Το τραγούδι της σκουπιδιάρας

Για κάποιον περίεργο λόγο στη γειτονιά μου η σκουπιδιάρα περνάει στις 5 το πρωί. 5 και κάτι, με ακρίβεια χωριάτικου κόκορα. Προφανώς δεν μένω στο Κολωνάκι - όχι πια τουλάχιστον. Ακούω τον σαματά από το βουητό της μηχανής της, τους κάδους που κοπανιούνται στο μέταλλο, το ρυθμικό τίναγμα των υπολειμμάτων της καθημερινότητας μας στη βρωμερή κοιλιά της. Μοιάζει με το ρέψιμο της Σειρήνας μετά το ξεκοκκάλισμα άλλου ενός σεξουαλικά στερημένου ναυτικού. Σταδιακά ο ήχος ξεμακραίνει και νανουρίζει, σαν ένα άγριο ερωτικό κάλεσμα προς τα πιο σκοτεινά γενετήσια ένστικτα του κοιμώμενου καταναλωτή - μια υπενθύμιση ότι σε λίγες ώρες που ξεκινάνε οι εκπτώσεις πρέπει οπωσδήποτε να βγούμε και να αγοράσουμε ένα σωρό υπέροχα άχρηστα πράγματα για να έχουμε να την ταΐσουμε όταν ξαναπεράσει. Τον πρώτο καιρό που μετακόμισα στα Πατήσια φρίκαρα με τον βάρβαρο ήχο του τραγουδιού της σκουπιδιάρας. Σιγά-σιγά το συνήθισα, και τώρα πια το βρίσκω σχεδόν μελωδικό. Το αντιμετωπίζω σαν μια σταθερή αξία, ένα είδος αυτονόητου ηχητικού εφέ της αστικής φύσης που με περιβάλλει. Ποιός ξέρει; Ίσως να έχουμε τους φλοίσβους και τα θροΐσματα που μας αξίζουν τελικά.