31 Μαΐ 2007

Λίγες ώρες μείνανε...

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή με την κινητοποίηση για την Αμαλία είναι πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα. Ειλικρινά, δεν περίμενα ποτέ ότι η ανταπόκριση θα ήταν τόσο μαζική. Ούτε η διάθεση για συμμετοχή. Κείμενα, banners, δελτία τύπου, φυλλάδια, μεταφράσεις, e-mails... Οι τελευταίες πυρετώδεις προετοιμασίες για αύριο. Σε λίγες ώρες δηλαδή. Το μόνο που θέλω να παρακαλέσω είναι να παραμείνουμε ενωμένοι. Ακόμα κι αν επιλέξετε να δημοσιεύσετε δικά σας κείμενα, τουλάχιστον βάλτε στο αυριανό post σας τον ίδιο τίτλο: "Για την Αμαλία". Αν σκοπεύετε να στείλετε mail, καλό θα ήταν να στείλετε το κείμενο που δημοσιεύεται στο προηγούμενο post, καθώς είναι αποτέλεσμα συλλογικής και προσεκτικής προσπάθειας. Οδηγίες για κάθε ενδιαφερόμενο, λίστες με ηλεκτρονικές διευθύνσεις, καθώς και όλα τα κείμενα και τα banners (στα ελληνικά, αγγλικά, κλπ) θα βρείτε στο καινούργιο site που ανοίξαμε για αυτό το σκοπό, το giatinamalia-blog.blogspot.com.

Θέλω μόνο να ξεκαθαρίσω κάτι. Ποτέ δεν υπήρξε προσωπική μου υπόθεση αυτή η ιστορία. Έχει πάψει να είναι καν μια ομαδική συνεργασία. Ανήκει σε όλους μας. Ο γενικός συντονισμός της όλης προσπάθειας έχει μεταφερθεί πλεόν στο giatinamalia-blog.blogspot.com. Σας καλώ να στηρίξετε με κάθε τρόπο τα παιδιά που έχουν ξενυχτήσει για να πραγματοποιηθεί αυτή η κινητοποίηση. Ακόμα κι αν δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε απολύτως τίποτα αξίζει. Για την Αμαλία αλλά και για όλους μας.

Σας ευχαριστώ.

Υ.Γ.1: Με τα κείμενα και τις μεταφράσεις είμαστε ΟΚ. Χρειαζόμαστε κυρίως βοήθεια στην ενημέρωση των bloggers καθώς και στη διανομή φυλλαδίων έξω από νοσοκομεία και ιατρικές σχολές. Ενημερωθείτε σχετικά στα σχόλια του giatinamalia-blog.blogspot.com.
Υ.Γ.2: ΠΡΟΣΟΧΗ! Εάν σκοπεύετε να πάρετε τηλέφωνο αύριο σε υπηρεσίες και υπουργεία για να διαμαρτυρηθείτε, μην κάνετε το λάθος να τηλεφωνήσετε σε νοσοκομεία ή ιατρεία γιατί θα μπλοκάρουν οι γραμμές και θα δημιουργηθεί σοβαρό πρόβλημα σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Υ.Γ.3: Αυτή η προσπάθεια ΔΕΝ στηρίζει ενέργειες αντεκδίκησης. Η δημοσίευση ονομάτων γιατρών "που τα παίρνουν" και άλλοι τραμπουκισμοί θα ακυρώσουν όλο τον αγώνα που κάναμε και θα αμαυρώσουν τη μνήμη της Αμαλίας.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΑΜΑΛΙΑ

Αυτό είναι το προτεινόμενο κείμενο για τη συλλογική κινητοποίηση σχετικά με την Αμαλία. Το κείμενο αυτό θα αναρτηθεί την Παρασκευή 1η Ιουνίου (και όχι πιο πριν) στα blogs όσων επιθυμούν (όσοι δε θέλουν, ας βάλουν τουλάχιστον στο κείμενο που θα δημοσιεύσουν την Παρασκευή τον τίτλο "Για την Αμαλία"). Επίσης, αυτό είναι το κείμενο που θα σταλεί την Παρασκευή με e-mail προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις. Για πλήρεις λίστες διευθύνσεων ανατρέξτε στα blogs του και της athena (αν υπάρχει και κάποιος άλλος, ενημερώστε με για να τον προσθέσω). Όσον αφορά το banner, απ' ό,τι καταλαβαίνω οι μισοί χρησιμοποιούν αυτό του Γιώργου Κρόγια και οι άλλοι μισοί αυτό του arkoudos. Καλό θα ήταν να υπάρχει ένα και μοναδικό banner, αλλά φαίνεται πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον.
-----------------------------------------------------------
UPDATE (31-5-07, 11.45): Το παρακάτω κείμενο είναι το ΤΕΛΙΚΟ (μετά από ομαδική εργασία). ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΨΕΤΕ (σημειώστε μόνο ότι οι παρατηρήσεις είναι με κίτρινο χρώμα, οπότε αποφύγετε να αντιγράψετε κι αυτές).

Επίσης, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι
έχουμε ανοίξει ένα προσωρινό blog για την τελική φάση του συντονισμού της όλης προσπάθειας, με τίτλο Για την Αμαλία. Όσοι θέλετε να συνεισφέρετε ώστε να δικαιωθεί κάποτε ο αγώνας της Αμαλίας, μπορείτε να ενημερωθείτε από εκεί για όλες τις λεπτομέρειες της συλλογικής αυτής δράσης. Δηλώστε συμμετοχή για να γίνετε contributors και ενημερώστε όσους μπορείτε.
------------------------------------------------------------

Τίτλος post / e-mail:
"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

προτεινόμενο banner
Κείμενο:

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
  • ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
  • ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
  • ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
  • ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
  • ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
  • ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
  • ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
  • ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

30 Μαΐ 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς που αγκαλιάσατε την προσπάθεια για μια συλλογική διαμαρτυρία εναντίον της διαφθοράς και της αναλγησίας που οδήγησαν στον πρόωρο χαμό της Αμαλίας Καλυβίνου. Η μέχρι τώρα συμμετοχή σας έχει υπάρξει εντυπωσιακή, το ίδιο και η διάθεση σας να οργανωθεί μία δυναμική και καλά συντονισμένη κινητοποίηση που θα ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια της δικτυογραφικής κοινότητας. Ήδη το θέμα έχει προκαλέσει την προσοχή των ΜΜΕ, καθώς είναι η πρώτη φορά που γίνεται μία τόσο μαζική προσπάθεια στην Ελλάδα μέσω διαδικτύου. Η φωνή μας ακούγεται, και είναι η φωνή των ενεργών πολιτών αυτής της χώρας και όχι απλά των bloggers.

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι αυτή η κίνηση δεν είναι ούτε μία προσπάθεια "αγιοποίησης" της Αμαλίας, ούτε κάποιος φιλανθρωπικός "μαραθώνιος", ούτε κάποιου είδους λαϊκό δικαστήριο εναντίον του ιατρικού κλάδου ή συγκεκριμένων προσώπων. Στόχος μας είναι να αμφισβητήσουμε το υπάρχον καθεστώς εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου, καθώς και την αρρωστημένη νοοτροπία που διαχωρίζει τους ασθενείς σύμφωνα με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Η υγεία είναι υπόθεση όλων μας. Δικαιούμαστε αποτελεσματική, αξιοπρεπή και δωρεάν περίθαλψη.

Μέσα από μια διαδικασία ανοιχτού και νηφάλιου διαλόγου, συζητήθηκαν προτάσεις και απόψεις σχετικά με τη μορφή αλλά και το περιεχόμενο της κινητοποίησης της 1ης Ιουνίου. Θα αποπειραθώ να συνοψίσω τα κυριότερα σημεία, έτσι ώστε να γνωρίζουμε όλοι μας με ποιούς τρόπους μπορούμε να βοηθήσουμε καλύτερα. Στο μεταξύ, συνεχίστε να καταθέτετε τις προτάσεις και τις ιδέες σας. Όσοι επιθυμούν, μπορούν να συμμετάσχουν στο γενικό συντονισμό, είτε μέσα από το δικό τους blog είτε από αλλού.


ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ 1ης ΙΟΥΝΙΟΥ


1. ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1η ΙΟΥΝΙΟΥ, ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ BLOGS ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΟΥΝ ΕΝΑ POST ΜΕ ΚΟΙΝΟ ΤΙΤΛΟ.
Ο μέχρι τώρα προτεινόμενος τίτλος ήταν «Η ΑΜΑΛΙΑ ΖΕΙ» (ωστόσο υπήρξαν αρκετές αντιρρήσεις). Άλλοι προτεινόμενοι τίτλοι θα μπορούσαν να είναι «ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ», «ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΜΕΛΕΙΑ», «ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ» ή απλά το κάπως ουδέτερο (αλλά συναισθηματικά φορτισμένο) «ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ».
Μέχρι απόψε το βράδυ πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει αυτό το θέμα και να ενημερωθούν όλοι με σχόλια στα blog τους, mail ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

2. ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ, ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ (εδώ και αλλού) ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΟΙΝΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ:
α) ΘΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ,
β) ΘΑ ΣΤΗΛΙΤΕΥΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ, ΤΗΝ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΥΓΕΙΑΣ,
γ) ΘΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ.

Ήδη έχουν γίνει αρκετές προτάσεις για το τι ακριβώς θα πρέπει να γράφει αυτό το κείμενο. Εφόσον δεν έχει κανείς αντίρρηση, θα αποπειραθώ να κάνω μια σύνθεση και θα την αναρτήσω απόψε το απόγευμα, ώστε να γίνουν οι όποιες διορθώσεις και να συμφωνήσουμε όλοι σε μία τελική μορφή του.

3. ΕΧΕΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΗΔΗ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ BANNER (που οδηγεί με link στο blog fakellaki.blogspot.com της Αμαλίας). ΤΟ BANNER ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΘΕΙ ΣΕ BLOGS & SITES, ΘΑ ΣΥΝΟΔΕΨΕΙ MAILS ΠΟΥ ΘΑ ΣΤΑΛΟΥΝ ΠΡΟΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΥΠΩΘΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΟΙΝΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ.
(περισσότερες λεπτομέρειες παρακάτω).

ΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ BANNER ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΡΟΓΙΑ

Τις τελευταίες ημέρες έχουν εμφανιστεί πολλά διαφορετικά banners και εκδοχές τους. Καλό θα ήταν να συμφωνήσουμε ότι αυτό είναι το τελικό και να το χρησιμοποιήσουμε όλοι. Όποιος έχει σημαντικές ενστάσεις ας τις εκφράσει τώρα.(Προσωπική μου άποψη είναι ότι η εικόνα του βλέμματος της Αμαλίας είναι πιο δυνατή από τη Νίκη της Σαμοθράκης, η οποία αποτελεί ένα κάπως παραπλανητικό σύμβολο).

4. ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ BANNER ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΛΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΜΕ E-MAIL ΣΕ:
α) ΦΙΛΟΥΣ & ΓΝΩΣΤΟΥΣ (με την παρότρυνση να το στείλουν κι εκείνοι σε όσες περισσότερες διευθύνσεις μπορούν)
β) ΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΥΠΟΥΡΓΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ, ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΙΑΤΡΙΚΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ, ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΥΣ & ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ, ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ, κλπ.

Όσο πιο πολλά mail λάβουν τόσο το καλύτερο. Για μια πλήρη λίστα επισκεφτείτε τα blogs του pølsemannen και της aphrodite. Ειδικά για τα ΜΜΕ, θα συνταχθεί κι ένα σύντομο και περιεκτικό δελτίο τύπου.

5. ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΥΠΩΣΟΥΝ (αύριο Πέμπτη 31-5) ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ & BANNER, ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΟΥΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ, ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ.
Αν δεν βρεθεί εγκαίρως κάποιο τυπογραφείο να αναλάβει αφιλοκερδώς να τυπώσει φυλλάδια, θα ξοδέψουμε λίγο χαρτί παραπάνω και λίγο μελάνι από τους εκτυπωτές μας.

6. ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΤΟΥΣ ΙΑΤΡΙΚΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙΤΕ. ΕΠΙΜΕΙΝΕΤΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΝ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ.

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΜΗΝ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕΤΕ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΚΑΙ ΙΑΤΡΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΤΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ.

7. ΟΣΟΙ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΔΩΡΕΑ, ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ «ΕΛΠΙΔΑ» ΓΙΑ ΤΟ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΑΥΤΗ ΥΠΗΡΞΕ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗ ΣΕΒΑΣΤΟΥΜΕ.
Εναλλακτικά, μπορείτε να καταθέσετε χρήματα όπου εσείς κρίνετε καλύτερα. Οι δωρεές είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και δε χρειάζεται να δημοσιοποιούνται. Ούτως ή άλλως, ο σκοπός αυτής της κινητοποίησης είναι η διαμαρτυρία για ένα άδικο σύστημα υγείας και όχι η ενίσχυση κάποιου φιλανθρωπικού ιδρύματος.

8. ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΘΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΙ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΑΛΕΙ ΜΕ E-MAIL ΣΕ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΕΣ, ΔΙΕΘΝΗ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ, ΣΧΕΤΙΚΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ Ε.Ε. ΚΑΙ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ.
Αν δεν γνωρίζετε άπταιστα κάποια γλώσσα σας παρακαλώ να μην επιχειρήσετε να το μεταφράσετε. Ήδη έχουν προσφερθεί αρκετοί. Θα ενημερωθείτε με update σχετικά με το ποιοί έχουν αναλάβει τη μετάφραση (οι οποίοι θα έχουν και την ευθύνη να της δημοσίευσης στο blog τους για να το κατεβάσουν κι οι υπόλοιποι).


9. Η 1η ΙΟΥΝΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΑΡΧΗ. ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ. ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ.
(Όπως η δημιουργία ενός ενημερωτικού βίντεο που θα ανεβεί στο
youtube, συλλογές υπογραφών, στοιχειοθετημένες καταγγελίες για παράνομο χρηματισμό γιατρών, γραφειοκρατικές κωλυσιεργείες και διαπλεκόμενα συμφέροντα φαρμακευτικών εταιρειών και ιατρικού κατεστημένου, κλπ).

10. ΤΕΛΟΣ, ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ ΜΕ ΣΧΟΛΙΟ ΤΑ BLOGS ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ή ΝΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ BLOG.

ΓΙΑ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ, ΑΦΗΣΤΕ ΣΧΟΛΙΟ ή ΣΤΕΙΛΤΕ MAIL ΣΤΟ yperoptix@yahoo.gr

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΣΑΣ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ.

28 Μαΐ 2007

Ραντεβού την 1η Ιουνίου

Δεν προσπαθούμε με κανέναν τρόπο να εκμεταλλευτούμε τον άδικο χαμό της Αμαλίας Καλυβινού. Θέλουμε απλά να δώσουμε μια συνέχεια στον αγώνα που εκείνη ξεκίνησε. Να ενημερώσουμε, να διαμαρτυρηθούμε και εν τέλει να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο σύστημα υγείας. Για όλους μας. Χωρίς φακελλάκια, χωρίς ιατρικά λάθη, χωρίς γραφειοκρατικές διαδικασίες που μπορούν να κοστίσουν ζωές. Χωρίς όλα όσα η Αμαλία είχε τη δύναμη να καταγγείλει μέσα από τα κείμενα του blog της. Έστω και για λίγο, υπήρξαμε συνοδοιπόροι της. Εκείνη ήταν που μας έδειξε το δρόμο, αποδεικνύοντας ότι η φωνή μας μπορεί να ακουστεί. Δίνοντας μας την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Νομίζουμε πως γι'αυτό και μόνο, της οφείλουμε κάτι παραπάνω από ένα δάκρυ.

Έχει ήδη προταθεί η 1η Ιουνίου σαν ημέρα αφιερωμένη στην Αμαλία. Πιστεύω ότι το καλύτερο αντίο που θα μπορούσαμε να της προσφέρουμε είναι να ταράξουμε λίγο τα λιμνάζοντα ύδατα του Εθνικού μας Συστήματος Υγείας και να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα στους κυβερνώντες αλλά και στους πολίτες αυτής της χώρας. Καταθέστε λοιπόν τις προτάσεις σας για να οργανώσουμε όλοι μαζί μια μικρή εκστρατεία για την Αμαλία. Αντί στεφάνου.

Πού και πώς όμως μπορούμε να δραστηριοποιηθούμε ώστε η πρωτοβουλία αυτή να έχει το μέγιστο δυνατό αντίκτυπο;
  • Πρώτα απ' όλα, πρέπει να οργανωθούμε μεταξύ μας. Διαδώστε τα νέα σε όλα τα ελληνόφωνα blogs, ώστε να ενημερωθούν όλοι όσοι πιθανόν θελήσουν να συμμετάσχουν σ' αυτή την πρωτοβουλία. Ας κάνουμε έναν ανοιχτό διάλογο αυτή τη φορά, χωρίς να αποκλείουμε κανέναν.
  • Το banner είναι μόνο η αρχή. Ένα μπαϊράκι είναι και τίποτα άλλο. Η πρόταση μου είναι η παραπάνω (με link που οδηγεί στο blog της Αμαλίας) και έρχεται να προστεθεί στις ήδη υπάρχουσες της Ion και του Polsemannen (βλ. προηγούμενο post). Πιστεύω ότι το βλέμμα της Αμαλίας είναι πιο δυνατό από οποιοδήποτε σκιτσάκι. Είμαι ανοιχτός φυσικά σε παρατηρήσεις, καθώς και σε εναλλακτικές προτάσεις. Δυστυχώς, το "malpractice" δε μεταφράζεται με μία λέξη.
  • Ίσως θα μπορούσε να συνταχτεί ένα κοινό post, αν και μια ιδέα θα ήταν να αφήσουμε τον καθένα να γράψει τη δική του οπτική γωνία για το θέμα. Η Ροδιά πρότεινε όσοι θέλουμε να γράψουμε τη δική μας μαρτυρία, που θα παραπέμπει στο blog της Αμαλίας.
  • Τα e-mail είναι ένας άλλος τομέας. Bulk, chain, αλλά και στοχευμένα σε αρμόδια γραφεία, υπουργεία, κλπ. Κάποιος να μας ενημερώσει ποιοί ακριβώς είναι οι φορείς ή τα πρόσωπα που πρέπει να απευθυνθούμε. Εκεί μάλλον είναι απαραίτητο ένα κοινά αποδεκτό κείμενο. Όσοι θέλουν να αναλάβουν να το συντάξουν ας το δηλώσουν.
  • Χρειαζόμαστε συμβούλους για να ξέρουμε τι μας γίνεται και να μην καταντήσουμε γραφικοί. Γιατρούς, νομικούς, ανθρώπους που γνωρίζουν τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του συστήματος υγείας. Τι προβλέπει η νομοθεσία για το φακελλάκι; Τι ακριβώς συμβαίνει σε άλλες χώρες; Μιλάμε για συγκεκριμένες θέσεις, όχι σκέτες αοριστολογίες για τον όρκο του Ιπποκράτη.
  • Τηλέφωνα. Σε όλους τους φορείς που θα στείλουμε mail. Ενδεχομένως ακόμα και στους γιατρούς που καταγγείλει επώνυμα η Αμαλία. Όχι για να τους καθυβρίσουμε, αλλά για να τους θυμίσουμε την ιστορία της και τον ρόλο που είχανε παίξει.
  • Μ.Μ.Ε. Κυρίως εφημερίδες, αφού η τηλεόραση θα προσπαθήσει να μετατρέψει το γεγονός σε τσίρκο όπως πάντα. Δίνοντας έμφαση σ' αυτό που διεκδικούσε η Αμαλία, όχι σε μελοδραματικές ιστορίες για την "ευαισθητοποίηση" της κοινής γνώμης.
  • Εξωτερικό. Ομογένεια αλλά και μη ελληνόφωνοι. Κάποιοι να βοηθήσουν στη μετάφραση των κειμένων. Καλύτερα να γίνουμε ρόμπα διεθνώς, παρά να πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν είχαν φακελλάκια και βύσματα. Υποτίθεται ότι είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ας μαζέψουμε υπογραφές για να γίνει ένα διάβημα.
  • Αν κάποιος έχει πρόσβαση σε τυπογραφεία, θα μπορούσαμε ακόμα και να τυπώσουμε ενημερωτικά φυλλάδια και να βρεθούν εθελοντές για να τα μοιράσουν στον κόσμο. Έξω από κρατικά νοσοκομεία και ιδιωτικές κλινικές κατά προτίμηση.
Επαναλαμβάνω, σκοπός μας δεν είναι ούτε να καπηλευτούμε τη μνήμη της Αμαλίας, ούτε να διαπομπεύσουμε συγκεκριμένα πρόσωπα (ιδίως αν δεν έχουμε αποδεικτικά στοιχεία), ούτε να αναγκάσουμε τον Υπουργό Υγείας σε παραίτηση. Μακάρι αυτή η κινητοποίηση να καταφέρει να κάνει μιαν αρχή ώστε κάποτε να σπάσει ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς, της αδικίας και της νοοτροπίας συνωμοτικών πελατειακών σχέσεων που μας στερούν όχι μόνον την υγεία μας αλλά και την αξιοπρέπειά μας. Στο χέρι μας είναι να μην ξεχαστεί η Αμαλία, καθώς και να μην υπάρξουν ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον.

27 Μαΐ 2007

Ένα αργοπορημένο δώρο στην Αμαλία

Παρασκευή 1η Ιουνίου 2007
(παρακαλώ συγκρατήστε αυτή την ημερομηνία)


Θεωρώ πως δεν έχω δικαίωμα να γράψω επικήδειο για έναν άνθρωπο που δεν έζησα από κοντά. Πόσο μάλλον να καπηλευτώ (έστω και με καλές προθέσεις) την τραγική ιστορία της Αμαλίας Καλυβινού. Έλαμψε και κάηκε σαν διάττοντας, φωτίζοντας πρόσκαιρα τα πρόσωπά μας. Αυτό μόνο. Και μετά ο κόσμος μας ξανασκοτείνιασε. Και πονέσαμε όλοι. Δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω την Αμαλία. Ούτε να της στείλω καν λουλούδια - στο νοσοκομείο ή στην κηδεία της. Μονάχα δυο-τρία σχόλια είχα αφήσει στο blog της, κυρίως για συμπαράσταση. Το ξέρω ότι δεν ήταν αρκετό. Αρκετό για τι πράγμα όμως; Για να την κρατήσω στη ζωή; Μακάρι να μπορούσα, όσο ηλίθιο και αλαζονικό κι αν ακούγεται αυτό. Κανένας μας όμως δε μπόρεσε να σώσει τελικά την Αμαλία.

Καλό ταξίδι γλυκιά μου, να είσαι σίγουρη ότι θα μας λείψεις.


Μην ξεχνάμε όμως ότι υπάρχουν πάρα πολλές άλλες Αμαλίες εκεί έξω. Που αγωνιούν να ξεπεράσουν σοβαρά προβλήματα υγείας, χαμένες σε έναν κυκεώνα ανικανότητας, διαφθοράς και γραφειοκρατείας. Όπως υπάρχουν και οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας που μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία κάθε τρεις και λίγο. Ή οι γονείς μας κι εκείνη η εξέταση που δε λένε να κάνουνε, ή εμείς οι ίδιοι που ποτέ δεν προσέχουμε. Ή τα παιδιά μας. Περιμένουμε στους θαλάμους αναμονής πάντα με σκυμμένο κεφάλι. Αφημένοι στα χέρια της επιστήμης... Με το φακελλάκι έτοιμο στην τσέπη, την εσφαλμένη γνωμάτευση στο χέρι και την αρρώστια μέσα μας να μας κατατρώει ανενόχλητη. Πειραματόζωα φαρμακευτικών εταιρειών και κρατικών μεταρρυθμίσεων, καταναλωτές ασφαλιστικών καλύψεων, κορόιδα για ξεπουπούλιασμα, ψηφοφόροι.

Έχουμε πληρώσει για να μην είναι έτσι. Δικαιούμαστε να μην είναι έτσι. Το απαιτούμε. Για το γαμώτο έστω, επειδή αφορά κάτι που αν μη τι άλλο είναι πολύτιμο για όλους μας. Τη ζωή μας. Και φυσικά την υγεία μας, που είναι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που κάνουμε μια ευχή. Για μας ή για αυτούς που αγαπάμε. "Στην υγειά μας!" λέμε και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια ακόμα και με αγνώστους που γνωρίσαμε μόλις πριν από λίγο. Το εννοούμε στ' αλήθεια άραγε; Θέλω να πιστεύω πως ναι.

Στο τελευταίο δημοσίευμα της Αμαλίας, τα σχόλια έχουν ξεπεράσει ήδη τα 600. Αν δεν κάνω λάθος, σε ένα από αυτά ήταν ο Νίκος Στεργίου που έκανε την πρόταση για να γίνει η 1η Ιουνίου ημέρα αφιερωμένη στον αγώνα της Αμαλίας:

Ας γινει η 1η ιουνιου στις σελίδες ολων ΗΜΕΡΑ ΑΜΑΛΙΑΣ με συνθημα την τελευταια της επιθυμια "Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..."

Είναι μια πρόταση που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.

Το ερώτημα λοιπόν κυρίες και κύριοι συνδικτυογράφοι είναι παλιό και γνωστό: "Και τώρα, τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις;" Θα κλάψεις και θα την ξεχάσεις; Θα νιώσεις καλύτερος άνθρωπος αν της αφιερώσεις ένα post για να της ευχηθείς καλό ταξίδι; Ή μήπως θα εκτονώσεις την οργή σου τολμώντας να καταγγείλεις δημόσια όλους όσους θεωρείς υπεύθυνους για το θάνατο της Αμαλίας;

Την 1η Ιούνη λοιπόν. Ημέρα Παρασκευή.

Μπορούμε επιτέλους να συμμετάσχουμε ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ σε μία μαζική κινητοποίηση για να επαναδιεκδικήσουμε τα αναφαίρετα δικαιώματα της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας. Χωρίς φυσικά να εξαπολύσουμε κυνήγι μαγισσών εναντίον σύσσωμου του ιατρικού κλάδου (δεν είμαστε τηλεδικαστές κι ούτε σκοπεύουμε να γίνουμε ελπίζω) .

Δημοσιεύστε posts, στείλτε mail, πάρτε τηλέφωνα. Αν έχετε πρόσβαση σε έντυπα μέσα, γράψτε ένα άρθρο. Αν έχετε στοιχεία, στείλτε τα στον Εισαγγελέα ή στον Ιατρικό Σύλλογο. Πάρτε τηλέφωνα τον Υπουργό Υγείας μέχρι να μπλοκάρουν οι γραμμές του Υπουργείου. Αν είσαστε γιατρός, αρνηθείτε να πάρετε φακελλάκι - κι ας έχετε έξοδα να καλύψετε. Αν είσαστε ασθενής ή συγγενής ασθενή, αρνηθείτε να δώσετε φακελλάκι. Πείτε τους "το έδωσα στην Αμαλία". Κι αν σας ρωτήσουν ποια είναι η Αμαλία, πείτε τους. Κι αν έχει και καλό καιρό, βγείτε μετά έξω στο δρόμο να το φωνάξετε. Να φωνάξετε την τελευταία φράση που μας άφησε η Αμαλία Καλυβινού πριν φύγει:

"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..."

Καιρός να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε πια κάτι σ' αυτή τη χώρα.

25 Μαΐ 2007

Εγώ πάντως είμαι με τον Λιακόπουλο

Γιατί μ' αρέσουν τα παραμυθάκια.

Πιστεύω στις αντιβαρυτικές κοσμοσφαίρες και τα νεφελίμ.
Κάνουν τη ζωή μου λιγότερο βαρετή.

"Τhis is Sparta ρε μαλάκες". Ό,τι ζόρι κι αν τραβάω στην
καθημερινότητά μου,
έχω πάντα την πατρίδα μου για αποκούμπι.

Χωρίς τους ένδοξους προγόνους μας θα είμασταν ένα τίποτα.

Βαριέμαι να διαβάζω όλα αυτά τα κωλοβιβλία και να δίνω εξετάσεις.
Θέλω να τα ξύνω και να πιστεύω σε οτιδήποτε μου καυλώσει.

Τα βιβλία του Λιακόπουλου έχουν ωραίες φωτογραφίες
και κατατοπιστικά σχεδιαγράμματα.

Κι ένας ηλίθιος θα μπορούσε να καταλάβει αυτά που γράφουν.

Είναι και φτηνά, δε χρειάζεται να ξοδέψεις
μια περιουσία για να ξεστραβωθείς λιγάκι.


Έτσι και γίνουμε κοσμοκρατορία το 2024,
θα κοιτάξω να τα κονομήσω χοντρά.

Πίσω από κάθε μυστήριο κρύβεται πάντα μια συνωμοσία.

Aγαπάω τον Χριστούλη, που σταυρώθηκε ώστε δύο χιλιάδες χρόνια μετά
να μπορέσουμε να
ξαναπάρουμε την Πόλη και να σφάξουμε
και τα
δώδεκα εκατομμύρια Τούρκους που ζούνε πια εκεί.

Ή ακόμα καλύτερα, θα τους πάρουμε σκλάβους και θα διώξουμε επιτέλους τους Αλβανούς, τους μαύρους, τους Άραβες και τους Πακιστανούς.

Τους Ρώσους θα τους κρατήσουμε γιατί είναι Ορθόδοξοι.

Είμαστε Έλληνες με 100% καθαρό Ελληνικό DNA.
Απ' αυτό που εξάγουμε και στις τουρίστριες τα καλοκαίρια.

Οι προπαππούδες μας έχτισαν μυκηναϊκούς ναούς στον Άρη
και βούλωσαν τις τρύπες της Κούφιας Γης.

Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει Θεός, αρκεί να το θελήσει.

Ο κόσμος μας ανήκει.

Ή τουλάχιστον θα 'πρεπε.

23 Μαΐ 2007

Η Βασίλισσα της Χρυσαλλίδας (2ο μέρος)

Ο μεγάλος Δυνάστης της Χρυσαλλίδας γνώριζε πως οι ώρες του πια ήταν μετρημένες. Η παράδοση απαιτούσε να ζευγαρώσει με μία νεαρή Βασίλισσα και μετά να αποσυνδεθεί οριστικά και δημόσια, κάτω από το άγρυπνο μάτι του Παντεπόπτη. Κατά κάποιον τρόπο, θα του ήταν ανακούφιση.

Φοβόταν βέβαια το ηλίθιο αυτό έθιμο τυφλής εκδίκησης προς την εξουσία, που δεν ήταν παρά ένα τέχνασμα για να μην ξεχυθεί σαν ποτάμι λάβας η οργή της μάζας και καταπιεί τους Αρχιερείς, το Συμβούλιο και όλες τις Μηχανές. Οι κάτοικοι αυτής της σύγχρονης πόλης των θαυμάτων είχαν μάθει από μικροί να υποφέρουν, και δικαιούνταν ένα εξιλαστήριο θύμα που να συμβολίζει όλα τα τραγικά σφάλματα που οδήγησαν στη Σχάση και τις συνέπειές της. Σε μια απομονωμένη πατρίδα που έμοιαζε να συνεχίζει σε διαφορετική διάσταση από αυτή του δολοφονικού περιβάλλοντος της, η τελετουργική εκτέλεση του Δυνάστη ήταν ένα είδος κοινωνικής παροχής του Παντεπόπτη και των Μηχανών του.

Υπήρχε ήδη έτοιμος αντικαταστάτης. Πάντα θα υπήρχε ένας. Μέχρι την ημέρα που οι Μηχανές θα επέλεγαν από το σχολείο του τον Φωτισμένο, και Εκείνος θα έπρεπε να αφήσει πίσω του για πάντα τα παιδικά παιχνίδια και να μυηθεί στις δοκιμασίες που θα αποκάλυπταν αν είναι όντως ο Αληθινός. Στην πάροδο χιλιετιών, πολλοί προσπάθησαν πρόωρα να ερμηνεύσουν τις προφητείες με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδειχθούν Αληθινοί, κανείς όμως δεν τα κατάφερε. Εκτός από τους Αντιρρητές, που λέγεται ότι κάποτε κατάφεραν να αποδείξουν ότι οι Μηχανές είχαν άδικο.


Η Βασίλισσα είχε ακούσει με δυσπιστία τις ιστορίες για τους Αντιρρητές, κυρίως από την τροφό της. Παραδόξως, στο Δορυφόρο κανείς δεν της μίλησε για εκείνους. Ο θρύλος έλεγε ότι έφυγαν μακριά, όταν πια είδαν ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να καταλάβουν την εξουσία της Χρυσαλλίδας. Πού όμως; Οι Μηχανές σίγουρα ήξεραν αλλά το κρατούσαν για τον εαυτό τους. Καθώς στεκόταν πλάι στον Δυνάστη, η μικρή Βασίλισσα του έριξε μια κρυφή ματιά και αναρωτήθηκε αν υπήρχε ποτέ περίπτωση να γνωρίζει εκείνος κάτι για το πού πήγαν οι Αντιρρητές κι αν σκοπεύουν να ξανάρθουν. Για την ηλικία της, είχε μεγάλη περιέργεια, γεγονός που είχε δυσκολέψει ακόμα και τους παιδαγωγούς της στον κρυφό από τα μάτια του κόσμου Δορυφόρο.

Ο Δυνάστης δεν έδειχνε τελικά τόσο γέρος όσο περίμενε. Ίσως μονάχα λίγο πιο σκούρος από όσο θα προτιμούσε. Προσπάθησε να διώξει από το μυαλό της τη σκέψη για το τι τον περίμενε την επόμενη κιόλας ημέρα. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που χτίστηκαν οι προστατευτικοί θόλοι της Χρυσαλλίδας, και – παρά τις συνεχείς επιδιορθώσεις – δεν ήταν καθόλου ασφαλές να κυκλοφορείς χωρίς σκάφανδρο ή έστω ένα λεπτό κέλυφος. Ήταν βέβαια καλύτερα από το Έξω, αλλά τελικά το μόνο που θα απέφερε ήταν ένας πιο μαρτυρικός θάνατος για τον Δυνάστη.

Η Βασίλισσα ακούμπησε τις παλάμες της πάνω στο αιωρούμενο φουσκωτό μαξιλαράκι, και ένιωσε τα νήματα του να φωτίζονται και να τις ζεσταίνουν τη γραμμή της ζωής κάτω από τα γάντια. Δίπλα της, το πλεχτό μαξιλαράκι του Δυνάστη έχανε σιγά-σιγά τη λάμψη του. Εκείνος δεν της είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία μέχρι τώρα, γεγονός που την εκνεύριζε περισσότερο κι από τις βαρύγδουπες ψαλμωδίες που αναδύονταν από το βαρύτιμο περίβλημα του Αρχιεπισκόπου. Σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε ψηλά ταυτόχρονα με τον Δυνάστη. Και είδαν τα φτερωτά σκάφη των Αντιρρητών να ρίχνουν τη σκιά τους στο γερασμένο ουρανό της πόλης.


Η τελετή έμεινε ξαφνικά στη μέση και οι παριστάμενοι άρχισαν να σκορπίζουν πανικόβλητοι.Ένας αξιωματούχος ούρλιαζε διαταγές στις βιονικές τανάλιες, ενώ οι ιπτάμενες σύριγγες είχαν κιόλας απογειωθεί. Μερικές δεν ήταν καν οπλισμένες. Τους είχαν πιάσει στον ύπνο. Η αποσβολωμένη Βασίλισσα σκέφτηκε προς στιγμήν ότι ο μοναδικός τρόπος για να περάσουν οι Αντιρρητές από το στόλο του Δορυφόρου θα ήταν να τον έχουν ήδη καταστρέψει. Ίσως και τον ίδιο το Δορυφόρο ακόμα, αν και αυτό έμοιαζε αδύνατο.


Μια λάμψη την τύφλωσε προσωρινά, καθώς ένα σμήνος της Ομοσπονδίας των Αντιρρητών κατάφερε να ανοίξει ένα στενό πέρασμα στην οχύρωση της Χρυσαλλίδας. Ο Δυνάστης έτρεχε προς τον προσωπικό του κύβο τη στιγμή που οι εισβολείς συγκέντρωναν τα πυρά τους προς την κορυφή του πύργου του Παντεπόπτη. Το όχημα ανατινάχτηκε και ο Δυνάστης έπεσε πίσω, ραγίζοντας το σκάφανδρό του. Η Βασίλισσα έτρεξε κοντά του, ενώ λίγο πιο πέρα το σταυροφόρο κράνος του Αρχιεπισκόπου έσκαγε σαν τα σπυριά που έβγαζαν οι εργάτες έτσι και έμεναν πολλή ώρα Έξω φορώντας μονάχα ένα κοινό περίβλημα.

Το καρκινικό τοτέμ που την είχε φέρει στον πύργο ήταν ακόμα ανέπαφο, και ήταν το μόνο μέρος που θα μπορούσε να προστατεύσει εκείνην και τον πληγωμένο Δυνάστη. Ο μικροσκοπικός Εξωσκελετός της ανέλαβε να υποβαστάξει το τεράστιο βάρος του και να τον σύρει μέχρι το σκάφος. Η Βασίλισσα κοίταξε άλλη μια φορά ψηλά και είδε τις πολεμικές σύριγγες να φλέγονται και τα κουφάρια τους να πέφτουν δεξιά-αριστερά σαν την ιερή βροχή. Η Χρυσαλλίδα είχε πέσει, και η τελευταία της Βασίλισσα έμπαινε σε ένα ιερό τοτέμ που το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να τρυπώσει σε κάποια φανταστική ρωγμή του χωροχρονικού συνεχούς και να εξαφανιστεί για πάντα.

Οι Παλιοί λένε ότι μια μέρα η Βασίλισσα θα επιστρέψει, μαζί με τον πανίσχυρο Δυνάστη που κατείχε τα μυστικά των Μηχανών. Μαζί θα διώξουν τους Ελευθερωτές από τον ξερό και άνυδρο κόκκινο πλανήτη μας και θα μας οδηγήσουν πίσω στην πανάρχαια κοιτίδα της φυλής μας, τον τρίτο πλανήτη. Λένε πως τώρα πια έχει πάλι θάλασσες κι είναι γεμάτος παράξενα ζώα και φυτά, όπως περίπου ήταν πριν από τη Σχάση. Τότε που οι άνθρωποι είχαν ακόμα τρίχες και δόντια και ζούσαν σε εκατοντάδες μεγάλες πόλεις χωρίς θόλους.

20 Μαΐ 2007

Η Βασίλισσα της Χρυσαλλίδας (1ο μέρος)

Από ψηλά έμοιαζε με επίτευγμα. Ήταν το σύμβολο της τελευταίας υπόσχεσης που έδωσαν οι Αρχαίοι στα παιδιά τους και τα παιδιά τους στα δικά τους παιδιά, για εκατοντάδες γενιές και αμέτρητα χρόνια. Η Χρυσαλλίδα. Μια πόλη χτισμένη με τους κόπους και των όνειρα μιας ολόκληρης ανθρωπότητας. Όσων απέμειναν τουλάχιστον.

Καθώς ξεπρόβαλλε μέσα από το Μεγάλο Σκοτάδι, η Χρυσαλλίδα έλαμπε σαν κάποιο θαμπό στολίδι σε σχήμα σταυρού. Είχε ήδη περάσει πολύς καιρός από τότε που η ιερή μητρόπολη άρχισε να γερνάει. Φαίνεται όμως πως οι Αρχαίοι είχαν κάνει καλή δουλειά γιατί το προστατευτικό περίβλημα κρατούσε ακόμα, και οι άνθρωποι ύψωναν καθημερινά καινούργια τείχη για να κατευνάσουν τον Κόκκινο Ωκεανό που πάλευε να τους καταπιεί μέσα στη ζεστή λάβα του. Οι Μηχανές έλεγαν ότι αυτή θα είναι η τελευταία δοκιμασία μέχρι την εκπλήρωση της προφητείας. Η δυσκολότερη και πιο μακροχρόνια δοκιμασία από όλες.

Το σιγανό βουητό των αντιβαρυτικών κινητήρων σήμανε το τέλος του ταξιδιού και ο ιπτάμενος κύβος ξεδίπλωσε τα λεπτά του πόδια σαν έντομο έτοιμο να προσγειωθεί. Η νεαρή Βασίλισσα μισόκλεισε τα μάτια της και φαντάστηκε την τεράστια έκταση που αντίκρυζε σαν κάποιου είδους μαγική σκακιέρα, με γυάλινους αξιωματικούς και πιόνια από πάγο. Τα πιόνια έλιωναν πάντα πιο εύκολα από τους αξιωματικούς, αυτό πια το είχε καταλάβει καλά. Περίεργο παιχνίδι αυτό που της είχανε μάθει στο Δορυφόρο, πιο περίεργο κι από εκείνες τις πολύχρωμες φωτογραφίες με την πεταλούδα που της είχανε δείξει, και εκείνο το άγαλμα που έμοιαζε λίγο με σκίουρο. Δεν είχε δει ποτέ της σκίουρο από κοντά, ούτε κανένα άλλο από τα ζώα που φυλάσσονταν στην Κιβωτό. Οι φήμες έλεγαν ότι είχαν πεθάνει όλα εδώ και αρκετούς αιώνες.

Πόσα χρόνια να έχουν περάσει από τη Σχάση; αναρωτήθηκε από μέσα της η Βασίλισσα και βάλθηκε να μετράει μέχρι που μπερδεύτηκε. Ευχήθηκε να έχουν περάσει αρκετά ώστε να πραγματοποιηθεί επιτέλους η προφητεία και να μπορέσει να βγει άφοβα Έξω. Αν και ήξερε καλά ότι έπρεπε να περάσουν κι άλλα τόσα χωρίς να δουν ποτέ οι άνθρωποι τον ήλιο, χωρίς να αντικρύσουν ποτέ τους τα περιβόητα αστέρια και το μυθικό φεγγάρι της προφορικής παράδοσης του λαού της. Μέχρι που την έστειλαν σ΄αυτό το ταξίδι και τον είδε με τα μάτια της, πίστευε ότι ο Δορυφόρος δεν υπήρχε στ’ αλήθεια. Οι Μηχανές της έδειξαν πώς να περπατάει πάνω στην επιφάνεια του χωρίς να πέφτει. Οι Μηχανές ήξεραν πολλά
τελικά.

Δεν είχε καμία όρεξη να παντρευτεί τον Δυνάστη, το Ιερό Συμβούλιο όμως ήταν σαφές. Και η επιθυμία του Συμβουλίου ήταν διαταγή ακόμα και για μια Βασίλισσα - ιδίως τόσο μικρή σε ηλικία. Άφησε να της ξεφύγει ένας μελοδραματικός αναστεναγμός. Ο Πρωθιερέας το πρόσεξε και ψιθύρισε κάτι στον Αρχιεπίσκοπο, που γύρισε να την κοιτάξει αυστηρά. Δεν ήταν καλή ιδέα να έρθει σε σύγκρουση μαζί του, την τελευταία φορά είχε τρομάξει πάρα πολύ από τις υπερφυσικές του δυνάμεις και το τρίτο μάτι που είχε κρυμμένο μέσα στην παλάμη του. Χαμήλωσε το βλέμμα της και περίμενε υπομονετικά να αποβιβαστούν στον ανατολικό παγετώνα. Στο μαγικό αεροδιάδρομο τους υποδέχτηκαν δύο μυστακιοφόροι αξιωματούχοι με περίεργα καπέλα και τους οδήγησαν στο τοτέμ τους, που γρήγορα ανυψώθηκε και χώθηκε με ταχύτητα μέσα στο κεντρικό φαράγγι του τέταρτου τομέα.

Όλοι οι δρόμοι της Χρυσαλλίδας οδηγούσαν στο κέντρο της, στο Ιερό Μάτι του Παντεπόπτη, τη μοναδική και απόλυτη δύναμη που εξουσίαζε τον πληθυσμό της Πόλης. "Ο πύργος του μονόφθαλμου". Κάποτε είχε ακούσει κάποιους να τον αποκαλούν έτσι μυστικά. Της φάνηκε αστείο τώρα που το ξανασκέφτηκε και κρατήθηκε να μη γελάσει. Οι Μηχανές της είχαν εξηγήσει ότι οι αρχιερείς φρόντιζαν να μεταφέρουν τις διαταγές του Παντεπόπτη στον κόσμο, αφού βέβαια τις είχαν πρώτα μεταφράσει στη δική τους γλώσσα. Η Βασίλισσα είχε καταλάβει ότι στην ουσία ακολουθούσαν κατά γράμμα όσα τους έλεγαν οι Μηχανές από το Δορυφόρο, ενώ παράλληλα χρησιμοποιούσαν εκείνην και τον Δυνάστη για διακοσμητικούς κυρίως λόγους. Ο Αρχιεπίσκοπος επέμενε ότι ο γάμος τους θα βοηθούσε να εξυψωθεί ξανά το ηθικό του λαού σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες. Είχε δίκιο, γιατί όπου και να πήγαινε τη λάτρευαν σα θεότητα. Η Βασίλισσα της Χρυσαλλίδας... Κοίταξε γρήγορα την αντανάκλασή της για να ελέγξει ότι όλα πάνω της ήταν τέλεια. Σε λίγο θα άρχιζε η τελετή.

Ο ηλικιωμένος Δυνάστης έδειχνε πολύ εντυπωσιακός μέσα στην επίσημη στολή του, ένα περίτεχνο σκάφανδρο που τον προστάτευε από τις δυσμενείς συνθήκες του Έξω. Η αλήθεια είναι ότι είχε αναγκαστεί να βγει Έξω μόνο μία φορά, κι αυτή μέσα σε ιπτάμενο κύβο. Και δεν του άρεσε καθόλου να πετάει. Άνοιξε τα φτερά του όπως πρόσταζε το πρωτόκολλο και περίμενε έτσι ακίνητος τη νεαρή Βασίλισσα να έρθει κοντά του. Όσο τον πλησίαζε, τόσο περισσότερο της φαινόταν σα να προχώραγε προς την αγκαλιά μίας γιγάντιας μύγας που περιμένει να τη φάει. Τις σιχαινόταν τις μύγες - μόνο αυτές και οι κατσαρίδες είχαν επιβιώσει από την Καταστροφή. Ξανακόιταξε τον κορδωμένο Δυνάστη. Δεν της άρεσε καθόλου η σκέψη ότι αυτό το τέρας θα την άγγιζε. Πόσο μάλλον ότι θα έπρεπε να ξαπλώσει μαζί του χωρίς προστατευτικό κέλυφος. Ανατρίχιασε.


Η ιστορία αυτή (όπως και η συνέχεια της) είναι εμπνευσμένη από τα σχόλια πάνω στις αφηρημένες εικόνες ενός προηγούμενου post (Αφηγηματικό Καλειδοσκόπιο). Για τις ανάγκες της αφήγησης, απομόνωσα κάποιες λεπτομέρειες των εικόνων και τις επεξεργάστηκα κατάλληλα, έτσι ώστε να τονίζουν τις παρατηρήσεις των σχολίων και να εξάπτουν περισσότερο τη φαντασία.



18 Μαΐ 2007

Αγαλματένια κορμιά

Νέο παιχνιδάκι ενέσκυψε στη Μπλογκόνια και άρχισε ήδη να γίνεται η τελευταία λέξη της μόδας. Βάζεις λέει τρεις φωτογραφίες γυναικείων προτύπων (ή ανδρικών - εξαρτάται από το φύλο και τα γούστα σου) με σκοπό να δροσίσεις τα ματάκια των αναγνωστών σου και να εικονογραφήσεις: α) τον πρώτο σου έρωτα, β) την ιδανική σύζυγο σου, γ) την ερωμένη που πάντα θα ήθελες να έχεις. Το τι Σκάρλετ Γιόχανσον κυκλοφορεί εκεί έξω δε λέγεται...

Επειδή όμως εμένα μου ζητήθηκε να αναλύσω "χωροχρονικά τη σχετικότητα της σεξουαλικής εκτόνωσης" από τον void, σκοπεύω να κάνω ακριβώς αυτό.

Εν αρχή λοιπόν, εμείς οι άντρες χτίζαμε καλύβες από λάσπη και κυνηγούσαμε μεγάλα τριχωτά ζώα. Λατρέψαμε τις πλούσιες καμπύλες της γονιμότητας και αφήσαμε τη γυναίκα να κάνει κουμάντο στη φυλή. Το οιδιπόδειο σύνδρομο δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα, οπότε ερωτευόμασταν ότιδήποτε έμοιαζε με τη μαμά μας.

Στην πορεία, αποφασίσαμε να χτίσουμε ναούς από μάρμαρο και αρχίσαμε να κυνηγάμε άλλους ανθρώπους. Επειδή οι γυναίκες έφερναν κάποιες αντιρρήσεις, πήραμε την εξουσία στα χέρια μας, φροντίζοντας παράλληλα να ακρωτηριάσουμε τα δικά τους. Για να τους χρυσώσουμε το χάπι εξευγενίσαμε τη μορφή τους, τις παντρευτήκαμε και τις τοποθετήσαμε σε βάθρο.

Μέχρι που φτάσαμε να χτίζουμε ολόκληρες πόλεις από τσιμέντο και ατσάλι εκεί που κάποτε υπήρχαν δέντρα και ζώα, κυνηγώντας ταυτόχρονα οτιδήποτε και οποιονδήποτε μπορεί να μας αποφέρει ακόμα περισσότερα χρήματα. Επανεκτιμήσαμε τη χρηστική αξία των γυναικών, αποκτώντας ερωμένες. Για καλό και για κακό όμως, τους αφαιρέσαμε τη δυνατότητα να μας πηγαίνουν κόντρα και κρατήσαμε μόνο το κομμάτι με τις καμπύλες.


Κοίτα να δεις που είμαι και φεμινιστής και δεν το ήξερα...

Πετάω το μπαλάκι στους
Pølsemannen, Maya, Albert.

16 Μαΐ 2007

Πωλείται παραθαλάσσιο οικόπεδο στο Καρπενήσι

Σε μαγευτική τοποθεσία με θέα στο Κορινθιακό πέλαγος. Ιδιωτική αμμουδιά τριάντα στρεμμάτων, δύο ολόκληρα φοινικόδεντρα, εύκολη πρόσβαση με σκάφος. Τιμή λογική.

Πώς είπατε; Το Καρπενήσι δεν έχει θάλασσα; Όχι ακόμα θέλετε να πείτε. Στις σωστές επενδύσεις όμως πρέπει να βλέπεις μπροστά. Με τριανταπέντε βαθμούς από το Μάιο και τους πάγους στους πόλους να λιώνουν λες και είναι το παγωτό που ξέχασες χθες το βράδυ έξω από το ψυγείο, δε θα αργήσει να αποκτήσει θάλασσα ακόμα και το Καρπενήσι, εκπληρώνοντας την προφητική ετυμολογία του ονόματος του. Η ορεινή Αρκαδία θα αποκτήσει πανέμορφους όρμους για να δέσεις το φουσκωτό σου, η κοιλάδα των Τεμπών θα πήξει στις ιχθυοκαλλιέργειες, η Θεσσαλονίκη θα γίνει μεγάλη ατραξιόν για τα τουριστικά καραβάκια με γυάλινο πάτο, ενώ οι θιασώτες τους ψαροντούφεκου θα κατασκηνώνουν στους πρόποδες της Πάρνηθας. Τα αυτοκίνητα θα αντικατασταθούν από αμφίβια οχήματα, που η ισχύς του κινητήρα τους θα μετριέται με καμήλες αντί για ίππους. Καραβάνια θα διασχίζουν τους καυτούς αμμόλοφους της Πίνδου, το στυλ "κιβωτός" θα γίνει η νέα μόδα στην αρχιτεκτονική, ενώ τα ολόσωμα αντιηλιακά από αλουμινόχαρτο θα κάνουν θραύση. Όποιος έχει μπάρμπα στην Κορώνη θα τον κλαίνε οι ρέγγες, ενώ όποιος έχει πατρικό σε χωριουδάκι του Πηλίου θα είναι βασιλιάς. Και το Νευροκόπι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να αποκλειστεί από τα χιόνια...

Πότε; Όχι και τόσο μακριά όσο νομίζαμε κάποτε. Παίζει να το προλάβουμε. Και δε θα μας φαίνεται καθόλου αστείο τότε.

Ό,τι απέμεινε από την Κρήτη,
σε αεροφωτογραφία που τραβήχτηκε το 2057.

14 Μαΐ 2007

Σινεμά; στον Παράδεισο


Πέρασα κι εγώ λίγο από το Τρίτο Κινηματογραφικό Συνέδριο. Είχε να γίνει ένα εδώ και 25 χρόνια. Εφ' όλης της ύλης, ώστε να χαράξει λέει το Υπουργείο Πολιτισμού τη νέα του πολιτική για τον κινηματογράφο. Νομοσχέδια, επιτροπές, θεσμικά πλαίσια, επιδοτήσεις, κλπ. Υποσχέσεις και γκρίνιες. Τα μισά σωματεία του χώρου απείχαν από το συνέδριο, το καθένα για διαφορετικούς λόγους. Ακούστηκαν εξωφρενικά ποσά για το κόστος της διοργάνωσης, το οποίο υποτίθεται ότι είχε αρχικό προϋπολογισμό πάνω από 600 χιλιάδες ευρώ. Τελικά, η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών που ανέλαβε το συντονισμό της διημερίδας, συμβιβάστηκε στα 90. Έκλεισε τρεις αίθουσες στο Μέγαρο Μουσικής. Είχε και μπουφέ, που άδειαζε αμέσως γιατί κάποιοι από τους συμμετέχοντες γέμιζαν και τις τσέπες. Δεν χορταίνουν με τα λόγια βλέπετε οι καλλιτέχνες...

Οι περισσότεροι από όσους διαβάζετε αυτό το κείμενο έχετε αρχίσει να βαριέστε με το θέμα και λέτε να περιηγηθείτε μακριά από τη σελίδα. "Ο ελληνικός κινηματογράφος και το μέλλον του;" - "Πλάκα μας κάνει;" - "Ποιός χέστηκε;" Φυσικά και δεν ασχολείστε με το θέμα, και δεν έχετε και κανέναν λόγο οι περισσότεροι. Γιατί να σας νοιάζει; Αφού όταν σας ρωτάνε, οι 99 στους 100 πετάτε την ίδια ατάκα: "Δεν βλέπω ελληνικές ταινίες". Από κει και πέρα, οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι σπεύδουν να διευκρινίσουν ότι πού και πού βλέπουν ακόμα τις ταινίες του "παλιού, καλού" ελληνικού κινηματογράφου στην τηλεόραση, ενώ άλλοι σνομπάρουν τη Βουγιουκλάκη αλλά λάτρεψαν την "Πολίτικη Κουζίνα" (σιγά μην ήταν και "πολιτική"). Κατά τ' άλλα, διατηρείτε μια ασαφή άποψη περί κακότεχνης "κουλτούρας" που δικαίως δεν κόβει εισιτήρια, ενώ οι περισσότεροι θαυμάζετε τον Αγγελόπουλο κι ας μην έχετε δει ποτέ ολόκληρη ταινία του. Συχνά, η τελευταία φορά που θυμάστε να πήγατε σινεμά για να δείτε ελληνικό κινηματογράφο ήταν κάποτε τη δεκαετία του '90 - συνήθως τότε που ορκιστήκατε να μην ξαναχάσετε το χρόνο σας για να δείτε τέτοια μαλακία. Δυστυχώς, σε αρκετές περιπτώσεις είχατε δίκιο. Αν και όταν το καλοσκεφτείτε, κάτι είδατε ή κάτι ακούσατε πρόσφατα σχετικά με μια ελληνική ταινία που ήταν μάλλον αξιόλογη. "Είχε πάρει και βραβείο ή κάνω λάθος;" - "Α, εκείνο το ντοκιμαντέρ, πώς το λέγανε να δεις;" - "Έλα μωρέ, ελληνικό είναι, τι περιμένεις;"


Μας έχετε γυρίσει την πλάτη, και εμείς οργανώνουμε συνέδρια για να εξετάσουμε το σχήμα του αφαλού μας. Ονειρευόμαστε βραβεία και τιμές, αδυνατώντας να κατανοήσουμε ότι ίσως να μη φταίνε μόνον οι υπουργοί και οι κριτικοί και η κακιά τηλεόραση που έχει κάνει τους θεατές κάφρους που δεν αγαπάνε το σινεμά. Λες και το σινεμά είμαστε εμείς, μόνο και μόνο επειδή το πονάμε και το παλεύουμε. Ακούστηκαν εξωφρενικά πράγματα σ' αυτό το συνέδριο. Σε όσο κατάφερα να παρακολουθήσω τουλάχιστον. Τοποθετήσεις καταξιωμένων υποτίθεται ανθρώπων του χώρου εντελώς άσχετες με το εκάστοτε θέμα συζήτησης. Φλυαρίες και αντεγκλήσεις για τα πιο ανούσια προβλήματα, ενώ διακυβεύεται η ίδια η επιβίωση της εγχώριας κινηματογραφίας. Που δεν πρέπει κατ' ανάγκην να είναι ούτε αποκλειστικά εγχώρια, ούτε καν απαραίτητα κινηματογραφία.

Υπό καθεστώς ομηρίας αρτηριοσκληρωτικών στην πλειοψηφία τους καρεκλοκένταυρων (όπως επίσης και πλήθους κακότροπων και αποτυχημένων δημιουργών), ο ελληνικός κινηματογράφος αδυνατεί τόσο να ξεπεράσει το στίγμα που τον κρατάει μακριά από το κοινό του, όσο και να βρει το στίγμα που θα τον οδηγήσει στην ανακάλυψη νέου κοινού στο εξωτερικό. Όλοι παραδεχόμαστε ότι νοσεί, αλλά κανείς δεν τολμάει να προτείνει ουσιαστικές λύσεις, προτιμώντας να αποδίδει γενικόλογες ευθύνες στην πολιτεία. Οι σκηνοθέτες έχουν γίνει επαίτες, που τείνουν το χέρι και σκύβουν το κεφάλι προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση σε κάποια άτυπη επετηρίδα, ώστε να επιδοτηθούν κάποτε με ένα ασήμαντο ποσό για να παράγουν κι αυτοί το "κρατικοδίαιτο" καλλιτεχνικό τους έργο. Όλα αυτά σε ένα κράτος που θεωρεί τον πολιτισμό ως τζάμπα κληρονομιά που μας άφησαν οι αρχαίοι, καθώς και εύκολα φράγκα από τον τουρίστα που θα 'ρθει για "λιγό κρασί, λιγό θαλασσά και τ' αγοριμού". Όλα αυτά σε μία χώρα που νομίζεις ότι υφίσταται μόνο και μόνο για να ασχολούνται οι πολίτες της με τη Γιουροβίζιον. Χαμένη υπόθεση...

Το τραγικό είναι ότι υπάρχουν πολλοί νέοι εκεί έξω που έχουν γνώση, δυνατότητες, θέληση και τσαμπουκά για να πουν πέντε πράγματα με τις ταινίες τους. Με τέτοιους τρόπους ώστε να καταφέρουν να επικοινωνήσουν με τον κόσμο - ο οποίος κατά βάθος θέλει να έχει έναν κινηματογράφο που τον εκφράζει. Υπάρχουν σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, καλλιτεχνικοί συντελεστές και τεχνικοί που παλεύουν με νύχια και με δόντια, με προσωπικό κόστος και οικονομική αιμορραγία για να φτιάξουν ταινίες, σε πείσμα των ξεπουλημένων διανομέων και όσων κονομάνε εκδίδοντας "σινεφίλ" στήλες με τα κατορθώματα χολιγουντιανών τσουλέμπριτις. Σε πείσμα των κάθε λογής υπουργών και φαρισαίων που ενδιαφέρονται μόνο για μικρόφωνα, μίζες και ψήφους. Το κακό είναι ότι όλοι αυτοί οι νέοι και ταλαντούχοι άνθρωποι είναι μόνοι. Αναγκάζονται να στραφούν σε λιγότερο δημιουργικούς τομείς για να επιβιώσουν, κάποιοι τα παρατάνε, ενώ πολλοί από αυτούς έχουν ελλειπή κατάρτιση και υποστήριξη, οπότε ακόμα κι αν καταφέρουν να κάνουν κάτι θα είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Μερικοί θα παραλάβουν το βραβείο "καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη" στα 55 τους και θα δηλώσουν επιτέλους δικαιωμένοι, έχοντας φτιάξει κάποια μίζερη ακαδημαϊκή μαλακία που θα δουν χίλιοι θεατές και μερικοί βαρεμένοι σε μικρά ξένα φεστιβάλ που ψάχνουν να καλύψουν τρύπες στο πρόγραμμα τους.

Υπάρχει άραγε ελπίδα; Ή μήπως θα περιμένουμε το επόμενο συνέδριο σε μερικές δεκαετίες, για να διαπιστώσουμε ότι χρειάζονται "νέα θεσμικά μέτρα", "ανταγωνιστικότητα" και "σεβασμός στις παραδοσιακές αξίες της Τέχνης"; Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει χαθεί η ευκαιρία ακόμα για να αντιδράσουμε και να διεκδικήσουμε έναν κινηματογράφο που θα είναι φτιαγμένος από εμάς, θα μιλάει για μας αλλά θα απευθύνεται σε όλους. Συνεργασία και εξωστρέφεια χρειάζεται, για να μπορέσουμε να συσπειρωθούμε μεταξύ μας και να βγούμε έξω από το καβούκι μας, παράγοντας τροφή για σκέψη και αμοιβόμενοι επαρκώς για να μπορούμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε. Και είθε η Δύναμη να είναι μαζί μας. Τη χρειαζόμαστε...


8 Μαΐ 2007

Αποζητώντας το χαμένο χρόνο

Ή μήπως ήταν "αναζητώντας"; Νομίζω το δεύτερο...

Ροκανίζοντας λίγο χρόνο λοιπόν (γιατί έχω μπλέξει και δεν προλαβαίνω να γράψω αρκετά τελευταία) θα απαντήσω στο - γνωστό σε όλους σας πια - ερωτηματολόγιο του Μαρσέλ Προυστ, έπειτα από ευγενική πρόσκληση Υπερβόρειου
συνδικτυογράφου. Θα προσπαθήσω δηλαδή, γιατί βιάζομαι να πάω για ύπνο. Συγχωρέστε με αν δεν προλαβαίνω να απαντήσω σωστά σε όλες τις ερωτήσεις.

1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Εεεεε... δεν ξέρω... κάτσε να σκεφτώ...

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
...ίσως μια ζεστή αγκαλιά μετά από έναν καλό ύπνο...

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
...αν έχει φτιάξει και καφέ ακόμα καλύτερα...

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Αλλά συνήθως δεν ξυπνάω πρωί...

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
...δηλαδή κοιμάμαι αργά τις περισσότερες φορές... και βαριά...

6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
...και όταν χτυπάει το ξυπνητήρι δεν το ακούω...

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Διάβασα κάπου πρόσφατα μία ατάκα του Γκράουτσο Μαρξ...

8) Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
...νομίζω πως έλεγε κάτι σαν «ποτέ δεν ξεχνάω ένα πρόσωπο αλλά για σένα σκοπεύω να κάνω μια εξαίρεση»...

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;
...το βρήκα πολύ αστείο...

10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Υποθέτω πως είμαι λίγο σαν τον «Δον Κιχώτη» του Θερβάντες...

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
...και μ’ αρέσει να κυνηγάω ανεμόμυλους...

12) ... και σε μια γυναίκα;
...για μία φανταστική Δουλτσινέα...

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Δεν έχω φυσικά ελαττώματα, δηλαδή δεν είμαι κουφός ή κάτι παρόμοιο...

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
...εντάξει, δεν είμαι κι ο Ιντιάνα Τζόουνς, μαλάκας όπως όλοι οι άλλοι είμαι...

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
...τουλάχιστον δεν έχω κάνει και κανένα έγκλημα...

16) Η ταινία που σας σημάδεψε;
Λάθη κάνουμε όλοι μας... Όλοι έχουμε τη σκοτεινή πλευρά μας...

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Η ιστορική προσωπικότητα που ταυτίζομαι περισσότερο είναι ο Ντα Βίντσι...

18) Το αγαπημένο σας χρώμα;
...Ιταλός ζωγράφος και εφευρέτης της Αναγέννησης...

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
...είχα δει κάποτε έναν αυθεντικό πίνακα του από κοντά, σε κάποιο μουσείο...

20) Το αγαπημένο σας ποτό;
...με είχε συγκλονίσει...

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Στο σχολείο μας μάθανε ότι ήρωες ήταν οι αρχαίοι Έλληνες – όχι όλοι βέβαια...

22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
...μερικοί απ’ αυτούς ήταν φασίστες και λαμόγια, όπως κάποιοι άλλοι σήμερα...

23) Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Δεν πηγαίνω ταξίδια τελευταία. Ίσως σε κανένα τροπικό νησί...

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
...αν και άκουσα ότι πολλά από αυτά μπορεί να πλημμυρίσουν σύντομα...

25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Ο Όμηρος. Μακράν... τρελαίνομαι για την Οδύσσεια...

26)Ποιο είναι το μότο σας;
...και για εκείνο το άλλο που είχε γράψει μετά...

27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
...ή μήπως ήταν πριν;

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Οι άντρες δεν είναι τέλειοι... ούτε οι γυναίκες...

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Ο Μπετόβεν. Μαλακίες, πιο πολύ
Τζάνις Τζόπλιν ακούω τελευταία...


Ποιά ήταν η άλλη ερώτηση; Ουφ, κουράστηκα... καληνύχτα...