εγώ το πρωτοείδα στην ταινία του Κισλόφσκι, αλλά το αποστήθισα με αφορμή έναν άλλον -όφσκι τελικά.

+Βόηθα Παναγιά μου+

Ανώνυμος είπε...

Πάνω που ήμουν έτοιμη να γράψω "ε, μα πια δεν σας προλαβαίνω! έχω κι εξεταστική αυτό τον καιρό!" κάνω το ...λάθος καθότι παρεξηγημένο μεν, αγγελούδι δε, και διαβάζω το post...
παρατηρήσεις:
α) τσκ τσκ τσκ
β) άσκηση για το σπίτι;!!!!
γ) κανένα βοήθημα;
και μία φωνή μέσα μου προστάζει "γράψε το στους τοίχους του ΤΕΙ Vouts!"
:-) Θα μας τρελάνετε εντελώς

Helix Nebulae είπε...

@vouts
+ο Κύριος μετά σου+

(ή ο κύριος με τα σου, τα εκλέρ και τα μαρόν-γκλασέ)

Zaphod είπε...

Όσον αφορά το νόημα:
Το μουνί και το δελφίνι να ησυχάσω δεν μ' αφήνει!

Σαν ιστορία γαμάτη πάντως!!!

Unknown είπε...

το μήνυμα της ιστορίας για τύπους σαν αυτούς που περιγράφεις είναι το εξής :

άμα δεν έχεις φτερά τι τσαμπουκαλεύεσαι ε?

χιχι, από ανέκδοτο που άμα δεν το ξέρετε σας το λεω άλλη φορά

2Σx2 είπε...

Διαβάζω κάμποσο καιρό όσα γράφονται εδώ και συχνά συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλια σου που πετυχαίνω διάσπαρτα. Διαθέτεις λόγο γεμάτο συνοχή. Μου φαίνεται κάπως θρασύ αυτό που λέω στο πρώτο μου σχόλιο εδώ και για να μην παρεξηγηθώ σημειώνω πως η κριτική μου είναι καλόπιστη.
Σχετικά με την ιστορία αυτή το δίδαγμα που προκύπτει κατ' εμέ είναι πως η τύχη βοηθά τους τολμηρούς επειδή θέλει άντερα να συζητάς με παπά και μάλιστα παλαιάς κοπής.
Καλό βράδυ, καλώς σε βρήκα!

Τίποτα είπε...

Μάθε τέχνη κι άστηνε...

Sia+Meza είπε...

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ! Ως εγγονα παππα εχω βρεθει πολλακις σε παρομοιες περιπτωσεις..με παρομοια αποτελεσματα!

Helix Nebulae είπε...

@zaphod
Ου αντίχριστεεεε, σαταναααά, εξαποδωωώ, ουουουου...

+Η Ελένη Λουκά νικά κι όλα τα κακά σκορπά+

@isis
κάτι μου λέει τώρα αυτό το ανέκδοτο αλλά δε μπορώ να το θυμηθώ

+τα φτερά δεν κάνουν τον άγγελο+

Helix Nebulae είπε...

2σx2
Κόπηκε ο παπάς παλιά στις εξετάσεις...

+ο Θεός να σε έχει καλά τέκνον μου για τα καλά σου λόγια+

@τίποτα
κι αλεστικά μη δίνετε. Όχι, λάθος. Κι άμα πεινάσεις πιάστηνε - το βρήκα. Λες να γίνω παπάς; Ούτε για παπατζής στην Ομόνοια δεν κάνω...

+Ελέησον και σώσον ημάς, αμήν+

@sia+meza
Από το πολύ λιβάνι το 'παθες, ε;

+φύσαρούφατραβατόνε+

Sia+Meza είπε...

+πατατονεκιαλλαξτονε+

αμμος είπε...

Αν και άθεος από τα δεκαπέντε και μετέπειτα αγνωστικιστής, έχω διαβάσει πολύ την Καινή Διαθήκη, αρκετά σημεία της είναι πυκνότατα σε νόημα (καλή ώρα αυτό), ενώ η Αποκάλυψη κατά τη γνώμη μου είναι ένα εξαιρετικό ποιητικό κείμενο.
Μου θύμισες την υπεροπτική Δούκισσα από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, που λέει διάφορες απίθανες ιστορίες στην Αλίκη και κάθε φορά που τελειώνει μία από αυτές τη ρωτάει ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα.
Λοιπόοον, ένα από τα στοιχεία που εκτιμώ στην Καινή Διαθήκη είναι ότι αποτελεί πραγματικά ανοιχτό κείμενο σε πολλές ερμηνείες, ιδίως στις παραβολές της. Mutatis mutandis θα το παίξω λοιπόν κι εγώ μεταμοντέρνα Αλίκη και θα σου απαντήσω: Δεν μπορώ να βρω ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα, γιατί είναι πολλά.

roidis είπε...

κακώς άργησα να το διαβάσω! χεχε..
κάτι τέτοια μου αρέσουν. Αλλά βρε παιδί μου έχω πληροφορίες ότι μερικοί απ' αυτούς συνεχίζουν το ίδιο βιολί.

Helix Nebulae είπε...

@αμμος
Η Αλίκη στο κατηχητικό...

+Φωνή βοώντος εν τη ερήμω+

@roidis
Αν ήταν το βιολί πουλί θα το παίζανε πολλοί (άλλη κλασική ατάκα από το σκουπιδαριό των 80s)

+ξανασταύρωσον+

Sardonian είπε...

Το λεπόν (κλείνεται κατά το ντεπόν) , το ηθικό δίδαγμα είναι:
Διάβαζε και μη ερεύνα
(ε, ρε κάτι κρυφά νοήματα που πιάνω στον αέρα..χραπ! χραπ! οπ..κλειστό το στόμα Sardo..χραπ! άκρη λέμε..)
Την ευλογία σας νέε μου:-)

Helix Nebulae είπε...

@sardonian
Με το μπαρδόν για την καθυστερημένη απάντηση, μη μας κόψετε και κάνα κομμάτι με όλα αυτά τα "χραπ!" περικαλώ. Η ευλογία μου είναι δεδομένη - ιδίως στα μικρά χαριτωμένα ζωάκια με φουντωτή ουρά.

+όταν αυτοί τρώγανε βελανίδια εμείς γκρεμίζαμε παρθενώνες+

Helix Nebulae είπε...

Α, παραλίγο να το ξεχάσω. Το ηθικόν δίδαγμα (αφού αρκετοί από εσάς μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε μη σας το χαλάσω). Λοιπόν, το ηθικόν δίδαγμα είναι το φινάλε της αυθεντικής επιστολής του Απ. Παύλου:

"Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη".

Κοινώς, τι να τα κάνω τα ευαγγέλια και τα ευχέλαια πάτερ, όταν κηρύττετε την αγάπη κραδαίνοντας ρομφαία. Αν δεν το κατέχετε το ζήτημα (εξ ου και η αναφορά στο πριόνι κλπ), τζάμπα ιδρώνετε και ξεφυσάτε.