30 Ιαν 2007

Δίνη Ολικής Αντίληψης

Επειδή τα πήρα άγρια σήμερα με διάφορα, είπα να τα χώσω λίγο να ξεσπάσω. Αφιερωμένο στους οπαδούς του Douglas Adams, απ' όπου και ο τίτλος του post.

Σε αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ, καθώς και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου (στα οποία συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα), δεν διδάσκεται στα σχολεία η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου. Γιατί δεν έχει αποδειχτεί λένε. Άσχετα με το γεγονός ότι η αποκωδικοποίηση του DNA μας δείχνει ότι διαφέρουμε μόνο κατά 0,03% από το μέσο χιμπατζή. Ή ότι συμπεριφερόμαστε στους εαυτούς μας και στον πλανήτη σαν πεινασμένη αγέλη μπαμπουίνων, ή ότι μιμούμαστε ηλιθιωδώς ο ένας τον άλλον και βουτάμε ό,τι βρούμε μπροστά μας σαν κοινές μαϊμούδες (πάρτε τους αναπτήρες στα μπαρ για παράδειγμα). Απλά έχουμε εξελίξει το ξεψείρισμα σε κομμωτήριο. Παραμένουμε γορίλες - άτριχοι (με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια) , ντυμένοι και οπλισμένοι.

Ναι, βγάλαμε μεγάλα πνεύματα κι ανακαλύψαμε τον Λόγο (θεών και ανθρώπων), δαμάσαμε τη φύση και χτίσαμε Παρθενώνες και Καλατράβες, κατακτήσαμε εδάφη που υπήρχαν κάνα δισεκατομμύριο χρόνια πριν πατήσουμε το ποδάρι μας εμείς, φτάσαμε στο φεγγάρι και δεν βρήκαμε λόγο να ξαναπάμε, εφηύραμε νέες αρρώστιες και θεραπεύσαμε τις παλιές (για όσους μπορούν να πληρώσουν εννοείται), αλληλοφαγωθήκαμε με κάθε τρόπο και με κάθε δυνατή αφορμή, αποκτήσαμε οικονομία, δάνεια και δείκτες, βαρεθήκαμε να βλέπουμε τηλεόραση και μπήκαμε να δούμε τι γράφουν τα blogs σήμερα... Βέβαια, για να τα πετύχουμε όλα αυτά, μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια παρουσίας μας στη Γη εξαφανίσαμε περισσότερα είδη από όσα θα εξαφανίζονταν σε μερικά εκατομμύρια χρόνια. Αλλάξαμε το κλίμα και μολύναμε το σύμπαν. Ούτε μετεωρίτης να' μασταν. Να τον χέσω ρε και τον Αριστοτέλη και τον Αϊνστάιν κι όλο τους το σόι αν είναι να κληρονομήσουν τα παιδιά μου έναν εφιάλτη! Αν πρόκειται τα βουνά να γίνουν αμμόλοφοι και οι θάλασσες να νεκρώσουν, καλύτερα να μην κατεβαίναμε από το δέντρο ποτέ! Πολιτισμός σημαίνει σεβασμός στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Όχι χοντροί μαλάκες που οδηγούν χοντρά αυτοκίνητα.

Γιατί ρε πίθηκε; Γιατί γαμώ το κέρατο σου τα 'κανες έτσι σκατά; Ποιός νομίζεις ότι είσαι; Εδώ κοτζάμ δεινόσαυροι κυριαρχούσαν σ΄όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης για εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια και ξεπαστρεύτηκαν όλοι μέσα σ' ένα σαββατοκύριακο. Εσύ τι δηλαδή; μάγκας; Τι είπες πίθηκε; Ο Θεός σε έφτιαξε; Κάτσε μια στιγμή, να σου δείξω μια εικόνα για να καταλάβεις:


Εννοείς ο ίδιος θεός που έφτιαξε ΑΥΤΟ; Φαντάσου ότι ο δικός μας γαλαξίας δεν είναι καν τόσο μεγάλος, κι ότι ο ήλιος μας δεν είναι παρά ένα μικρομεσαίο αστεράκι ανάμεσα σε 300 δισεκατομμύρια άλλα. Υπάρχουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια γαλαξίες εκεί έξω, και παίζει κιόλας να μην είναι το δικό μας σύμπαν το μόνο. Κι εσύ θρασσύτατε ουραγκοτάγκε ισχυρίζεσαι ότι η όποια ανώτερη δύναμη δημιούργησε όλα τα παραπάνω έχει την ίδια φάτσα με σένα; Τι λε ρε μεγάλε; Είσαι το εκλεκτό είδος; το πιο αγαπημένο πλάσμα της δημιουργίας; Ποιό ακριβώς επιχείρημα σε κάνει να πιστεύεις σε τέτοιες μαλακίες; Να σου πω εγώ: ο εγωισμός σου. Σκέφτομαι άρα υπάρχω αναφώνησες κάποια στιγμή, κι έκτοτε το μπέρδεψες και θεώρησες ότι όλα υπάρχουν γύρω σου μόνο και μόνο επειδή σου κάβλωσε εσένα να τα αποκτήσεις.

Ψώνιο! Τράβα πίσω στη σπηλιά σου γρήγορα γιατί έρχεται καταιγίδα...

------------------------------------------------------------------------------------------------
Υ.Γ. Στα δύο προηγούμενα post μου αναφέρθηκα σε δύο χαρακτηριστικά και άκρως αντίθετα παραδείγματα ανθρώπων που προσπάθησαν να αλλάξουν τον κόσμο: τον Muhammad Yunus και τον Vlad Drăculea. Εννοείται ότι είχε πολλαπλάσια επισκεψιμότητα ο δεύτερος...

Βλαντ ο Παλουκωτής (και μεγάλος ψυχάκιας)

Κάθε σύστημα διακυβέρνησης έχει να επιδείξει ακρότητες, οι οποίες - προσωρινά τουλάχιστον - αποδεικνύονται άκρως αποτελεσματικές. Στην περίπτωση του εικονιζόμενου Βλαντ Ντρακούλ, μεσαιωνικού Βοεβόδα της Βλαχίας (σημερινής Ρουμανίας & Μολδοβλαχίας), η κατάχρηση βίας υπήρξε κάτι περισσότερο από απλή άσκηση εξουσίας. Ο τύπος είχε πάθος. Ο Βλαντ ο Παλουκωτής - όπως πέρασε στην ιστορία με το παρατσούκλι του "Tepes"- είναι ένα είδος εθνικού ήρωα στη Ρουμανία, λόγω κατορθωμάτων που θα τον χαρακτήριζαν μάλλον τον πιο αιμοβόρο εκπρόσωπο του ανθρώπινου είδους που περπάτησε ποτέ στη Γη (έως τώρα φυσικά - μπορεί να υπάρξει και χειρότερος κάποτε).

Γεννήθηκε τον χειμώνα του 1431 (για ένα πλήρες βιογραφικό του ρίξτε μια ματιά εδώ), και πέρασε άσχημα παιδικά χρόνια. Τον ανταλλάξανε αιχμάλωτο στους Τούρκους και κλείστηκε σε μπουντρούμι του σουλτάνου παρέα με το μεγαλύτερο αδελφό του - ο οποίος αργότερα κατέληξε γιουσουφάκι κι αλλαξοπίστησε. Το παιδί ανέπτυξε μίσος μέσα του, ένα ψυχικό έρεβος που οφειλόταν εν μέρει και στη μύηση του στην σκοτεινή παράδοση του "Δράκου", που σημάδευε γενιές ηγεμόνων και κληρονόμων του θρόνου. Ο άνθρωπος ήταν πολεμιστής από κούνια, σκληρός, πληγωμένος και οργισμένος. Και μιλάμε για κάργα μεσαίωνα εδώ. Η κρεμάλα ήταν παιδική χαρά σε σχέση με τα πυρωμένα σίδερα και τα δημόσια τεμαχίσματα.

(Μερικές κυρίες μπορεί να θέλουν να σταματήσουν να διαβάζουν από εδώ και πέρα)

Ο Βλαντ απελευθερώθηκε μετά τη δολοφονία του πατέρα του και επέστρεψε στην πατρίδα του με άγριες διαθέσεις. Τα θαλάσσωσε λίγο στην αρχή, μετά βρήκε πολιτικό προστάτη, είσεβαλε με τα φουσάτα του εδώ κι εκεί όπως κάνουν όλοι, έκαψε, λεηλάτησε, ψιλοπράγματα δηλαδή. Ωστόσο, το διαρεμένο βασίλειο είχε περιπέσει σε αναρχία και ο Βλαντ ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να σώσει την κατάσταση (ποιός Judge Dredd και μαλακίες). Δολοφόνησε μερικούς που έμπαιναν στη μέση, κι άρχισε το παλούκωμα και άλλους ευφάνταστους τρόπους εκτελέσεων, όπως το να ψάλλεις τον δικό σου επικήδειο την ώρα που σκύβεις πάνω από τον τάφο σου. Ορίστε ένα ενδεικτικό απόσπασμα από τη Wikipedia:

"His method of torture was a horse attached to each of the victim's legs as a sharpened stake was gradually forced into the body. The end of the stake was usually oiled, and care was taken that the stake not be too sharp; else the victim might die too rapidly from shock. Normally the stake was inserted into the body through the anus and was often forced through the body until it emerged from the mouth. However, there were many instances where victims were impaled through other bodily orifices or through the abdomen or chest. Infants were sometimes impaled on the stake forced through their mother's chests. The records indicate that victims were sometimes impaled so that they hung upside down on the stake."

Ανέπτυσσε σιγά-σιγά ένα στυλ δηλαδή, και παράλληλα ανακάλυπτε τη ασυγκράτητη δύναμη του φόβου. Χιλιάδες πολίτες πέθαναν μαρτυρικά στα χέρια του, με αφορμή οποιοδήποτε παράπτωμα. Στη διάρκεια της διακυβέρνησης του, όχι μόνο πατάχθηκε η αναρχία αλλά και κάθε μορφή εγκληματικής πράξης. Δημιουργήθηκε μία φαινομενικά ουτοπική κοινωνία, όπου όποιος ήθελε μπορούσε να πιει νερό από την κεντρική βρύση της πόλης με ένα κοινόχρηστο χρυσό κύπελο. Κανείς δεν τολμούσε να το βουτήξει, γνωρίζοντας ότι ανεξάρτητα από το τι θα σκαρφίζονταν για να εκτελέσουν τον ίδιο, στα αντίποινα πιθανόν να συμμετείχε όλο του το σόι και η γειτονιά του.

Αλλά ο Βλαντ δεν ξέχασε ποτέ το χρέος του απέναντι στους Οθωμανούς. Συμμαχώντας με τον βασιλιά της Ουγγαρίας, σταμάτησε να πληρώνει νταβατζηλίκι στους Τούρκους και άρχισε τους τσαμπουκάδες. Σε μία επιδρομή του πέρα από τα σύνορα, έσφαξε καμιά εικοσαριά χιλιάδες για πλάκα (χωρίς έξυπνες βόμβες και τέτοια κόλπα - έπρεπε να τους σφάξεις ιδιοχείρως τότε και έναν-έναν). Κάτι φουκαράδες απεσταλμένους του Πασά αποφάσισε να τους καρφώσει τα σαρίκια στο κεφάλι με μεγάλες πρόκες. Τέτοια πράγματα.

Εδώ μπαίνει στη σκηνή ένας παλιός μας γνώριμος, ο Σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής. Ναι, ο ίδιος που μας πήρε την Πόλη. Πήρε 60.000 άντρες (κυρίως γενίτσαρους) και ανέβηκε να κόψει το βήχα του Βλαντ αυτοπροσώπως. Ο δικός μας μάσησε γιατί είχε λιγότερους, και τό ριξε στο αντάρτικο. Χάλασε μπόλικους Τούρκους έτσι, και μάλιστα επιτέθηκε αιφνιδιαστικά με μεθόδους κομάντο στο στρατόπεδο του Μεχμέτ, καταφέρνοντας ακόμα και να τον τραυματίσει! Το ίνδαλμα κάθε στρατόκαβλου! Προχωρώντας με τα φουσάτα του ο Μωάμεθ ο ΙΙ, είχε κάθε λόγο να θέλει να τον γαμήσει. Μέχρι που συνάντησε το "δάσος των παλουκωμένων" και άλλαξε γνώμη. Απλωμένα σε έκταση μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι, είκοσι χιλιάδες πτώματα ορθώνονταν καρφωμένα σε χοντρά παλούκια. Αυτοσχέδια δέντρα με νεκρούς Τούρκους, καθώς και όποιον άλλον είχε την ατυχία να βρεθεί στο δρόμο του Βλαντ εκείνες τις μέρες. Σάπιζαν, αργοπέθαιναν, μερικοί ακόμα βογγούσαν. Μπροστά σε αυτό το απόλυτα splatter θέαμα, οι γενίτσαροι (αρκετοί βετεράνοι της αιματηρής άλωσης μόλις εννιά χρόνια πριν), αυτοί οι θρυλούμενοι ως ατρόμητοι κι αφοσιωμένοι επίλεκτοι δολοφόνοι του Σουλτάνου, λύγισαν. Έκαναν μεταβολή και αρνήθηκαν να τα βάλουν με το δαίμονα. Ο ίδιος ο πολυχρονεμένος Μεχμέτ άφησε αντιπροσώπους να συνεχίσουν τον πόλεμο με τον Βλαντ και επέστρεψε στην Πόλη, περιμένοντας αρκετά χρόνια για να του φέρουν το κομμένο κεφάλι του μισητού του αντιπάλου, εκείνου που οι τρομακτικές θηριωδίες του στοίχειωναν ακόμα τις νύχτες του.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες σχετικά με τον ιστορικότατο και πραγματικότατο Δράκουλα των Καρπαθίων, στις οποίες ο νοσηρός σαδισμός και του πιο απαιτητικού αναγνώστη θα βαρυστομάχιαζε. Άλλους τους έβραζε (μερικοί λένε ότι τους έτρωγε κιόλας), και διάφορα άλλα χαριτωμένα, με τα οποία κατάφερε να γίνει λαϊκός θρύλος στις επόμενες γενιές. Μέχρι που άκουσε γι' αυτόν ο Stoker και συνέδεσε το μύθο του βαμπίρ με έναν φανταστικό κόμη, που πέρασε δυστυχώς στις μέρες μας με την ακόμα πιο αλλοιωμένη εικόνα ενός μεσήλικα με μαύρη σατέν μπέρτα και αποκριάτικους κυνόδοντες. Οι κολασμένες πράξεις του οποιουδήποτε μυθικού βρυκόλακα που χέζεται όταν βλέπει σταυρό, δεν είνα παρά ένα ασήμαντο τίποτα μπροστά στα έργα του αυθεντικού και πραγματικότατου Βοεβόδα της Βλαχίας Vlad Drăculea, αυτού του αδίστακτου υπερασπιστή της χριστιανικής πίστης - που εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο ηττημένος, κυνηγημένος, αλλά πάντοτε επικίνδυνος, σε ηλικία μόλις σαρανταπέντε ετών, το αληθινά σωτήριον έτος 1476 μ.Χ.

Καλημέρα σας.

------------------------------------------------------------------------------------------------
Προσθήκη (Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2007, 15:55):

Κατόπιν υποδείξεως του εκλεκτού λόγιου και συγγραφέα του διαδικτύου Άμμου, σας παραπέμπω στο blog Έγκλημα & Τιμωρία για μια εμπεριστατωμένη ανάλυση σχετικά με το ιστορικό πρόσωπο του Δράκουλα, καθώς και τις πολυπληθείς λογοτεχνικές και κινηματογραφικές μεταμορφώσεις του .



28 Ιαν 2007

Με μια χούφτα δολάρια

Συμπληρώνοντας μία εβδομάδα συνεχούς blogging (πιάστηκε η πλάτη μου), είπα να το γιορτάσω με κάτι αισιόδοξο.

Υπάρχει ένας τύπος από το Μπαγκλαντές που λέτε, ο Muhammad Yunus, ο οποίος κέρδισε και το Νόμπελ ειρήνης του 2006. Αυτός ο άνθρωπος είχε μια καταπληκτική ιδέα, από αυτές που σε κάνουν να ζηλέψεις επειδή δεν τις σκέφτηκες εσύ πρώτος. Ίδρυσε μια τράπεζα για τους φτωχούς και ξεκίνησε να παρέχει δάνεια μικροποσών, βασιζόμενος στην αμοιβαία εμπιστοσύνη και όχι στα εχέγγυα περιουσιακών στοιχείων.

Σε έναν κόσμο που πάνω από 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν ημερήσιο εισόδημα κάτω από δύο δολλάρια, ο κύριος Yunus σκέφτηκε ότι αντί να παρέχει ελεημοσύνη ή να επενδύει σε υποδομές με μακροπρόθεσμα και συχνά αμφίβολα αποτελέσματα, μπορεί να δανείζει μερικά δολλάρια σε κάθε πελάτη του και να τον βοηθάει έτσι να στηριχτεί στα πόδια του για να φτιάξει μία μικρή επιχείρηση. Κι όταν μιλάμε για επιχειρηματίες, εννοούμε λούστρους, μοδίστρες, πλανώδιους πωλητές κλπ. Ανθρώπους που ο ετήσιος μέσος όρος των 85 δολαρίων ανά δανειολήπτη τους επιτρέπει να κάνουν μια αρχή και να βρουν σιγά-σιγά διέξοδο από την απόλυτη ανέχεια και εξαθλίωση. Το αξιοπερίεργο είναι ότι το σύστημα αυτό δουλεύει, καθώς όσοι δεν διαθέτουν κεφάλαιο διαθέτουν φιλότιμο και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να ξεπληρώσουν το χρέος τους. Χώρια που έχουν πολύ σοβαρά κίνητρα για να μην αποτύχουν. Η τράπεζα Grameen που ίδρυσε ο Yunus, όχι μόνο δεν μπαίνει μέσα, αλλά αναπτύσσεται ραγδαία και βγάζει κέρδη. Εξαπλώνονται δε οι δραστηριότητες τους στο Μεξικό και πολλές άλλες χώρες που μαστίζονται από τη φτώχεια.

Περιττό να επισημάνω ότι οι κανονικές τράπεζες έχουν φρικάρει, αδυνατώντας να συλλάβουν το γεγονός ότι μπορείς να δανείσεις χρήματα σε κάποιον όχι για να του πάρεις το σπίτι και να τον κλείσεις φυλακή, αλλά όντως για να τον βοηθήσεις να επιβιώσει και στη συνέχεια ακόμα και να πλουτίσει. Τι άλλο να πω; Μακάρι να μην αποδειχτεί στο μέλλον ότι η όλη ιστορία είναι απάτη.

27 Ιαν 2007

Οι Ελαφοκυνηγοί

Απόσπασμα είδησης από τη σημερινή "Ελευθεροτυπία":

"Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2004 μια είδηση έκανε τους πάντες, χρήστες του Δικτύου και μη, να κοκαλώσουν. Ενας 18χρονος αυτοκτόνησε παίρνοντας οδηγίες μέσω Διαδικτύου για το πιο αποτελεσματικό φυτοφάρμακο. Ηταν η πρώτη φορά στην Ελλάδα που γινόταν κάτι τέτοιο. Στο εξωτερικό είναι μόδα. Από τότε, σύμφωνα με τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, εντοπίστηκαν άλλοι τέσσερις έφηβοι που ανακοίνωσαν τη θέλησή τους να πεθάνουν. Και υπογείως -μόνος ένας κατάλαβε ότι είχαν τηλεφωνήσει αστυνομικοί στους γονείς του- στήθηκαν με εντολές εισαγγελέα ισάριθμες επιχειρήσεις σωτηρίας αυτών των παιδιών". (Ολόκληρο το σχετικό άρθρο εδώ).




Η αστυνομία θέλει λοιπόν το καλό της νεολαίας μας. Οι εισαγγελείς, οι χαφιέδες, οι ψυχολόγοι, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, όλοι θέλουν το καλό της νεολαίας μας. Μου κάνει εντύπωση ότι κανείς τους δε δείχνει να ασχολείται με τα πραγματικά αίτια που μπορεί να οδηγήσουν έναν έφηβο στο να θέλει να γίνει αυτόχειρας. Επιμένουν να αναμασάνε την ίδια αοριστολογία για "προβλήματα στο σπίτι", "πίεση στο σχολείο" κλπ, λες και έχουμε να κάνουμε με μερικά κωλόπαιδα που αποφασίζουν στα καλά καθούμενα να αυτοκτονήσουν για να μας τη σπάσουν. Ποιός προκαλεί τα προβλήματα στο σπίτι; ποιός ασκεί την πίεση στο σχολείο; Τι είδους αρρωστημένα πρότυπα και καθημερινά αδιέξοδα κατασκευάζονται και από ποιούς; Γιατί ασχολούμαστε τόσο πολύ με το δαιμονικό internet που ανάμεσα σε τόσα άλλα δεινά που προκαλεί παρέχει και οδηγίες χρήσης προς υποψήφιους αυτόχειρες; Μην τρελαθούμε και τελείως - αν ένας πιτσιρικάς δεν αντέχει άλλο να τρώει ξύλο για να γίνει αριστούχος και να κρατήσει τη σημαία στην παρέλαση, δεν χρειάζεται να μπει στη wikipedia για να μάθει πώς φτιάχνεται η θηλιά που θα τον κρεμάσει από το ταβάνι. Κι επιπλέον αναρωτιέμαι: πόσοι έφηβοι αυτοκτόνησαν τη χρονιά που πέρασε χωρίς να έχουν ακουμπήσει καν πληκτρολόγιο;

Δε λέω, θετικό είναι να εντοπιστούν τα παιδιά που το σκέφτονται σοβαρά (αν και συνήθως αυτοί που αυτοκτονούν δεν το ανακοινώνουν δεξιά-αριστερά πριν), όπως θετικό είναι και να εμποδιστούν από το να κάνουν πράξη τις απειλές τους. Αλλά τίποτα από όσα μπορεί να κάνει η οποιαδήποτε αστυνομία δεν εξαφανίζει ως δια μαγείας τη ρίζα του προβλήματος. Και προσωπικά αυτή η λογική της "σωτήριας επέμβασης" μου χτυπάει λίγο ύποπτα - μοιάζει σα να προετοιμάζει το έδαφος για την αποδοχή της πλήρους αστυνόμευσης του διαδικτύου. Μεθαύριο μπορεί να κατηγορηθεί κάποιος από εμάς ότι με ένα απαισιόδοξο post του έσπρωξε κάποια κοπελίτσα να πηδήξει από την ταράτσα, οπότε ίσως είναι καλό να τον σωπάσουμε από τώρα για να μη δίνει ιδέες και διαφθείρει τη νεολαία μας. "Για το καλό μας" όπως τραγουδούσε κάποτε και ο Μηλιώκας...

26 Ιαν 2007

Ο Μαρμαρωμένος Σεκιουριτάς

Αφού δεν έγραψα τίποτα χθες και κινδυνεύω να θεωρηθώ πραγματικά υπερόπτης με τις προηγούμενες απαξιωτικές μου αμπελοφιλοσοφίες, ορίστε και μία πρώτη λογοτεχνική απόπειρα:


ΕΞΩ

Ο πρώτος άνθρωπος που τον πρόσεξε ήταν η Ρούλα, η καινούργια κοπέλα που δούλευε στο κομμωτήριο της Χαράς. Έχοντας λούσει και ξεβγάλει κεφάλια, ανακατέψει βαφές και σκουπίσει τρίχες, ξανά και ξανά, η Ρούλα συνειδητοποίησε ότι πρέπει επειγόντως να βγει έξω στο δρόμο για να κάνει ένα τσιγάρο και να χαμογελάσει στον πρώτο ωραίο γκόμενο που θα της ρίξει έστω και μία κλεφτή ματιά. Σήκωσε το κεφάλι της να κόψει κίνηση και αμέσως απογοητεύτηκε. Οικογενειάρχες με ψώνια, Πακιστανοί με μπιχλιμπίδια, δύο μαύροι που γελούσαν, κάτι πιτσιρικάδες με σπυράκια, ένας μεσήλικας Ρώσος λερωμένος με μπογιές και τιγκαρισμένος με βότκα. Μωρά σε καρότσια και βιαστικές γυναίκες, οι περισσότερες γριές. Τα συνηθισμένα. Και τότε τον είδε να στέκεται μόνος του στη νησίδα, ψηλός κι αγέρωχος, με βλέμμα γεμάτο μυστήριο και ζυγωματικά που θα ζήλευε πρωταγωνιστής βραζιλιάνικης σαπουνόπερας. Λες και ήξερε την κρυφή αδυναμία της, φορούσε μια σκούρα στολή σεκιουριτά που τον έκανε να δείχνει ακόμα πιο ξεχωριστός. Τ’ αυτοκίνητα και τα λεωφορεία σφυρίζαν γύρω του, τρέχοντας να προλάβουν το φανάρι όσο ήταν ακόμα πορτοκαλί. Το πράσινο για τους πεζούς άναψε και ο γοητευτικός άγνωστος δεν κουνήθηκε. Χωρίς καν να ζητήσει άδεια από την κυρία Χαρά ή να τον χάσει από τα μάτια της, η Ρούλα βγήκε έξω και άναψε τσιγάρο. Το φανάρι έγινε κόκκινο, μετά πράσινο και ξανά κόκκινο. Ο ωραίος σεκιουριτάς παρέμενε εκεί, ευθυτενής και ακίνητος σαν άγαλμα. «Κάτι δεν πάει καλά εδώ» σκέφτηκε η Ρούλα. Πετάχτηκε στο περίπτερο του κυρ-Στέλιου να ζητήσει μια δεύτερη γνώμη και κατάφερε να τον πείσει να κοιτάξει κι αυτός. «Παράξενο, πραγματικά παράξενο» αποφάνθηκε ο Κυρ-Στέλιος, και βγήκε από το καβούκι του για να φωνάξει. «Ε, φίλε! Είσαι καλά;» Τώρα πια τον είχαν προσέξει κι άλλοι - οι περισσότεροι κάνανε χάζι και τον πειράζανε πετώντας ηλίθια σχόλια. Η Ρούλα αποφάσισε να αναλάβει δράση και διέσχισε γρήγορα τον δρόμο προκαλώντας ένα γερό κορνάρισμα. Στην αρχή δεν έβρισκε το θάρρος να τον αγγίξει. «Σου συμβαίνει κάτι μήπως; Είσαι εδώ κάνα τέταρτο και δεν λες να περάσεις απέναντι». Σιωπή. Ούτε που την κοίταξε. Πριν προλάβει να κάνει άλλη μια προσπάθεια, διάφοροι αυτόκλητοι σωτήρες είχαν μαζευτεί στη νησίδα μαζί τους και τον πιάναν από τους ώμους και τα χέρια. Ο μαρμαρωμένος σεκιουριτάς δεν αντέδρασε καθόλου, ούτε όταν τον σηκώσανε σαν κούτσουρο με το ζόρι και τον εναποθέσανε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η κυρία Χαρά πρότεινε να τον πάνε μέσα, να καθήσει κάπου ο άνθρωπος μπας και συνέλθει. Τον τοποθέτησαν στην πολυθρόνα, μπροστά στον καθρέφτη. Αφού έκανε μια αποτυχημένη απόπειρα να διώξει τους περίεργους που είχανε κολλήσει τις μούρες τους στη τζαμαρία, η Ρούλα πήγε μέσα και έβαλε να φτιάξει καφέ. Ονειρευόταν ήδη ότι ο μυστηριώδης άγνωστος θα συνερχόταν μόνο με ένα φιλί της, όπως στα παραμύθια. Θα της ζητούσε να βγούνε κάπου ρομαντικά, και εκεί θα της έλεγε τη δίχως άλλο τραγική ιστορία του. Εκείνη θα του έπιανε τρυφερά το χέρι να τον παρηγορήσει, και τότε εκείνος... Η στριγκλιά της κυρίας Χαράς πάγωσε το αίμα στις φλέβες της.

ΜΕΣΑ

Τον χτύπησε αναπάντεχα, καθώς διέσχιζε την Αχαρνών για να επιστρέψει σπίτι. Μία ύπουλη και σκοτεινή σκέψη ήρθε και τρύπωσε στην ψυχή του, και με ταχύτητα αστραπής μεταμορφώθηκε σε ένα απόλυτο και απέραντο υπαρξιακό κενό που δεν περίμενε ποτέ ότι είναι ικανός να νιώσει. Παρέλυσε. Του επιτέθηκαν φευγαλέες εικόνες από το παρελθόν και συγκεχυμένες στιγμές από ένα εφιαλτικό μέλλον, ανακατεμένες με ήχους από το τη φασαρία του δρόμου που τον περικύκλωνε. Λέξεις όπως «πατέρας», «οικογένεια», «μισθός», «διαμέρισμα» και «πατρίδα» έχασαν απότομα το νόημα τους κι έγιναν άναρθροι ψίθυροι που παρασύρθηκαν και χάθηκαν στο βουητό του μποτιλιαρίσματος. Ήταν σαν να βρίσκεται πάλι κοντά στη θάλασσα, πίσω στο νησί του, εκεί στην άκρη του μώλου που του άρεσε να πηγαίνει μόνος του τα βράδια και να βρίσκει καταφύγιο στο υγρό σκοτάδι. Τα κορναρίσματα κι οι φωνές έγιναν κύματα που γλείφουν την προκυμαία, οι άνθρωποι γύρω του παρασύρθηκαν από τον αφρό τους και οι διαφημιστικές πινακίδες βούλιαξαν αργά στο βυθό του λιμανιού. Αφέθηκε στο αεράκι που άφησε πίσω του ένα διερχόμενο λεωφορείο και έκλεισε τα μάτια του. Απόλυτη σιωπή. Απόλυτη γαλήνη. Για πρώτη φορά στη ζωή του ένιωσε να βρίσκεται σε τέτοια αρμονία με το σύμπαν, λες και ήταν ξανά έμβρυο που κολυμπούσε κουλουριασμένο στην κοιλιά της μάνας του. Πέρα μακριά, μια γυναικεία φωνή του μιλούσε γλυκά, κι η φωνή της ξεμάκραινε μέχρι που έσβησε στο κενό. Χέρια αγγίζανε το κορμί του, αλλά αυτός δεν ήταν πια εκεί για να τον νοιάξει. Τον σηκώσανε ψηλά και ήταν σα να πετούσε, ελεύθερος από επαγγελματικές υποχρεώσεις, σκοτούρες τις καθημερινότητας και δάνεια που περιμέναν να ξεπληρωθούν. Ο αρχικός του φόβος είχε πια υποχωρήσει τελείως όταν τον έβαλαν να καθήσει απέναντι στον καθρέφτη – το έβλεπε και στο πρόσωπο του. Το πρόσωπο ενός ανθρώπου που είχε δραπετεύσει ήδη. Μόνο μια λεπτομέρεια τον χώριζε από την ολοκλήρωση της ευτυχίας του. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, μια φράση πρόλαβε κι ανέβηκε στην επιφάνεια του μυαλού του. «Πάρε μου λίγο το σβέρκο» σκέφτηκε να πει στη γυναίκα που τον κοίταζε ακόμα με απορία. Χαμογέλασε. Με μια γρήγορη κίνηση άρπαξε το ψαλίδι από τον πάγκο και το έμπηξε στο λαιμό του, κόβοντας τον πέρα για πέρα.

24 Ιαν 2007

12 Πίθηκοι













Αρχαιοελληνικό κάλλος / Νεοελληνικός κάλος

Απότομη προσγείωση στον πλανήτη των πιθήκων, σε ένα μέρος που οι ιθαγενείς αρέσκονται να αποκαλούν «Ελλάδα». Σχετικά πρόσφατα (πριν από δυο-τρεις χιλιάδες χρόνια μόλις) αυτός ο τόπος φιλοξένησε κάτι τύπους που δημιούργησαν έναν πολιτισμό. Έχτισαν ναούς για να λατρέψουν τους θεούς τους, έφτιαξαν αλφάβητο για να μνημονεύσουν τις ανακαλύψεις και τα επιτεύγματα τους, έκαναν ένα σωρό κατακτητικούς και αμυντικούς πολέμους όπως κάθε πολιτισμός που σέβεται τον εαυτό του, έφτιαξαν θέατρα και στάδια, αγάλματα και γεωμετρικά θεωρήματα. Κάποιοι από αυτούς έκαναν και μια εφεύρεση που την κατοχύρωσαν για τις επερχόμενες γενιές με το πιασάρικο όνομα «Δημοκρατία» - ένα διοικητικό σύστημα όπου αν δεν ήσουν σκλάβος, ζητιάνος, γυναίκα ή άλλο κατώτερο είδος, μπορούσες να συμμετάσχεις ενεργά στις αποφάσεις και να εξορίσεις όποιον σου έκανε κέφι. Όπως ήταν φυσικό, κάποια στιγμή παρήκμασαν και την τοπική εξουσία ανέλαβαν οι Ρωμαίοι, αργότερα οι Βυζαντινοί, στη συνέχεια οι Οθωμανοί και μετά οι Βαυαροί. Σήμερα, ο πολύπαθος και υπερόπτης αυτός λαός αρνείται να αποδεχτεί το γεγονός ότι διοικείται από απόγονους γελαδάρηδων της Άπω Εσπερίας, και πιστεύει ότι μέσω της γλώσσας και της ανωτερότητας των γονιδίων του συνδέεται με τους εξιδανικευμένους προγόνους του και τα μνημεία που άφησαν πίσω τους. Εννοείται πως δεν είναι ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι που θεωρούν ότι είναι ο περιούσιος λαός του δημιουργού του σύμπαντος, αν και μερικοί από αυτόυς έχουν φτάσει να διατυμπανίζουν ότι προέρχονται από τον Σείριο, κάτι που σας διαβεβαιώ ότι είναι κατάφωρο ψέμα, αφού στον Σείριο ουδέποτε υπήρξε ζωή με νοημοσύνη – πέρα από κάτι θλιβερά σαλιγκαρόμορφα αμφίβια που σίγουρα δεν μοιάζουν και πολύ με τα αγάλματα του Απόλλωνα και της Αφροδίτης (διαχρονικά sex symbols της αρχαίας εποχής).







Η "Πολεμική Αρετή των Ελλήνων" με τη μοναδική αισθητική σφραγίδα του Παττακού.


Θέλοντας να αποτινάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά του κατακτημένου, οι γραφικοί αυτοί ανθρωπίδες προσπάθησαν κατά καιρούς να αναβιώσουν τη δόξα του νεκρού πολιτισμού τους – με αμφίβολα αισθητικά αποτελέσματα. Το παράδοξο είναι ότι η νοσταλγία της δημοκρατικής αρχαιότητας γίνεται πιο έντονη σε όσους πιστεύουν ότι κανένας δεν θα έπρεπε να ψηφίζει ποτέ και το κουμάντο θα έπρεπε να το κάνουν αποκλειστικά μόνον όσοι διατείνονται πως έχουν μεγαλύτερους σε όγκο όρχεις και μικρότερο σε όγκο εγκέφαλο από τους υπόλοιπους (
πρόκειται για σύνηθες έθιμο στις κονωνίες των πιθηκοειδών). Οι μικρές αυτές κοινότητες των αρχαιόθρησκων ή δωδεκαθεϊστών ή αρχαιολατρών (τουλάχιστον το παρήγορο μαζί τους είναι ότι διαθέτουν ενότητα μεταξύ τους ανάλογη με αυτή που διακρίνει την ντόπια αριστερά), έχουν ένα σοβαρό πρόβλημα. Στην ύπαρξη και το ψώνιο τους αντιτίθεται η κυρίαρχη θρησκεία των ιθαγενών της ελληνικής χερσοννήσου (έχουν ακόμα θρησκεία οι μαλάκες – μη γελάτε, είναι σοβαρό), που είναι ένα εισαγόμενο κράμα πανάρχαιων Ιουδαϊκών μύθων και άλλων δοξασιών ανατολικής προέλευσης. Πρόκειται για τους οπαδούς μιας πανέξυπνης κομπίνας, όπου τα φιλειρηνικά διδάγματα του φτωχού πλην τίμιου γιου μιας παρθένας χωριατοπούλας κι ενός μάγκα περαστικού που την έψησε ότι είναι άγγελος Κυρίου και του έκατσε, μετασχηματίστηκαν σε ακραία καταπιεστική συντήρηση και εξαργυρώθηκαν σε χρυσοποίκιλτα άμφια και ακριβοπληρωμένους ζιγκολό για την κλίκα των ιερέων τους. Εννοείται πως οι Χριστιανοί (έτσι αποκαλούνται οι πολέμιοι των Δωδεκαθεϊστών) δεν έχουν καμία διάθεση να μοιραστούν την πίτα της κοσμικής και υπερκόσμιας εξουσίας τους με μια χούφτα βαρεμένους που φοράνε σεντόνια και κουνάνε πυρσούς πέρα-δώθε ψέλνοντας ασυναρτησίες.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα φίλοι διαγαλαξιακοί ταξιδιώτες, στο μικρό αυτό κομμάτι του πλανήτη που κάποτε ήταν γνωστός ως «γαλάζιος». Και για να μη μου συγχύζεστε, θυμηθείτε τη σοφή ρήση των μαλλιάδων φοιτητών που αργότερα κατέληξαν στελέχη πολιτικών κομμάτων και πολυεθνικών εταιριών :

"Χούντα είναι, θα περάσει"...



Οι ταπεινοί δούλοι του Θεού -
το αντίπαλον δέος των αρχαιοθρήσκων

23 Ιαν 2007

Ένα αστέρι χωρίς όνομα


Ένα ανώνυμο αστέρι, από αυτά που αχνοφέγγουν σε μια ξάστερη νύχτα και δεν μπορείς καλά-καλά να τα διακρίνεις, ούτε σκέφτηκε ποτέ κανείς να τους δώσει ένα μεγαλοπρεπές και εξωτικό όνομα όπως «Αντάρης», «Μπετελγκέιζ» ή «Σείριος». Ούτε καν να τα μνημονεύσει με ένα ταπεινό γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου και το επώνυμο ενός κάποιου αστερισμού – «άλφα του Κενταύρου» ή «δέλτα του Ορίωνα» ας πούμε. Μόνο κάποιος αστρονόμος μπήκε στον κόπο να το καταχωρήσει με έναν στεγνό και δυσκολομνημόνευτο κωδικό τύπου «RG-186Β» που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα αν δεν σκοπεύεις να αναλύσεις το φάσμα του ή να ελέγξεις την βαρυτική του αλληλεπίδραση με μία υποθετική μαύρη τρύπα. Ακόμα χειρότερα, θα μπορούσε να είναι ένα εντελώς ανώνυμο αστέρι, αχαρτογράφητο από τους γήινους αστρονόμους, αόρατο από τα τηλεσκόπια, κρυμμένο σε κάποιο σκοτεινό νεφέλωμα ή χαμένο σε έναν μακρινό γαλαξία, σε απόσταση δισεκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς.

Ωστόσο, ένα οποιοδήποτε αστέρι παραμένει μία γιγάντια πύρινη σφαίρα που παράγει αμέτρητες θερμοπυρηνικές συντήξεις το δευτερόλεπτο, ένα τέρας που εκπέμπει κάθε λογής ακτινοβολία σε αχανείς εκτάσεις, ένας ήλιος με διαστάσεις που συχνά είναι πολλαπλάσιες του δικού μας ήλιου και με μάζα ικανή να αιχμαλωτίσει ολόκληρους πλανήτες να περιστρέφονται σε τροχιά γύρω του. Πλανήτες που - αν όχι στο δικό μας ανώνυμο αστέρι ίσως σε κάποιο άλλο - θα μπορούσαν να φιλοξενούν ζωή, ακόμα και όντα με νοημοσύνη που στην διάρκεια της ιστορίας τους έδωσαν το δικό τους όνομα στον λαμπρό ήλιο που φωτίζει τις μέρες τους, τον λάτρεψαν σαν θεό και θυσίασαν παρθένες προς τιμήν του.

Για μας βέβαια εξακολουθεί να παραμένει ένα μικρό και άγνωστο αστέρι, που θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε χωρίς ποτέ να μάθουμε την ύπαρξη του. Κι αν καταφέρουμε ένα καλοκαιριάτικο βράδυ να προσπεράσουμε με το μάτι μας την ασήμαντη λάμψη του καθώς κατουράμε αμέριμνοι στην εξοχή και χαζεύουμε διάττοντες, αυτό το αστέρι θα έχει πια πεθάνει και στη Γη θα φτάνει με καθυστέρηση το φως που εξέπεμπε πριν από εκατομμύρια χρόνια, πραγματικό όσο η σκιά ενός φαντάσματος.

Δεν είναι εύκολο να νιώσεις για σύμμαχο κάτι που δεν βλέπεις και δεν έχει όνομα, από την άλλη μεριά ο άνθρωπος εφηύρε τον Θεό, που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες, και που το μικρό μας ανώνυμο αστεράκι είναι κι αυτό υποτίθεται ένα δημιούργημα του. Άρα μας συνδέει κάτι τελικά. Προερχόμαστε όλοι από την ίδια μεγάλη έκρηξη λένε οι επιστήμονες, ή από όποιον άλλο τρόπο γεννήθηκε κάποτε το σύμπαν, αποτελούμαστε από τα ίδια πρωταρχικά υλικά, έχουμε μια παρόμοια πορεία στον χρόνο, που ακόμα κι αυτός δεν είναι κάτι που κυλάει σταθερά και πάντοτε προς τα μπρος. Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα ενός παντοδύναμου και υπέρτατου όντος, μίας ανυπέρβλητης υπερκόσμιας δύναμης ή απλά της φύσης, τα παράξενα όντα που κατοικούσαν κάποτε σε κάποιον πλανήτη που περιστρέφεται γύρω από ένα αστέρι χωρίς όνομα κι εμείς, είμαστε αδέλφια.

Τυπωθήτω!


Ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης, σχετικό με την (πολυπόθητη σίγουρα για κάποιους) έκδοση των πονημάτων τους σε βιβλίο. Δεν το λέω ειρωνικά, όχι εντελώς και όχι για όλους τουλάχιστον. Μεταφέρω το link για το blog του Oldboy, όπου έχω προσθέσει και το ανάλογο σχόλιο.

22 Ιαν 2007

Παρακαλώ πατήστε στα πατάκια γιατί έχω κάνει παρκέ

Μετά από δυο γερά ξενύχτια χτισίματος και σιγυρίσματος, κηρύττω αυτή τη σελίδα ανοιχτή και περιμένω τους πρώτους ανυποψίαστους επισκέπτες. Σύντομα θα μπορώ να τρατάρω φοντανάκια και λικέρ μπανάνα. Θα ήθελα εδώ να διευκρινίσω ότι το blog αυτό δεν είναι κατ' ανάγκην τόσο σοβαρό όσο ενδεχομένως δείχνει, ούτε τόσο περιοριστικό για το περιεχόμενο των κειμένων του όσο τα πρώτα posts αφήνουν να εννοηθεί. Εξυπακούεται ότι με ενδιαφέρει η επικαιρότητα, οι πολιτικές (όχι όμως και οι κομματικές) θέσεις, ο γνωστός καλοπροαίρετος χαβαλές που κυριαρχεί στην ελληνική blogόσφαιρα. Η οποία μπλογκόσφαιρα (γράφεται με πολλούς τρόπους), είναι μάλλον επίπεδη, όπως κάθε μεσαιωνικής αντίληψης κόσμος που σέβεται τον εαυτό του. Μία επιπόλαιη προς το παρόν περιήγηση μου στο αχανές αυτό βασίλειο με οδήγησε στα εξής συμπεράσματα:

  • Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι εκεί έξω (in the real world) που ασχολούνται με το γράψιμο. Πολλοί από αυτούς επιτυγχάνουν καλύτερα αποτελέσματα από τους επαγγελματίες συγγραφείς και δημοσιογράφους. Κάποιοι προσφέρουν τροφή για σκέψη και τολμούν παρεμβάσεις, μερικοί είναι δεκτικοί στην κριτική και ελάχιστοι κουβαλάνε κάτι που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω όραμα.
  • Υπάρχει άπειρη σαβούρα εδώ μέσα (στη Μπλογκολάνδη - η οποία εκτός από επίπεδη προστατεύεται και από copyright). Φανατικοί, παρλαπίπες, ψώνια, ανέραστοι και κάθε λογής πικραμένοι που ξεσπάνε τα απωθημένα τους με γαριασμένα σεντόνια και δανεικά τσιτάτα. Θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης που να μπορεί να ξεδιαλέξει αυτόματα τα posts που έχουν γραφτεί από ανθρώπους με IQ υψηλότερο του μέσου ασπόνδυλου.
  • Υπάρχει περίσσευμα γενικόλογης αμπελοφιλοσοφίας επί παντός επιστητού (όπως καλή ώρα σ' αυτό εδώ το κείμενο), παρουσιάζοντας μία εικόνα καφενείου, ή - ακόμα χειρότερα - συνέλευσης κομματικής νεολαίας. Καλή η ανατομική καρέκλα μπροστά στην οθόνη, αλλά μήπως θα έπρεπε όλοι όσοι κόπτονται και διαρρηγνύουν ιμάτια για πάσης φύσεως ζητήματα να ξεκουνήσουν λίγο τον κώλο τους και να κάνουν ουσιαστικές προτάσεις; Η γκρίνια δεν υποφέρεται ώρες-ώρες, και αυτό το λέω εγώ που έχω διδακτορικό τζώρας με ειδίκευση στο ράγισμα νευρικών συστημάτων και όρχεων.
  • Υπάρχει ένας σκληρός και πρωτόγονος κόσμος εκεί έξω, με σταυροφόρους και μουτζαχεντίν, σταλινικούς και χουντικούς προβοκάτορες, τραπεζίτες και νταβατζήδες, σιλικονούχες γλάστρες και αιμοβόρες ζαρντινιέρες. Αν έχει κάποιο νόημα η όλη ιστορία των blogs και των forum, δεν είναι να αποτελέσουν το χαζοκούτι του νέου αιώνα, αλλά να ανοίξουν ένα παράθυρο μήπως ξεβρωμίσουμε λιγάκι.







"Ίσως τελικά να φταίει το αποσμητικό σου αγάπη μου"


Vader by Warhol







Το τραγούδι της σκουπιδιάρας

Για κάποιον περίεργο λόγο στη γειτονιά μου η σκουπιδιάρα περνάει στις 5 το πρωί. 5 και κάτι, με ακρίβεια χωριάτικου κόκορα. Προφανώς δεν μένω στο Κολωνάκι - όχι πια τουλάχιστον. Ακούω τον σαματά από το βουητό της μηχανής της, τους κάδους που κοπανιούνται στο μέταλλο, το ρυθμικό τίναγμα των υπολειμμάτων της καθημερινότητας μας στη βρωμερή κοιλιά της. Μοιάζει με το ρέψιμο της Σειρήνας μετά το ξεκοκκάλισμα άλλου ενός σεξουαλικά στερημένου ναυτικού. Σταδιακά ο ήχος ξεμακραίνει και νανουρίζει, σαν ένα άγριο ερωτικό κάλεσμα προς τα πιο σκοτεινά γενετήσια ένστικτα του κοιμώμενου καταναλωτή - μια υπενθύμιση ότι σε λίγες ώρες που ξεκινάνε οι εκπτώσεις πρέπει οπωσδήποτε να βγούμε και να αγοράσουμε ένα σωρό υπέροχα άχρηστα πράγματα για να έχουμε να την ταΐσουμε όταν ξαναπεράσει. Τον πρώτο καιρό που μετακόμισα στα Πατήσια φρίκαρα με τον βάρβαρο ήχο του τραγουδιού της σκουπιδιάρας. Σιγά-σιγά το συνήθισα, και τώρα πια το βρίσκω σχεδόν μελωδικό. Το αντιμετωπίζω σαν μια σταθερή αξία, ένα είδος αυτονόητου ηχητικού εφέ της αστικής φύσης που με περιβάλλει. Ποιός ξέρει; Ίσως να έχουμε τους φλοίσβους και τα θροΐσματα που μας αξίζουν τελικά.

Κατ' εικόνα και ομοίωση


Ή αλλιώς - όπως θα λέγανε και οι Αγγλοσάξωνες - "On Earth, as it is on Heaven". Εικόνες του κόσμου μας, με το "μας" να σημαίνει ότι ανήκουμε κι εμείς σ' αυτόν, κι όχι ότι μας ανήκει. Ιδωμένα σε μιαν άλλη κλίμακα, γιγάντια νεφελώματα που γεννούν άστρα μοιάζουν με ανθρώπινα μάτια που μας κοιτάζουν (και μας κρίνουν σύμφωνα με τις απόψεις ορισμένων). Το ίδιο ισχύει και για τους γεωλογικούς σχηματισμούς στην Αυστραλιανή έρημο, ενώ αν κοιτάξει κανείς από ορισμένη γωνία το ανάγλυφο των χιονισμένων κορυφών των Ιμαλαΐων σχηματίζει τα χαρακτηριστικά ενός αετού. Στην άλλη άκρη του κόσμου, ο δορυφόρος αποτυπώνει τους βάλτους της Νέας Ορλεάνης να απλώνονται σαν λουλούδι... Υπάρχει ακόμα ποίηση γύρω μας και μας περιμένει να την ανακαλύψουμε και να συντονιστούμε μαζί της. Αυτές είναι μόνο μια πρώτη γεύση από εικόνες που απομόνωσα από την περιήγηση μου με το Google Earth.

Για να μην παρεξηγηθώ και θεωρηθώ ψώνιο (φοβάμαι πως είναι ήδη πολύ αργά για κάτι τέτοιο) , δεν πιστέυω ότι συμβαίνει κάτι το μεταφυσικό σε τέτοιες εικόνες. Είτε πρόκειται για μια γυάλινη χάντρα είτε για έναν γαλαξία, διατηρούν την όποια υλική τους υπόσταση ανεξάρτητα από το αν εμείς τους προσδίδουμε ανθρώπινα ή θεϊκά χαρακτηριστικά. Για μας όμως, τους εχέφρονες πιθήκους που έλαχαν για (προσωρινά ευτυχώς) αφεντικά αυτού του πλανήτη, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Τα σύννεφα κρύβουν αγγέλους και τα σπήλαια δράκους, οτιδήποτε μακρόστενο και στρογγυλό πρέπει οπωσδήποτε να συμβολίζει έναν φαλλό, τα χρώματα στις εσχατιές του ορατού φάσματος ξυπνούν ερωτικά πάθη ή μελαγχολία. Είμαστε άνθρωποι, και αυτό σημαίνει ότι προσλαμβάνουμε το σύμπαν μέσα από τα δικά μας φίλτρα, κατασκευάζουμε υποσυνείδητους κώδικες και μετατρέπουμε σε οπτικό σύμβολο οτιδήποτε βρεθεί μπροστά μας. Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να κρίνουμε ότι ένα σπορ αυτοκίνητο δείχνει επιθετικό, ένα ρούχο προκλητικό, κι ένας ναός μεγαλοπρεπής. Συλλογική ταυτότητα, βιολογική κληρονομιά ή θεϊκή παρέμβαση, η αλήθεια είναι ότι δε με ενδιαφέρει τόσο να το αναλύσω σαν φαινόμενο, όσο να το εντοπίσω και να το αφουγκραστώ, με σκοπό να προσπαθήσω να εκφράσω κάτι μέσω αυτού. Αυτός πάνω-κάτω θα μπορούσε να είναι και ο καθαρά προσωπικός ορισμός μου για την τέχνη. Μια αντανάκλαση - η στιγμιαία έστω αποτύπωση ενός μικρού κομματιού ενός πολύ μεγαλύτερου σε έκταση και ηλικία πλαισίου που μας περιέχει όλους, που μας περιβάλλει και μας διαπερνάει όπως λένε και οι τζεντάι που νομίζουν ότι τα ξέρουνε όλα.

21 Ιαν 2007

Episode 0 - In a World Without Hope

Φυσικά και δεν είμαι η όποια "Δύναμη" αυτοπροσώπως, ούτε καν κάποιος ταπεινός εκπρόσωπος της επί Γης. Όσο για την ονομασία του blog, προφέρεται "Υπερόπτιξ" και ουχί "Υπεροπτίξ", λες και πρόκειται για κάποιον ψηλομύτη Γαλάτη φύλαρχο. Περί τίνος πρόκειται λοιπόν ρε φίλε;

Η θεματική βάση μας είναι η εικόνα και η δύναμη που κρύβει μέσα της. Εικόνα στατική ή κινούμενη, καταγεγραμμένη ή ζωντανή. Η εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, του κόσμου που μας περιβάλλει, έτσι όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε και μερικές φορές προσπαθούμε να αναπαραστήσουμε ή να εξηγήσουμε με διάφορους τρόπους. Επίσης, η δική μας εικόνα, καθώς κι αυτή που εμείς έχουμε πιστέψει για τον εαυτό μας (δύο τελείως διαφορετικά πράγματα). Όλα περνάνε μέσα από το βλέμμα μας, και το βλέμμα μας δυστυχώς δείχνει να έχει μολυνθεί και να έχει θολώσει. Το να το καθαρίσουμε εναπόκειται σε εμάς και σε όλους όσους επιμένουν να μας στηρίζουν, αλλά και στις αστείρευτες δυνάμεις που μόνο ενωμένοι μπορούμε να αντλήσουμε.

Όταν μεγαλώσει αυτό το blog, θέλει να γίνει ένας τόπος ανταλλαγής απόψεων τόσο για έναν κύκλο ανεξάρτητων δημιουργών του ευρύτερου οπτικοακουστικού τομέα, όσο και για τους υπόλοιπους ενδιαφερόμενους που το κινητό και η τηλεόραση δεν έχουν ψήσει ακόμα τον εγκέφαλο τους (με αποτέλεσμα να μη θέλουν να γίνουν ούτε δούλοι ούτε πελάτες οι άτιμοι). Αμπελοφιλοσοφίες ενδεχομένως, αλλά τουλάχιστον με την ευγενή πρόθεση να γεννήσουν σοβαρό διάλογο (σκυλοκαβγάδες και ασυναρτησίες δεν είναι ευπρόσδεκτοι εδώ μέσα και θα πάρουν πόδι φασιστικότατα και ανερυθρίαστα).

Για το "μάτι" θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά.


Καλώς ήρθατε.

Spam & offensive
comments administrator.

Πριν τον προσλάβω, δούλευε πανελίστας
σε δελτίο ειδήσεων γνωστού ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού.