27 Φεβ 2007

Απλή Συνωνυμία









Συγκεκαλυμμένη επίπληξη προς τη Σερβία αποτελεί η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με τη σφαγή της Σρμπρένιτσα το 1995. (Πηγή in.gr). Συγκεκριμένα, επισημοποιήθηκε ο χαρακτηρισμός "γενοκτονία" για τα γεγονότα, στα οποία όμως δεν αποδείχτηκε ενεργή ανάμιξη του σερβικού κράτους. Οι ηγέτες της Σερβίας δήλωσαν πως είναι μια "σημαντική απόφαση" και φέρουν βαρέως την ετυμηγορία πως δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν τη σφαγή, ενώ οι Βόσνιοι δηλώνουν δικαιωμένοι που αναγνωρίστηκε επισήμως η γενοκτονία. Κοινώς, φταίνε μόνο μερικές ηγετικές φυσιογνωμίες των παραστρατιωτικών δυνάμεων των Σερβοβόσνιων. Οι οποίοι Σερβοβόσνιοι εφόσον δεν συνιστούν κράτος δεν χρωστάνε τίποτα και σε κανέναν. Όλα καλά δηλαδή. Τώρα μπορούμε να στήσουμε άφοβα μνημεία για να τιμήσουμε τα θύματα και υποσχόμαστε να μην το ξανακάνουμε. How very civilized...

Συγγνώμη για την ειρωνεία, αλλά η όλη ιστορία με παραπέμπει σε κάποιες εγχώριες δίκες για πολύνεκρες τραγωδίες στις οποίες τελικά κανείς δεν είχε την ευθύνη. Κι επιπλέον μου μυρίζει οικονομική συναλλαγή από το κεφάλι μέχρι την ουρά. Έτσι είμαστε εμείς οι συνωμοσιολόγοι. Τη μία ψάχνουμε να βρούμε χθόνιους και κρόνιους εβραιομασονικούς κύκλους που χτυπάνε το ορθόδοξο τόξο, την άλλη ανακαλύπτουμε νοσταλγούς του σταλινισμού που υποθάλπτουν την τρομοκρατία και μετά κατηγορούμε τους φανατικούς μουτζαχεντίν που μας αλλάζουν τα πετρέλαια. Ίσως πάλι να φταίνε οι εξωγήινοι. Ή το κακό κάρμα. Σίγουρα όχι εμείς πάντως.

Μου φαίνεται κομματάκι υποκριτικό το να στήνεται όλο αυτό το πανηγύρι επιλεκτικά και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα που να προσπαθεί έστω να διασφαλίσει ότι όντως δεν θα επαναληφθεί κάτι ανάλογο ούτε στην (πρώην) Γιουγκοσλαβία ούτε πουθενά αλλού στον πλανήτη. Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δυστυχώς έχουν υπάρξει και εξακολουθούν να υπάρχουν άφθονα. Κι εμείς οι Έλληνες έχουμε κάνει μερικά στα νιάτα μας. Θα ήταν σχεδόν ουτοπικό να μπορούσαν να αποφευχθούν οι μαζικές αιματοχυσίες, ακόμη και με την επιβολή αυστηρών οικονομικών κυρώσεων σε οποιοδήποτε κράτος καταπατήσει διεθνείς συμφωνίες (ανεξάρτητα από το πόσο ισχυρό είναι ή τι πολιτικό και θρησκευτικό σύστημα διαθέτει). Ίσως κάποτε να υπάρξει ένα πραγματικά αδέκαστο και ισχυρό διεθνές δικαστήριο, το οποίο ούτε θα στέλνει δικτάτορες στην κρεμάλα, ούτε θα τους απαλάσσει με μοναδικό τίμημα μερικά βλοσυρά βλέμματα στην αίθουσα. Νόμοι σεβαστοί από την παγκόσμια κοινότητα και όχι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα υμών και των ημετέρων. Συσπειρωμένες δυνάμεις που στηρίζουν έναν αληθινό Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και όχι μισαλλόδοξες κοσμοκρατορίες και χρηματοβόροι αχυράνθρωποι. Επιστημονική φαντασία...

Προς το παρόν νομίζω ότι απλά κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και προτιμούμε να βλέπουμε ακόμα την πρόσφατη ιστορία μέσα από προκατασκευασμένα και πεπαλαιωμένα ιδεολογικά πρίσματα - όλων των αποχρώσεων. Εμείς, που είμαστε πάντοτε αλάνθαστοι και ενάρετοι, οι εκλεκτοί του Θεού αυτοπροσώπως. Σε αντίθεση με τους άλλους, οι οποίοι είναι δολοφόνοι κι απολίτιστοι - όποιοι κι αν είναι αυτοί οι άλλοι.

Στο μεταξύ, οι νεκροί παραμένουν νεκροί και ευτυχώς για μας δε μπορούν να μιλήσουν.

22 Φεβ 2007

Με την ψυχή στο στόμα












Ο Γιάννης Οικονομίδης είναι ένας σκηνοθέτης καλλιεργημένος, ανήσυχος και οραματιστής. Αν τον γνωρίσεις από κοντά, ανακαλύπτεις πως είναι ένας ιδιαίτερα ευγενικός άνθρωπος. Επίσης, ανακαλύπτεις πως είναι ένας ιδιαίτερα συνειδητοποιημένος και πολιτικοποιημένος άνθρωπος. Το μάτι του γυαλίζει για όλα όσα πολλοί από εμάς νιώθουμε άδικα και ασφυκτικά, κι ο Γιάννης τότε ξεσπάει κι επιχειρηματολογεί πειστικά, κάτι το οποίο αντανακλάται με αλληγορικό τρόπο και στις ταινίες που φτιάχνει. Λίγα χρόνια μετά το εκρηκτικό "Σπιρτόκουτο", ο Γιάννης Οικονομίδης επέστρεψε με μία δουλειά που σε αφήνει άφωνο. Εφόσον αντέξεις να τη δεις βέβαια. Γιατί "Η Ψυχή στο Στόμα" είναι μια ταινία με πολλή βία. Λεκτική και σωματική βία στα όρια. Μη φανταστείτε κανένα ωραιοποιημένο σαδομαζοχιστικό σύμπλεγμα, αυτά πάνε και περάσανε. Ακόμα κι οι ταινίες του Νικολαΐδη μοιάζουν με διαφήμιση αποσμητικού μπροστά σ' αυτό το παραλήρημα ωμής καθημερινής έντασης. Και αφού πολλοί από εσάς που με διαβάζετε δείχνετε να πιστεύετε πως είσαστε προοδευτικοί και ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, αναρωτιέμαι πραγματικά πόσοι θα είχατε τα κότσια να πάτε να δείτε αυτή την ταινία και να παραμείνετε στην αίθουσα μέχρι το τέλος της προβολής. Όχι επειδή η "Ψυχή" είναι σκουπίδι, δεν είναι καθόλου μα καθόλου σκουπίδι. Αν και επίτηδες προσπαθεί να σε ξεγελάσει ότι είναι...

Στη Θεσσαλονίκη πέρσι έγινε ολόκληρη συζήτηση με το κοινό μετά την προβολή της ταινίας, που συνεχίστηκε κι έξω από την αίθουσα, στην προβλήτα του λιμανιού. Κρίμα που πήγα καθυστερημένα και έχασα μια ωραία εικόνα για μια ωραία ταινία - που παρά το γεγονός ότι συμμετείχε στις Κάννες (στο παράλληλο πρόγραμμα) και σε μισή ντουζίνα ακόμα σοβαρά φεστιβάλ, κατάφερε να βρει μόλις τώρα διανομή μόνο σε μία αίθουσα (Μικρόκοσμος, από Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου). Βλέπετε, είναι μια ταινία που ενοχλεί με όσα λέει και με τον τρόπο που τα λέει. Δείτε την, ακόμα κι αν πρόκειται να με μισήσετε μετά γι' αυτό.

Πριν λίγο καιρό, σε ένα πολύ ενδιαφέρον post του Sraosha-Rakasha είχα σχολιάσει γι' αυτήν:

Η ταινία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (την είχα δει σε μεταμεσονύκτια προβολή στο προπέρσινο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - έκτοτε ο Γιάννης έκανε κάποιες αλλαγές στο μοντάζ). Δεν είναι για όλους βέβαια. Αν σας αρέσει να σας χαϊδεύουν "στρογγυλεμένες" καλλιέπειες τύπου "Πολίτικη Κουζίνα", το πιθανότερο είναι ότι θα προσβληθείτε βαθύτατα από την αιχμηρή εικόνα (και κυρίως τους διαλόγους) της "Ψυχής στο Στόμα" και θα αποχωρήσετε επιδεικτικά από την αίθουσα. Αν αντέχετε όμως να δείτε μία διόλου κολακευτική εικόνα σας στον καθρέφτη της μεγάλης οθόνης και να αφουγκραστείτε τον εσωτερικό κι ευαίσθητο παλμό ενός έργου που έχει επιτέλους να πει κάτι, ίσως αυτή η εμπειρία να λειτουργήσει σαν κάθαρση στη δική σας ψυχή. Ο λεκτικός οχετός της ταινίας είναι μόνο το πρώτο επίπεδο - αυτό που αρχικά σοκάρει κι εμποδίζει να δεις πιο μέσα. Για μένα το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της ακατάσχετης υβρεολογίας κρύβει μια τρυφερή ματιά. Πίσω από τη βία (που δεν απέχει καθόλου από τη σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας), υπάρχει μία πολύ ανθρώπινη προσέγγιση του αδιεξόδου που βιώνει ο μέσος έλληνας, μία αγάπη για τον κάθε είδους "loser" που θυματοποιείται καθημερινά από ανθρώπους που διεκδικούν μια καλύτερη θέση στον ήλιο κάνοντας κατάχρηση της όποιας εξουσίας μπορούν να αποκτήσουν απέναντι στον ασθενέστερο. Κινηματογραφικά δε, αυτή η ταινία διαθέτει μια καλλιτεχνική αρτιότητα και ένα όραμα που φέρνει επανάσταση στο ελληνικό σινεμά - με παρόμοιο τρόπο που οι λούμπεν πρωταγωνιστές της "Ευδοκίας" κάποτε προσέβαλλαν την αισθητική του σινεφιλικού καθωσπρεπισμού και σήμερα θεωρούνται αναπόσπαστο μέρος της νεότερης πολιτισμικής ιστορίας μας.

Θυμάμαι ότι υπήρχε ένας ηλεκτρισμός στην αίθουσα εκείνο το βράδυ, μια προσμονή ότι “θα δούμε ταινιάρα”. Δυστυχώς, από όσους περνιούνται για σκηνοθέτες και hardcore σινεφίλ, ελάχιστοι είχαν μάτια για να δουν και ψυχή για να αφουγκραστούν τι κρύβεται πίσω από αυτό το επαναλαμβανόμενο σαν προσευχή βρισίδι των διαλόγων.

Η “Ψυχή Στο Στόμα” προβάλλεται από σήμερα στις αίθουσες:

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ (Αθήνα): 6:20, 8:20, 10:20, 00:15
ΒΑΚΟΥΡΑ (Θεσσαλονίκη): 8:30, 10:45

------------------------------------------------------------------------------------------------

Προσθήκη (Σάββατο 24-2, 13:25): Μπορείτε επίσης να επισκεφτείτε το blog του Νίκου Ξυδάκη για να διαβάσετε μία ακόμα ενδιαφέρουσα ανάλυση της ταινίας-φαινόμενο.

17 Φεβ 2007

Εντάξει, τη βγάλαμε καθαρή κι αυτή τη Δευτέρα...


Με τις υπόλοιπες Δευτέρες τι γίνεται όμως;


Ξαφνικά πήξαμε στην κοινωνική δραστηριότητα. Πάρτι μασκέ, σερπαντίνες, ταραμοσαλάτες και λοιπές φιλικές και οικογενειακές υποχρεώσεις. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, όλη αυτή η πρόσφατη μόδα με τα πέντε έξυπνα πράγματα που πρέπει να σκεφτείς και να γράψεις για τον εαυτό σου. Σε λίγο θα παίξουμε και μπουκάλα. Αβρότητες μεταξύ δικτυογράφων© για σύσφιξη κι ενδυνάμωση των μεταξύ μας σχέσεων. Καιρός να αρχίσουμε να συνδικαλιζόμαστε κιόλας... Δεν το λέω καθόλου ειρωνικά, αν και μάλλον ο συνδικαλισμός δεν είναι η κατάλληλη λέξη. Συσπειρώσεις ίσως; Εντάξει, πιο πολύ παρέες είναι. Και κάμποσοι περαστικοί - μερικές φορές όμως όχι και τόσοι...

Τώρα μπορούν να μας αφήσουν επιτέλους στην ησυχία μας λοιπόν. Πίσω στο σπιρτόκουτο. Να χαϊδεύουμε τα πλήκτρα και να ερεθίζουμε τη ροδελίτσα του ποντικιού μας. Μόνοι. Όχι απελπιστικά, ούτε απολαυστικά. Απλά μόνοι. Να σκεφτόμαστε, να διαβάζουμε, να βαριόμαστε και να μαθαίνουμε. Να γνωρίζουμε άλλους ανθρώπους που σκέφτονται - σε μερικά έστω πράγματα - περίπου όπως εμείς. «Να κάνουμε καινούργιους φίλους» θα ήταν το σλόγκαν ίσως. Μπροστά στην οθόνη του, χαρούμενος νεολαίος (μοντέρνο ατομάκι τύπου) πίνει χυμούς που σε κάνουν πιο ντούρο και σερφάρει εύκολα, γρήγορα και φτηνά. Αναρωτιέμαι για πόσους από μας μια τέτοια εικόνα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ας πούμε, κανείς δε σου λέει από πριν ότι θα πιαστεί ο κώλος σου μ’ αυτή την ιστορία. Κανείς δε σου λέει ότι θα απομονωθείς από τους γύρω σου (ακόμα κι αν είσαι εκεί), όπως και κανείς δε σου λέει ότι θα ανακαλύψεις πόσοι άλλοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω. Και ότι μπορείς πραγματικά να επικοινωνήσεις μαζί τους. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Ελεύθερα – προς το παρόν.




16 Φεβ 2007

5 πικρές αλήθειες

Με έχωσε ο Κλέαρχος σ' αυτό το παιχνίδι, όπου πρέπει να εξομολογηθώ πέντε πράγματα για τον εαυτό μου και μετά να ζητήσω από πέντε άλλους bloggers να κάνουν το ίδιο. Κάτι σαν διασταύρωση "πυραμίδας" με "θάρρος ή αλήθεια" δηλαδή. Έστω και καθυστερημένα, αντιγράφω όσα έγραψα στα σχόλια του Κλέαρχου (ο οποίος όμως δε με άφησε να τη σκαπουλάρω έτσι απλά και ζήτησε να τα αναρτήσω σε ξεχωριστό post).
  1. Μικρός πίστευα ότι προέρχομαι από άλλο πλανήτη. Τώρα που μεγάλωσα το επιβεβαίωσα.
  2. Παρά το νεφελώδες του ονόματος μου θεωρώ ότι είμαι ξεκάθαρος (έως και απόλυτος) στις απόψεις που εκφράζω.
  3. Έχω αδυναμία στις κακές γυναίκες και στις όμορφες συνήθειες (και αντίστροφα).
  4. Είμαι ευσυγκίνητος, γκρινιάρης κι ευερέθιστος.
  5. Υπήρξαν εκλογές που ψήφισα Δημοσθένη Βεργή (και δεν ντράπηκα καθόλου).
Τώρα, σειρά μου να προσκαλέσω να παίξουν τους:
Άμμος, Τίποτα, Μάγια, Zaphod, Μαρία Αντουανέτα (που δεν τη λένε Μαρία).

15 Φεβ 2007

Η νύχτα με τις μάσκες













Μέσα σου μπορεί να νιώθεις θλίψη και προς τα έξω να συμπεριφέρεσαι σαν κλόουν. Ή το αντίστροφο. Μπορεί για τους άλλους να δείχνεις δειλός αλλά κατά βάθος ξέρεις ότι είσαι ένας ατρόμητος ήρωας. Ή το αντίστροφο. Φαίνεσαι τίμια αλλά είσαι πρόστυχη και υστερόβουλη, ο δε πανίσχυρος Καίσαρας που έχεις για σύζυγο είναι ένα φοβισμένο κι ανασφαλές υποχείριο. Ή το αντίστροφο. Όλοι φοράμε προσωπεία και υποδυόμαστε ρόλους. Υποκρινόμαστε ακόμα κι όταν δεν το συνειδητοποιούμε. Καθημερινά. Όλοι μας έχουμε έναν εσωτερικό εαυτό που μόνον εμείς γνωρίζουμε και μπορούμε να αφουγκραστούμε, ενώ αναγκαστικά κατασκευάζουμε έναν ή περισσότερους εξωτερικούς εαυτούς για να επικοινωνούμε με τον υπόλοιπο κόσμο. Βάζουμε άλλη μάσκα για τους γονείς, άλλη για τον σύντροφο, άλλη για τον πελάτη, άλλη για τον ζητιάνο. Συνειδητά ή υποσυνείδητα και πάντοτε ανάλογα με την περίσταση.

Είμαστε όλοι υποκριτές λοιπόν; Απολύτως, αλλά δεν πρέπει να μιλάμε για καλό ή κακό, ηθικό ή ανήθικο. Είναι στη φύση μας να είμαστε υποκριτές. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη κοινωνίας. Φανταστείτε μόνο τι θα συνέβαινε έτσι και μία ημέρα εκφράζαμε αυθόρμητα τα πραγματικά μας συναισθήματα. Βρίζαμε το αφεντικό μας, την πέφταμε στην κοπέλα του κολλητού μας, κλέβαμε την τράπεζα ή ανεβαίναμε στην ταράτσα για να προσπαθήσουμε να πετάξουμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έχουμε μάθει να καταπιέζουμε τους εσωτερικούς εαυτούς και να εμπιστευόμαστε υπερβολικά τους εξωτερικούς. Έχουμε συνηθίσει να κρίνουμε και να κρινόμαστε από τις πράξεις και τα λόγια, όχι από τα συναισθήματα και τα όνειρα. Σαν αποτέλεσμα, καταλήγουμε να κυκλοφορούμε με πλαστές ταυτότητες και να θεωρούμε ψυχοπαθείς όσους δυσκολεύονται να κατασκευάσουν προστατευτικά στεγανά ανάμεσα στους διαφορετικούς εαυτούς τους. Φτάνουμε να περιθωριοποιούμε όλους όσους αντιτίθενται στις κυρίαρχες τάσεις και τα καθιερωμένα πρωτόκολλα συμπεριφοράς. Λες κι εμείς που φοράμε μάσκες είμαστε καλύτεροι...

Ο θαυμαστός κόσμος του internet άνοιξε νέους ορίζοντες στο παιχνίδι των μεταμφιέσεων. Ο παράδεισος της ανωνυμίας. Υιοθετούμε πλέον με ευκολία όποια περσόνα μας κάνει κέφι, κάποιες φορές μάλιστα περισσότερες από μία. Η υποτιθέμενη νυμφομανής μπορεί να είναι ένας φαλακρός με μπάκα, ο σκληρός ροκάς μία ανέραστη γεροντοκόρη, ο σοφός γκουρού ένα κακομαθημένο μαθητούδι. Εξωτικά ψευδώνυμα, ευφάνταστοι τεχνητοί κόσμοι και κρυφά απωθημένα. Δεν χρειάζεται να ντυθούμε κάτι ξεχωριστό τις απόκριες, για μας κάθε μέρα είναι απόκριες. Το ανησυχητικό είναι πως μερικές φορές παίρνουμε το παιχνίδι πολύ στα σοβαρά, φτάνοντας να παραγκωνίσουμε τόσο τον εσωτερικό όσο και τον εξωτερικό εαυτό μας για χάρη μιας ψηφιακής προβολής των φαντασιώσεων μας. Πόσο αμήχανες είναι όλες αυτές οι συναντήσεις από κοντά την πρώτη φορά, ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο. Πόσο ανέμελοι κι ελεύθεροι νιώθουμε όταν παίζουμε τους μασκαράδες σε πάρτυ μεταμφιεσμένων. Και πόσο ταιριαστό είναι τελικά να διαδέχονται οι απόκριες τη γιορτή του αγίου Βαλεντίνου...

12 Φεβ 2007

Άνθρωποι και βατράχια

Τον αγαπούσαν όλοι τον Ναπολέοντα, ιδίως τα παιδιά. Κάποια μεσημέρια που είχε καλό καιρό φορούσε τα γυαλιά του, καθόταν στο παγκάκι του και σκάλιζε με έναν σουγιά ξύλινους γλάρους που κουνούσαν τα φτερά τους. Τους έβαφε μετά με ένα πινέλο και τους κρεμούσε στο δέντρο να στεγνώσουν. Μια φορά μάλιστα είχε γράψει το όνομα "Ιωνάθαν" σε έναν από αυτούς. Τον είχα αγοράσει και τον είχα χαρίσει σε μια κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος τότε. Αργότερα μετάνιωσα που δεν τον κράτησα για τον εαυτό μου.

Πρέπει να ήταν λεβέντης στα νιάτα του ο Ναπολέων, πριν πάθει το ατύχημα που του παραμόρφωσε το πρόσωπο και την ψυχή. Κούτσαινε καθώς περπατούσε κι έδειχνε να πονάει σε κάθε του βήμα. Λιγδιασμένα μαλλιά, τριμμένα ρούχα, θολό βλέμμα. Ήταν βαριά αλκοολικός ο Ναπολέων και για κακή μου τύχη του άρεσε να πίνει τις μπύρες του στο παγκάκι έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μου. Τα βράδια πάλευε με αόρατους δαίμονες, φωνάζοντας ακατάληπτες κατάρες και τραγουδώντας. Μία η ώρα τη νύχτα, δύο, και οι κραυγές του αντηχούσαν σ' όλη τη γειτονιά. "Μπήκαν στην πόλη οι τραμπούκοι, φωτιές ανάψαν οι τραμπούκοι" τραγούδαγε, τονίζοντας το "τραμπούκοι" με όση δύναμη είχε απομείνει στα πνευμόνια του. Ήταν ανένταχτος αριστερός ο Ναπολέων, πρέπει να είχε φάει και ξύλο στην ΕΑΤ-ΕΣΑ κάποτε. Έτσι και τόλμαγε κανείς να βγει στο μπαλκόνι και να του κάνει παρατήρηση, τον στόλιζε με βρισιές χωρίς κανένα δισταγμό. "Ταλιμπάν! Κλείστε τα πατζούρια σας καθήκια! Ρουφιάνοι!" Αμέσως μετά άρχιζε να κλαίει και να σπαράζει. "Βάτραχε! Πονάω βάτραχε! Είμαι μεθυσμένος βάτραχε!" Ούρλιαζε κυριολεκτικά. Είχε κάνει ναυτικός σε φορτηγά παλιά ο Ναπολέων, και με αυτό το "βάτραχε" μάλλον έκανε ένα είδος θρηνητικής επίκλησης στον
παλιό του εαυτό ή ίσως και να συνομιλούσε με τους χαμένους του συντρόφους.

Όσο και να τον συμπονούσα όμως, η αλήθεια είναι ότι μου έσπαγε τα νεύρα αυτή η θορυβώδης εξομολόγηση. Κάθε βράδυ τα ίδια. Στα πέντε χρόνια που έμεινα στα Εξάρχεια, είναι ζήτημα να κάλεσε κάποιος την αστυνομία δύο φορές. Στου Παπάγου δεν θα είχε αντέξει ούτε μισή ώρα εκεί έξω. Υπήρχε ένα είδος σεβασμού απέναντι του από όλους στη γειτονιά. Δεν ήταν φόβος - ο Ναπολέων γάβγιζε δυνατά αλλά δεν δάγκωνε ποτέ. Ούτε οίκτος ήτανε. Πιο πολύ έμοιαζε με μια συλλογική ενοχή για τραύματα του παρελθόντος που μόνο ένας μεθυσμένος σακάτης άντεχε να θίξει. Εμφύλιος, χούντα, παπάδες, προδότες... Τίποτα δεν ξέφευγε από την οργή του. Το μεταμεσονύκτιο παραλήρημα του Ναπολέοντα αποτελούσε ένα είδος φωνής της δικής μας συνείδησης, μια άχαρη υπενθύμιση ότι οι τακτοποιημένες μικροαστικές ζωούλες μας είχαν χτιστεί με αίμα και ανθρώπινα συντρίμμια. Και οι κραυγές του ήταν το τίμημα που σιωπηλά δεχόμασταν να πληρώσουμε.

Άλλαξαν τα πράγματα στη ζωή μου και κάποια μέρα μετακόμισα κι έφυγα από εκεί. Το διαμέρισμα το νοίκιασα σε δύο φοιτήτριες, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι τα ουρλιαχτά ενός μεθυσμένου θα στοίχειωναν τις νύχτες τους από δω και πέρα. Προς μεγάλη μου κατάπληξη δεν μου παραπονέθηκαν ποτέ. Την απορία μου την έλυσε ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, μια μέρα που πέρασα από το σπίτι να μαζέψω γράμματα και λογαριασμούς. Ο Ναπολέων είχε χτυπήσει ένα βράδυ και μπήκε στο νοσοκομείο. Ο ίδιος έλεγε ότι τον έσπρωξαν, άλλοι έλεγαν ότι σκόνταψε μόνος του μέσα στη σούρα και γκρεμοτσακίστηκε. Το θέμα είναι ότι τον κράτησαν κάνα μήνα στο νοσοκομείο, του έφτιαξαν το χτυπημένο πόδι ώστε να μην πονάει πια τόσο πολύ, και φυσικά τον αποτοξίνωσαν από το αλκοόλ που κύλαγε μόνιμα στις φλέβες του. Επέστρεψε άλλος άνθρωπος στη γειτονιά, συμφιλιωμένος με τους παλιούς του εφιάλτες και εντυπωσιακά ήσυχος. Τέρμα οι μπύρες και τα τραγούδια, τέρμα οι τσακωμοί με τους περίοικους, τέρμα τα αναφιλητά που συνόδευαν τις κραυγές του προς τον μυστηριώδη βάτραχο. Τον είδα κι εγώ τον Ναπολέοντα εκείνη την ημέρα και τον χαιρέτισα. Κουρεμένος, φρεσκοπλυμένος, ήρεμος, κάπνιζε το τσιγαράκι του στη σκιά ενός δέντρου φορτωμένου με ολοκαίνουργιους γλάρους.

10 Φεβ 2007

Στον αστερισμό του Αετού


Ο Ζγκολμπ βάδιζε αργά και προσεκτικά στην επίπεδη επιφάνεια του πλανήτη του, έχοντας στραμμένες τις κεραίες του πάντα προς το έδαφος. Έψαχνε πετραδάκια που θα τον βοηθούσαν να μεταβολίσει τα υπολείμματα οργανικής ύλης με τα οποία τρεφόταν. Για άλλη μια φορά, φαινόταν ότι θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με την άγευστη λεπτή σκόνη που κάλυπτε τα πάντα. Δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ιδιαίτερα έξυπνος. Δεν ήξερε καν να μετρήσει τα εκατοντάδες μικρά και κοντά ποδαράκια του, που σήκωναν το βάρος από το σκληρό πλακουτσωτό του κέλυφος. Ούτε γι’ αυτό ήξερε πολλά πράγματα. Καταλάβαινε μόνο ότι του ήταν απαραίτητο για να τον προστατεύει από την κοσμική ακτινοβολία και τις όξινες καταιγίδες – φαινόμενα για τα οποία επίσης δεν είχε ιδέα πού οφείλονταν και πώς λειτουργούσαν. Σπάνια συναντούσε κάποιο άλλο ζωντανό πλάσμα στις περιπλανήσεις του ο Ζγκολμπ, και όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο το κύριο μέλημα του ήταν να εξετάσει αν του χρησιμεύει για αναπαραγωγή. Μέχρι τώρα δεν του είχε τύχει κάτι τέτοιο. Αν διέθετε συναισθήματα θα ένιωθε μάλλον μόνος καθώς συνέχιζε τον κοπιαστικό του δρόμο, παλεύοντας καθημερινά με την τρομακτική βαρύτητα κι αποφεύγοντας τις λίμνες υγρού μεθανίου και τους κινδύνους που έκρυβαν. Οι φυσικοί του εχθροί είχαν εκλείψει εδώ και αρκετές χιλιάδες χρόνια, ανίκανοι να προσαρμοστούν στις κλιματικές αλλαγές που επέφερε η τελευταία μεγάλη έκλαμψη. Ο Ζγκολμπ ήταν πολύ νέος για να γνωρίζει οτιδήποτε απ’ όλα αυτά όμως. Μόνο βάδιζε. Δεν είχε καμία επίγνωση ότι ο κόσμος του αργοπέθαινε. Ούτε ότι υπήρχαν παράξενα όντα πολλά έτη φωτός μακριά, που ονόμαζαν Νεφέλωμα του Αετού το μέρος που φιλοξενούσε τον πλανήτη του. Δε θα μπορούσε άλλωστε να κατανοήσει τι είναι ένας αετός, ούτε να φανταστεί ότι μπορούν να υπάρξουν πλάσματα που πετάνε στον αέρα.

Ήταν άτυχος για τα δικά μας δεδομένα ο Ζγκολμπ. Αν μπορούσε να κοιτάξει ψηλά, θα έβλεπε έναν από τους πιο εντυπωσιακούς ουράνιους θόλους ολόκληρου του γαλαξία. Η ηλικίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών στήλη αερίων που φιλοξενούσε τον ήλιο του υψωνόταν στα δυτικά του ορίζοντα κι έφτανε μέχρι την άλλη άκρη σχεδόν, στα βορειοανατολικά. Ήταν ένας τυχαίος σχηματισμός υπολειμμάτων μιας πανάρχαιας έκρηξης που σάρωσε τον κόσμο του όταν δεν είχε ακόμα εμφανιστεί η ζωή, ένα κοσμικό σύννεφο έκτασης δεκάδων ετών φωτός, που αν το έβλεπε κανείς από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία έμοιαζε με ανθρώπινη φιγούρα που προσεύχεται γονατιστή, με το περίγραμμα της να λάμπει κόντρα στο φως των μακρινών άστρων. Ελάχιστη σημασία είχαν όλα αυτά για τον Ζγκολμπ όμως, αφού δεν είχε συναντήσει ποτέ του άνθρωπο ή κάτι που να μοιάζει έστω και αμυδρά με άνθρωπο. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Η βαρύτητα του γιγάντιου πλανήτη του ήταν ικανή να συνθλίψει οποιοδήποτε ον προερχόταν από άλλον κόσμο. Επιπλέον, ο Ζγκολμπ αντιλαμβανόταν ουσιαστικά δύο μόνο διαστάσεις και η κατασκευή του δεν του επέτρεπε να στρέψει την προσοχή του ψηλά. Ακόμα κι αν τα κατάφερνε όμως, πάλι δεν θα μπορούσε να απολαύσει το κοσμικό υπερθέαμα που τόσο απλόχερα του προσφερόταν. Γιατί ο Ζγκολμπ - όπως όλα τα εναπομείναντα πλάσματα του ανεμοδαρμένου πλανήτη του - ήταν τυφλός.

9 Φεβ 2007

Και για να μην ξεχνιόμαστε...

Μετά την αναβολή της περασμένης Παρασκευής (οφειλόμενη σε πρόταση μομφής της αξιωματικής αντιπολίτευσης), σας υπενθυμίζω ότι σήμερα θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ "Αντί Στεφάνου - η ζωή και το έργο της Κοραλίας Θεοτοκά" από την ΕΤ-1, στις 20:00.

Παραθέτω ένα μικρό δείγμα από την ποίηση της Κοραλίας Θεοτοκά:

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Κι έζησε όσο ζει μι' αχτίδα
πριν κλείσει το παράθυρο.
Όσο η σκέψη μέσα στη φωνή.
Κουβάρι πούμεινε κλωστή γυμνή
και τρέμει στον αέρα,
όπως η φλόγα στ' άχυρο
στο κύμα ο αφρός.
Κι έζησε, πέρασε κι εχάθη πέρα
καθώς το βλέμμα πίσω από τον ώμο
καθώς μια στάλα τ' ουρανού στον κόσμο
η σπίθα κι ο καιρός.

8 Φεβ 2007

Οι απόγονοι του Ηρόστρατου

Τον Ιούλιο του 356 π.Χ, ένας νεαρός αποφάσισε να πυρπολήσει το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσσο (ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου) προκειμένου να μείνει το όνομα του στην ιστορία. Οι άρχοντες της πόλης τον εκτέλεσαν και απαγόρευσαν αυστηρά οποιαδήποτε μελλοντική αναφορά στο πρόσωπο του. Απέτυχαν όμως, κι έτσι ο νεαρός Ηρόστρατος κατάφερε να μνημονεύεται τελικά το όνομα του στην αιωνιότητα, σαν συνώνυμο της έπαρσης, της ματαιοδοξίας και της αλόγιστης καταστροφής για προσωπικό όφελος.















Θυμήθηκα τον Ηρόστρατο διαβάζοντας ένα χθεσινό άρθρο του βουλευτή κυρίου Ανδρέα Ανδριανόπουλου (γνωστού υπέρμαχου της ελεύθερης αγοράς και της αμερικανοκρατούμενης παγκοσμιοποίησης). Ο κύριος Ανδριανόπουλος παραθέτει ισχνά επιχειρήματα για να μας πείσει ότι οι εκτιμήσεις σύσσωμης σχεδόν της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας για τις καταστροφικές συνέπειες της οφειλόμενης στον άνθρωπο κλιματικής αλλαγής είναι υπερβολικές και λανθασμένες. Πάει μάλιστα ένα βήμα παραπέρα, εξομοιώνοντας όλους τους πολέμιους της δικής του νεοφιλελεύθερης λογικής με πικραμένους νοσταλγούς του υπαρκτού σοσιαλισμού. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο και τα σχόλια εδώ.

Δεν σκοπεύω να παρομοιάσω τον κύριο Ανδριανόπουλο προσωπικά (ή τον όποιο υποστηρικτή του αμετροεπούς καπιταλισμού) με τον Ηρόστρατο. Θέλω μόνο να επισημάνω το εξής: Η ζημιά που προκαλούμε στον πλανήτη είναι πλέον τεκμηριωμένη (στη θεωρία αλλά και στην πράξη) και ενδεχομένως μη αναστρέψιμη. Εννοείται πως η Γη μακροπρόθεσμα θα προσαρμοστεί στις αλλαγές, και σε μερικά εκατομμύρια χρόνια δεν θα έχει μείνει κανένα σημάδι από τη βλαβερή ύπαρξη μας. Βραχυπρόθεσμα όμως, εφόσον υπάρξουν επόμενες γενιές και καταφέρουν να επιβιώσουν σε ένα ολοένα και πιο εχθρικό για τον άνθρωπο περιβάλλον, να είστε σίγουροι ότι δεν θα είναι ιδιαίτερα κολακευτικοί όσον αφορά την υστεροφημία μας. Κινούμενοι από ιδιοτέλεια και αλαζονεία, θα μείνουμε στην ιστορία του μέλλοντος με το στίγμα των μαθητευόμενων μάγων που με την ηλιθιότητα τους κατόρθωσαν να αλλοιώσουν το οικοσύστημα ενός ολόκληρου πλανήτη. Κι όλα αυτά στο όνομα της προόδου και της ελεύθερης αγοράς, του "ιερού" δικαιώματος της ιδιοκτησίας και της κερδοσκοπίας. Ένα μάτσο όρθιοι πίθηκοι που μολύνουν, αποψιλώνουν και νεκρώνουν το φυσικό περιβάλλον για να γεμίσουν τις τσέπες τους με πολύχρωμα χαρτάκια και να νιώσουν την πρέζα της εξουσίας να κυλάει στο αίμα τους. Ηρόστρατοι της εποχής τους, υβριστές που - όπως σε κάθε καλή τραγωδία - η τιμωρία τους είναι ήδη προδιαγεγραμμένη. Και είναι η σκληρότερη απ' όλες τις τιμωρίες, γιατί η οργή των θεών θα πλήξει όχι τους ίδιους, αλλά τα παιδιά τους.

------------------------------------------------------------------------------------------------
Προσθήκη (8 Φεβρουαρίου 2007, 19:30)
Επειδή το παραπάνω κείμενο μπορεί να φαντάζει αδικαιολόγητα αγανακτισμένο στα μάτια ορισμένων δύσπιστων, παραθέτω ενδεικτικά μερικές πηγές που το κύρος τους δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί:

1)
Climate Change: On The Edge. By Jim Hansen, director of the Nasa Goddard Institute for Space Studies in New York, President George Bush's top climate modeller.
2) Global Warming Fastest For 20,000 Years. By Steve Connor, The Independent.
3) UCS: FAQ about global warming. Union of Concerned Scientists.
4) Intergovernmental Panel on Climate Change. Πληθώρα άρθρων, μελετών & γραφημάτων.
5) U.S. Enviromental Protection Agency. Basic Information.
και στα ελληνικά
6) Greenpeace: Κλιμα - μερικοί το προτιμούν καυτό [PDF].

7 Φεβ 2007

Εγκαίνια της Πινακοθήκης Yperoptix













Επειδή κι εμένα μου έπεσε κάπως βαρύ το τελευταίο κείμενο, είπα να δώσω λίγο χρώμα στο χώρο ανεβάζοντας κάνα εργάκι. Πρόκειται για εικόνες της Γης από ψηλά, όπως αποτυπώθηκαν σε παλιότερες περιηγήσεις μου με το Google Earth. Άλλοι το χρησιμοποιούν για να εντοπίσουν το σπίτι τους ή το στρατόπεδο που κάποτε υπηρέτησαν φαντάροι. Εγώ προτιμώ να εκμεταλλεύομαι την αφ' υψηλού τροχιά μου για να συνεχίζω να ανακαλύπτω πως υπάρχει ακόμα ομορφιά σ' αυτόν τον κόσμο. Εγκαινιάζω λοιπόν από σήμερα μία μικρή γκαλερί, που θα βρίσκεται μόνιμα κάτω από τα links στην αριστερή μεριά της σελίδας και θα συνοδεύει τα παλιά μου post στο μοναχικό τους ταξίδι προς τη λήθη. Περιστασιακά τα έργα θα εμπλουτίζονται και θα ανανεώνονται.

Αν τυχόν κάποιος ενδιαφέρεται να τα κατεβάσει για desktop ή άλλη μη εμπορική χρήση μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου με e-mail.

5 Φεβ 2007

So, you think you can write…

Η παρακάτω συγγραφική πρόκληση αφορά την ίδια την πράξη της συγγραφής και απευθύνεται σε όλους μας από κάποιον που αν έγραφε blog στα ελληνικά θα μας είχε κλείσει το σπίτι. Ο λόγος για τον βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο Charlie Kaufman, γνωστό κυρίως για τα σενάρια των ταινιών «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς» και «η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού». Με αφορμή την έκδοση του σεναρίου του «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς» σε βιβλίο, ο Charlie Kaufman αναγκάζεται από τους εκδότες να γράψει ένα εισαγωγικό σημείωμα. Και το κάνει, καταφεύγοντας σε ένα χειμαρρώδες παραλήρημα που προσφέρεται για μεταμεσονύκτιο ανάγνωσμα και περισυλλογή. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το παρακάτω "σεντόνι" θα μπορούσε να αποτελέσει ένα από τα ευαγγέλια του 21ου αιώνα για κάθε blogger, συγγραφέα και φυσικά σεναριογράφο.

(Το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά μπορείτε να το βρείτε εδώ. Ελπίζω να μου συγχωρέσετε τυχόν λάθη στη μετάφραση, η οποία είναι όσο πιο πιστή μπορούσα στο περιεχόμενο, το ύφος και το ρυθμό του κειμένου).

CHARLIE KAUFMAN

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
στο βιβλίο με το σενάριο της ταινίας

«ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΜΑΛΚΟΒΙΤΣ»

Μου ζήτησαν να γράψω μία εισαγωγή γι’ αυτό το σενάριο. Τους είπα ότι δεν ήξερα τι να γράψω. Μου είπαν ότι δεν παίζει ρόλο τι θα είναι, αρκεί να είναι κάτι. Είπαν ότι αυτοί που σπουδάζουν σεναριογραφία αγοράζουν συχνά τέτοια βιβλία και θα ψάχνουν να διαβάσουν δυο λόγια από τον συγγραφέα. Μου εξήγησαν ότι το χρωστούσα στους αναγνώστες μου. Τους είπα ότι θα προσπαθήσω. Προτιμώ να μην χρωστάω σε κανέναν. Οπότε κάθομαι απόψε και προσπαθώ. Είναι τρεις το πρωί. Δεν έχω καταφέρει να κοιμηθώ εδώ και αρκετές βδομάδες. Όλα είναι υπό διάλυση. Έχω προσωπικά προβλήματα. Ίσως να πίνω περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Αυτό τουλάχιστον υπαινίχθηκε κάποιος που τον θεωρούσα φίλο. Το θέμα είναι, ότι η κατάσταση είναι μπερδεμένη. Για ένα διάστημα ζούσα έξω από το αυτοκίνητό μου. Ήμουν σε μεταβατική περίοδο. Το μέρος που έμενα δεν αποτελούσε πλέον επιλογή. Οι άνθρωποι είναι παράξενοι. Μην τους εμπιστεύεστε. Έτσι λοιπόν ήμουν στο αυτοκίνητο μου, το οποίο βρισκόταν παρκαρισμένο μπροστά στο γκαράζ ενός συγγενή μου, ενός άνεργου ηθοποιού που με βοηθούσε. Θα μπορούσα να έμενα σε ξενοδοχείο. Θέλω να πω, είχα τα χρήματα για να μένω σε ξενοδοχείο, αλλά δεν το έκανα. Χρειαζόμουν ένα γνώριμο περιβάλλον διαφορετικά θα έχανα ό,τι είχε απομείνει από το μυαλό μου. Το αυτοκίνητό μου είναι ένα γνώριμο περιβάλλον. Στο πάτωμα του έχει τα ίδια περιτυλίγματα έτοιμου φαγητού εδώ και πέντε μήνες. Είναι ένα είδος φίλων. Πώς παν τα κέφια σήμερα McDonalds; Όλα καλά, ποτήρια Starbucks; Τα πρωινά έκανα ντους στο μπάνιο του ηθοποιού. Δεν ήταν άσχημη συμφωνία. Η κοπέλα του είναι όμορφη και μερικές φορές μου χαμογελούσε. Τίποτα προκλητικό. Τίποτα τέτοιο, ωστόσο με βοηθούσε να ξεπεράσω κάποιες από τις χειρότερες μέρες. Τώρα είμαι σ’ ένα σπίτι. Νοίκιασα ένα μικρό διαμέρισμα. Μια χαρά είναι, μέχρι να ξεκαθαρίσω κάποια ζητήματα που πρέπει να ξεκαθαρίσω. Αλλά μένοντας εδώ και σε σχετική απομόνωση είχε και κάποιο τίμημα. Δεν σκέφτομαι καθαρά. Η δουλειά μου έχει υποφέρει. Έχω κακές σκέψεις. Ο τύπος στην άλλη άκρη του διαδρόμου είναι γέρος και θλιβερός. Μερικές φορές με καλεί για ένα τσάι. Πάντα του αρνούμαι, και μετά νιώθω ένοχος και μίζερος γι’ αυτό, όχι αρκετά όμως ώστε να πάω και να πιώ ένα γαμημένο φλυτζάνι τσάι μαζί του. Όμως αυτό είναι εκτός θέματος. Το θέμα είναι μία εισαγωγή. Τι μπορώ να πω για το «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς»; Το έγραψα αρκετά χρόνια πριν χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Δεν ξέρω γιατί διάλεξα τον Τζον Μάλκοβιτς. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε η ιδέα. Δεν έχω απαντήσεις για τίποτα απ’ όλα αυτά. Δεν έχω καθόλου απαντήσεις. Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς απαντήσεις. Είπε με μελοδραματικό τόνο. Μερικές φορές, όταν είναι αρκετά αργά και αρκετά σκοτεινά, είμαι ένας άνθρωπος χωρίς ερωτήσεις. Μία έλλειψη περιέργειας - με καταλαμβάνει ένα μούδιασμα και απλά κάθομαι. Χαζεύω τον παράξενο, ύποπτο λεκέ στον τοίχο και δεν σκέφτομαι τίποτα. Δεν αναρωτιέμαι για το σύμπαν. Τότε μια μικρή ερώτηση βρίσκει σιγά-σιγά το δρόμο της μέχρι το μπροστινό μέρος του μυαλού μου. Η ερώτηση είναι: γιατί βρίσκομαι σ’ αυτή την κατάσταση; Ποιός είμαι ώστε οι άνθρωποι να με βρίσκουν τόσο απαίσιο και να αντιδρούν στο πρόσωπό μου με τέτοια σκληρότητα; Ναι, σκληρότητα. Πνευματική σκληρότητα. Είμαι ένας άνθρωπος. Έχω τις αδυναμίες μου ασφαλώς. Τις ανασφάλειες μου, τις επιθυμίες μου. Είναι όμως δικαίωμα μου να τις έχω. Δεν θα αφήσω κανέναν να με πείσει ότι είναι αλλιώς. Οπότε, αν το τίμημα που πρέπει να πληρώσω για να ζω τη ζωή μου είναι να εξοστρακίζομαι, τότε υποθέτω ότι αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσω. Αλλά δεν χρειάζεται να παραστήσω την αθώα κορασίδα γι’ αυτό τον λόγο. Μάλλον όλα αυτά δεν είναι αυτά που πρέπει να μοιραστώ μαζί σου, με έναν άγνωστο που μόλις αγόρασε αυτό το σενάριο. Μάλλον αυτά δεν είναι αυτά που θέλεις να διαβάσεις. Μάλλον θέλεις να μάθεις για το Χόλιγουντ, τη συγγραφική διαδικασία ή κάποια άλλη παρόμοια μπούρδα. Πιθανόν να θέλεις να διαβάσεις κάποιο χαριτωμένο ανέκδοτο σχετικά με έναν από τους ηθοποιούς της ταινίας ή θα ήθελες να ξέρεις ποιός κοιμήθηκε με ποιόν ή θα με ήθελες να είμαι έξυπνος ή θα ήθελες να σου πω ότι ο χαρακτήρας του Lester βασίστηκε στον καθηγητή που μας έκανε άλγεβρα στο γυμνάσιο. Όμως δεν το ‘χω μέσα μου να σου δώσω τίποτα τέτοιο. Δεν έχω τίποτα χαριτωμένο ή πνευματώδες ή βαθυστόχαστο να πω. Είμαι ένας φρικτά μοναχικός άνθρωπος που δεν έχει γοητευτικές προσωπικές ιστορίες. Το μόνο πράγμα για το οποίο μπορώ να μιλήσω, το μόνο πράγμα που βρίσκω στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι το γεγονός ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ύπουλα πλάσματα. Κι ότι κάποιες φορές μπορούν να σου πουν ότι σ’ αγαπάνε και σε νοιάζονται και ίσως να μην είναι έτσι. Πόσο φοβερό είναι αυτό όταν το συνειδητοποιεί κανείς! Είναι απολύτως φυσικό. Κανείς δεν θα μπορούσε πραγματικά να με συμπαθήσει. Εννοώ, κανένας δεν το έχει κάνει ως τώρα. Πουλάω λοιπόν ένα σενάριο και ξαφνικά κάποιος με συμπαθεί. Καθαρή σύμπτωση, έτσι; Ναι, σίγουρα. Αν υπάρχει κάτι που μπορώ να πω σ’ αυτή την εισαγωγή σχετικά με το να γράφεις σενάρια, είναι το ότι χρειάζεται να γράφεις για αυτά που ξέρεις. Και εγώ δεν ξέρω τίποτα. Δεν καταλαβαίνω ούτε ένα γαμημένο δευτερόλεπτο της ζωής μου. Υπάρχω μέσα σε μία ομίχλη προβληματισμού και άγχους και αρπακτικής ζήλιας και μοναξιάς. Ο γέρος απέναντι στο διάδρομο, στη δική του κόλαση, απλώνει το χέρι του σε μένα για να προσφέρει ανακούφιση και ίσως διατηρεί κάποια παρανοϊκή ελπίδα ότι θα μπορούσα κι εγώ να τον παρηγορήσω. Όμως δεν θα δεχτώ την πρόσκληση του. Δεν είναι μια ωραία γκόμενα που θέλει να με πηδήξει επειδή είδε το όνομα μου σε ένα άρθρο των οικονομικών εφημερίδων. Δεν μου είναι χρήσιμος σε κάτι. Αρρωσταίνω τον εαυτό μου. Θεέ μου, ο ήλιος ανατέλλει κιόλας. Έχει κίνηση στο δρόμο. Πραγματικοί άνθρωποι που πάνε στις πραγματικές δουλειές τους. Πως να είναι αυτό άραγε; Ακούω τον γέρο να πηγαινοέρχεται στο δωμάτιο του, με τον βραστήρα του να τσιρίζει και να με κοροϊδεύει. Και δεν έχω πλησιάσει ούτε βήμα στη προσέγγιση αυτής της εισαγωγής. Η οτιδήποτε άλλου. Τι μπορώ να σας πω για τη συγγραφική διαδικασία όπως τη γνωρίζω εγώ; Μάλλον μόνο το γεγονός ότι είσαστε μόνοι σας σ’ αυτό. Πάρτε την έμπνευση σας όπου τη βρείτε. Εγώ δεν ξέρω καν τι σημαίνει αυτό. Έμπνευση; Και τι στο διαόλο είναι τελικά η έμπνευση; Απλά κάθεσαι εκεί και περιμένεις. Αυτό είναι όλο που κάνω. Κάθομαι και περιμένω. Δεν ξέρω καν για τί πράγμα. Για να γίνει καλύτερο; Τι ακριβώς; Εσείς μπορείτε να μου πείτε; Γράψε εσύ μια εισαγωγή και στείλ’ τη μου. Ίσως εσύ ξέρεις. Ίσως ξέρεις εσύ να μου πεις κάτι. Γιατί να πρέπει πάντα να πηγαίνει σ’ αυτή την κατεύθυνση, από το συγγραφέα στον αναγνώστη; Ίσως εσύ να έχεις τη μοναδική σκέψη που θα αλλάξει τα πάντα για μένα. Το μοναδικό πράγμα που δεν υπολόγισα στον ασταμάτητο, ψυχαναγκαστικό, κυκλικό τρόπο σκέψης μου. Υπάρχει όντως τέτοιο μοναδικό πράγμα; Είναι εφικτό ένας άνθρωπος να μεταδώσει διαμορφώσιμες απόψεις σε έναν άλλον άνθρωπο; Αυτό δεν υποτίθεται ότι πρέπει να σου προσφέρω; Κάτι που θα σου δώσει ώθηση στο δρόμο μιας επιτυχημένης συγγραφικής καριέρας; Τρομερά αλαζονικό εκ μέρους μου να σκεφτώ ότι έχω τέτοια δυνατότητα. Τρομερά αφελές για σένα να το πιστεύεις. Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι όλα είναι ένα μπάχαλο απ' όσο μπορώ να γνωρίζω. Είναι απλά ένας ακατάστατος, γεμάτος σκουπίδια κόσμος. Οι άνθρωποι είναι κακοί. Οι άνθρωποι είναι μόνοι. Κάποιοι χάνονται. Κανείς δεν ξέρει γαμημένο τίποτα. Μερικοί προσποιούνται ότι ξέρουν. Μην τους εμπιστεύεσαι. Και αν σκοπεύεις να γράψεις ένα σενάριο, προσπάθησε να το κρατήσεις γύρω στις εκατόν δέκα σελίδες.

Charlie Kaufman
Los Angeles, California

Αηδία. Αυτό είναι το θεαματικό μου φινάλε; Είναι ένα τίποτα. Σχεδόν σαν ανέκδοτο. Είναι μια τελευταία ατάκα ανεκδότου, κι ούτε καν καλή. Θα έπρεπε να ντρέπομαι. Είσαστε μάλλον ένας αξιοπρεπής άνθρωπος. Ίσως σας άρεσε η ταινία και θέλατε να διαβάσετε το σενάριο, να γνωρίσετε καλύτερα τη γραφή και τον συγγραφέα, κι εγώ κάθομαι εδώ στο επιπλωμένο μου δωμάτιο μέσα στον άκραίο και απόλυτο αυτισμό μου και ειρωνεύομαι την ειλικρινή σας περιέργεια ενώ παράλληλα φτύνω τη μολυσμένη κι αρρωστημένη μου ψυχή πάνω σας. Σαν ένα φτάρνισμα γεμάτο μικρόβια. Σας ζητώ συγγνώμη. Ζητώ συγγνώμη από οποιονδήποτε είχε να κάνει οτιδήποτε μαζί μου. Σας χρωστάω τουλάχιστον μια καθαρή, αληθινή σκέψη πάνω στην τέχνη του γραψίματος σεναρίων. Το βλέπω κι εγώ τώρα. Διαφορετικά, αν δεν το έκανα δε θα μπορούσα να με συγχωρήσω. Διαφορετικά θα είμαι ένας εντελώς αποκρουστικός άνθρωπος. Και δε μπορώ να είμαι κάτι τέτοιο. Απλά δε μπορώ. Οπότε, κοίτα, είναι δύσκολο να πεις οτιδήποτε με σταθερή βάση. Υποθέτω ότι το μοναδικό σημαντικό πράγμα για μένα στη δουλειά μου είναι να λέω την αλήθεια. Υποθέτω. Υποθέτω ότι αυτό είναι. Αλλά γιατί να θέλω να λέω την αλήθεια; Ίσως για να γίνω γνωστός ως ο τύπος που λέει την αλήθεια. Ίσως να μην υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό. Μόνο περισσότερη ακόμα αυτοεπιβεβαίωση μασκαρεμένη ως τιμιότητα. Είναι το σήμα κατατεθέν μου. Ε, θα είμαι ο τύπος που τα λέει όπως είναι. Και τότε κάποιος ίσως με αγαπήσει. Ίσως κάποιες γυναίκες να το βρουν ερεθιστικό. Θέλω να πω, δε θα τις κατακτήσω με την εμφάνιση μου. Οπότε, είμαι ο έντιμος. Ε, κοιτάξτε με! Λέω τη γαμημένη αλήθεια ανεξάρτητα από το ποιές θα είναι οι συνέπειες. Πω πω, τι γαμημένος ήρωας. Λυπάμαι. Μάλλον αυτό δεν πήγε εκεί που ήλπιζα. Άκου, είμαι απλά ένας ασήμαντος άνθρωπος που προσπαθεί να γίνει σημαντικός. Θέλω να με αγαπάνε και να με θαυμάζουν. Θέλω οι γυναίκες να με βρίσκουν ελκυστικό. Ακόμα και οι άντρες. Κι αυτό μια χαρά θα ήταν. Θέλω όλοι να πιστεύουν ότι είμαι ιδιοφυία. Και θέλω να νομίζουν ότι δε με νοιάζει τίιποτα απ’ όλα αυτά. Ορίστε. Ποιός είμαι. Τώρα καλά θα κάνω να κατέβω μέχρι του Kinko στη Glendale και να το στείλω με e-mail στη Faber & Faber πριν αλλάξω τη φοβιτσιάρα γνώμη μου.

Charlie Kaufman
Los Angeles, California

Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους δούλεψαν τόσο σκληρά για να γίνει ταινία αυτό το σενάριο. Ήταν μια επίπονη προσπάθεια και ήταν σκέτη απόλαυση να παρακολουθείς τη δημιουργικότητα και την ακούραστη εργασία όλων όσων συμμετείχαν.

Charlie Kaufman
Glendale, California

Η εκδίκηση του Φάντομ Ντακ

Υπήρξε ο απόλυτος ήρωας των παιδικών μου χρόνων. Κολλητή μαύρη φόρμα, ντουμπλ-φας μπέρτα, ζώνη γεμάτη γκάτζετ και φυσικά μάσκα τύπου Ζορό. O τύπος συμπύκνωνε όλα τα απωθημένα των απανταχού losers: Aσυμβίβαστος, αντιεξουσιαστής και θρασύτατος. Ένας ρομαντικός τρομοκράτης με σατανικό χιούμορ, που έπαιρνε εκδίκηση για όλες τις προσβολές και τις αγγαρείες που ταπείνωναν καθημερινά το alter ego του - τον μονίμως γκαντέμη και φτωχομπινέ Ντόναλντ. Απ' όσο ξέρω γεννήθηκε στην Ιταλία, σε ταραγμένες πολιτικά εποχές. Έκανε λιγοστές εμφανίσεις σε διάφορες χώρες (ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα), και σταδιακά εξαφανίστηκε. Εννοείται ότι στις ΗΠΑ είναι εντελώς άγνωστος, αφού η όλη ιδεολογία που εκπροσωπεί έρχεται σε σύγκρουση με τον συντηρητικό κι αποστειρωμένο κόσμο της Disney (μπατσόφιλα ποντίκια, αξύριστοι κακοποιοί και ανέραστοι συγγενείς δευτέρου βαθμού).

Όχι, δεν ήταν παρωδία υπερήρωα όπως πιστεύουν μερικοί, ήταν η επιτομή του υπερήρωα. Σε αντίθεση με τους καλογυαλισμένους σφίχτες της DC και της Marvel, ο Φάντομ Ντακ δεν ήταν ούτε απρόσβλητος στις σφαίρες εξωγήινος με περίτεχνη φράντζα, ούτε εκατομμυριούχος πλεϊμπόι με ψυχολογικά τραύματα, ούτε λαμπρός επιστήμονας που εκτέθηκε στις ευεργετικές ιδιότητες της ραδιενέργειας. Ένα ρεμάλι του κερατά ήταν, ένας κακομοίρης προλετάριος που του πήδαγε τη γκόμενα ο Γκαστόνε, του πρήζαν τα παπάρια τα ανιψάκια του και τον έβαζε να γυαλίζει νομίσματα ο παθολογικά τσιφούτης θείος του. Τι κι αν ήταν τεμπελόσκυλο ο Ντόναλντ και πέρναγε τη μίζερη καθημερινότητα του γκρινιάζοντας για τις ευκαιρίες που δεν του δόθηκαν; Τις νύχτες το γνώριμο σαραβαλάκι του μεταμορφωνόταν σε κατάμαυρη καρικατούρα του batmobil και οι δρόμοι του ανήκαν. Δεν τα έβαζε με τέρατα και παράφρονες εγκληματίες, αλλά προτιμούσε να εξευτελίζει με πολυμήχανες φάρσες τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Να τιμωρεί την απληστία και την αλαζονεία. Αναρχία με στυλ και άποψη δηλαδή, που προσωποποιούσε με τον ιδανικότερο τρόπο τη σοφή λαϊκή ρήση: "θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός".

Νομίζω ότι ξέρω τι θα ντυθώ φέτος στις απόκριες...

------------------------------------------------------------------------------------------------
Ας είναι καλά ο Allu Fun Marx και το κολακευτικότατο "πρωτοσέλιδο" που μου έκανε. Στο τελευταίο μου post είδα το ηλεκτρονικό ρουφιανόμετρο να τρελαίνεται και να χτυπάει κόκκινα, ποτίζοντας έτσι το νεοαποκτηθέν βλαστάρι του blogging. Συνεχίζω λοιπόν, ευχαριστώντας παράλληλα όλους όσους είχαν την περιέργεια να επισκεφτούν το μικρό μου κάστρο ή να με κάνουν link (το οποίο προς το παρόν μου φέρνει κάτι σε χαμένο κρίκο).

2 Φεβ 2007

Τα τείχη της Μπλογκόνιας



























Τέτοιο κόλλημα με τον υπολογιστή έχω να το πάθω από τότε που έπαιζα Age of Empires. Το ΙΙ για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το ευγενές άθλημα του blogging μοιάζει αρκετά με τα παιχνίδια στρατηγικής. Και - όπως ακριβώς αυτά - δεν είναι και τόσο ευγενές πάντα. Ίσως να μην είμαι ειδικός στην ιστορία του blogging, ούτε του παγκόσμιου, ούτε του εγχώριου (τι εγχώριου δηλαδή, που οι μισοί σχεδόν μπαίνουν στη σελίδα μου από τη Γερμανία, την Αγγλία, την Αμερική, κλπ), ωστόσο παρά τα λίγα που γνωρίζω γι' αυτό το "παιχνίδι" πιστεύω ότι μπορώ να βγάλω κάποια - έστω και πρόωρα - συμπεράσματα.

Δεν θεωρώ ότι είναι τυχαίο πως μου θυμίζει πολύ παιχνίδια στρατηγικής. Έχεις μια αχανή χώρα (ας τη βαφτίσουμε Μπλογκολάνδη, που παραπέμπει και σε μεσαιωνικό παραμύθι), αποκτάς ξαφνικά μια δική σου περιοχή, κι αρχίζεις να χτίζεις. Κειμενάκια, φωτογραφίες, "δείτε ένα βίντεο", "ακούστε αυτό το κομμάτι", "περάστε από αυτά τα links", κλπ. Σπιτάκια, κάστρα και τείχη. Σιγά-σιγά, αρχίζουν κι έρχονται οι πρώτες αναγνωριστικές επισκέψεις. Κάνεις μερικές συμμαχίες, που - στην αρχή τουλάχιστον - είναι ακόμα επισφαλείς. Βιάζεσαι στο μεταξύ να ολοκληρώσεις την οχύρωση σου. Επιχειρήματα, λεκτικά παιχνίδια, τσιτάτα και λογοτεχνικές αναφορές που θα λειτουργήσουν σαν παγίδες. Παράλληλα, πετάγεσαι κι εσύ να εξερευνήσεις τη γύρω περιοχή, κι ανακαλύπτεις θησαυρoύς που θέλεις άλλοτε να τους μοιραστείς κι άλλοτε να τους κατακτήσεις. Ανακαλύπτεις κι αντιπάλους όμως, δράκους φοβερούς με στρατιές καλά εξοπλισμένες - με λίγη εξυπνάδα, φροντίζεις να μην τους προκαλέσεις μέχρι να είσαι έτοιμος.

Έτοιμος για τί πράγμα όμως; Για τον όποιο ανώνυμο περαστικό αποφασίσει να σε βρίσει; Αυτούς τους απωθείς εύκολα με λίγα μόνο βέλη, σαν τους περιπλανώμενους λύκους που λυμαίνονται τα φηφιακά βοσκοτόπια σου. Όχι, περιμένεις κάποιον άξιο αντίπαλο που στο μεταξύ θα έχει οχυρωθεί κι αυτός, θα έχει χτίσει τις βάσεις και τους στρατώνες του, από όπου θα μπορεί να σου εξαπολύει απανωτές επιθέσεις. Τα όπλα είναι πολλά και εξελίξιμα, ενώ επιτρέπονται ακόμα και χτυπήματα κάτω από τη μέση. Πετάς μια εξυπνάδα σε ένα σχόλιο κάπου για να σε προσέξουν, έρχεται ο άλλος να δει τι γράφεις εσύ και αρχίζει να σου γκρεμίζει ένα διήγημα. Του εκτοξεύεις ριπές από κλασικούς φιλόσοφους και αρχαίους τραγωδούς. Φεύγει, αλλά θα ξανάρθει. Πρέπει τώρα εσύ να πας από εκεί, κι εκεί, κι αλλού, κι ακόμα παραπέρα (γιατί ανοίγεις πολλά μέτωπα ταυτόχρονα προκειμένου να βρεις χώρο να επεκταθείς) και να σφάξεις τα γυναικόπαιδα. Βρίσκεις την καημένη την κοπελίτσα που έχει ρομαντική ψυχούλα και μπήκε να γράψει ένα ποιητικό σχόλιο κάπου και της παίρνεις το σκαλπ επιτόπου. Σατανικό. Του κόβεις τον ανεφοδιασμό από αναγνώστες και τους παίρνεις εσύ αιχμαλώτους. Οι αντίπαλοι αντιστέκονται, κάποιοι αρχίζουν και καταρρέουν, μερικοί όμως είναι πιο παλιοί από σένα, έχουν μεγαλύτερα κάστρα και καλύτερη τεχνολογία για να σε καταστρέψουν. Μαζί ή ανεξάρτητα, οργανώνουν μια μικρή εκστρατεία εναντίον σου.

Ας είναι καλά τα τείχη της Μπλογκόνιας, της μυθικής πρωτεύουσας της Μπλογκολάνδης. Βάζεις μετρητές επισκεψιμότητας και τους "πειράζεις" λίγο για να φανούν περισσότεροι οι στρατιώτες σου, αρχίζεις κι αναλύεις τη στρατηγική τους, εντοπίζοντας από που μπήκανε, τι ώρα, πόσες φορές ανοίξανε τη σελίδα σου, στα πόσα GHz "τρέχει" ο υπολογιστής τους. Αν είσαι μάγος κι έχεις μάθει να φτιάχνεις ιούς, τους αμολάς δεξιά κι αριστερά σαν μεσαιωνικές κατάρες. Ή αν έχεις αρκετή ξυλεία, μπορείς να κατασκευάσεις έναν δούρειο ίππο που θα κάνει αντιπερισπασμό στη δική τους πόλη. Διαφορετικά, ελπίζεις να κρατήσουν τα τείχη σου και να σου φτάσει ο καφές και τα τσιγάρα. Παράλληλα ανεβάζεις ένα τεράστιας έκτασης σεντόνι, ένα περίπλοκο στρατήγημα που θα σβήσει κάθε εχθρική επίθεση. Ή έτσι νομίζεις τουλάχιστον, γιατί την άλλη μέρα αντικρύζεις τα αποκαΐδια του από ένα και μόνο δολοφονικό comment.

Πάνω που οι εχθροί έχουν αρχίσει να σκαρφαλώνουν στις πολεμίστρες σου και πιστεύεις ότι όλα έχουν χαθεί, καταφτάνουν οι ενισχύσεις. Οι παλιοί σου σύμμαχοι, πιστοί μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, κατατροπώνουν με αποφασιστική επιχειρηματολογία τα ηλεκτρονικά στρατιωτάκια των εισβολέων. Κάποιος μάλιστα τους χλευάζει καθώς υποχωρούν άτακτα, πετώντας τους μια ατάκα μεγάλου σημειολόγου. Λες να είναι ο ίδιος που αργότερα θα συνθλίψει χυδαία ένα από τα καλύτερα σου ποιήματα; Κάνεις την καρδιά σου πέτρα, μετράς τις απώλειες και συνεχίζεις να χτίζεις, να κατακτάς και να προοδεύεις. Όπως έλεγαν και στον Higlander: "There will be only one!"

Είναι πόλεμος εκεί έξω αδέλφια. Παριστάνουμε τους περισπούδαστους φιλόσοφους και τους χαρισματικούς καλλιτέχνες, τους γίγαντες της πολιτικής ανάλυσης και τους γελωτοποιούς της αυλής. Στην πραγματικότητα όμως, είμαστε περιχαρακωμένοι πίσω από τα μικρά μας φηφιακά τείχη, ενώ στα βάθη της ψυχής μας όλοι κρύβουμε έναν μικρό κι ανελέητο ιμπεριαλιστή πολέμαρχο που διψάει για αναγνώριση.

Αφιερωμένο στους ταπεινούς και καταφρονεμένους μπλόγκερ που δεν καταδέχτηκαν ποτέ να παίξουν παιχνίδια στρατηγικής και προτίμησαν να αφήσουν την ψυχή τους εκτεθειμένη στα ελάχιστα και σποραδικά κλικ των ειρηνικών περιηγητών.

1 Φεβ 2007

Ο καιρός δυναμώνει

Ας σοβαρευτούμε λίγο γιατί το παρακάναμε στις θεολογικές αρλουμπολογίες.


Την Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου, στις 20:00, η ΕΤ-1 προβάλλει ένα ντοκιμαντέρ της γνωστής σειράς "Παρασκήνιο", με θέμα τη ζωή και το έργο της Κοραλίας Θεοτοκά - μιας άγνωστης στο ευρύ κοινό ποιήτριας με ατίθασο πνεύμα και ιδιαίτερα δυνατό στίχο. Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την αυτοκτονία της.

Πρόκειται για μια πολύ προσωπική ματιά του σκηνοθέτη Νίκου Σταμπουλόπουλου στην πληθωρική και σκοτεινή προσωπικότητα της Κοραλίας Θεοτοκά, συντρόφου του μεγάλου συγγραφέα και διανοητή Γιώργου Θεοτοκά στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Με κεντρικό άξονα τη μαρτυρία της αδελφής της, ζωγράφου Τζούλιας Ανδρειάδου (και μητέρας του σκηνοθέτη), το ντοκιμαντέρ εξερευνά την πορεία της ποιήτριας από τα παιδικά της χρόνια μέχρι και το πρόωρο τέλος της. Οι ποιητές Αντώνης Φωστιέρης και Γιάννης Κοντός μιλάνε για την ασυμβίβαστη και εκρηκτική γραφή της και διαβάζουν αποσπάσματα από ποιήματα της, ενώ οι ζωγράφοι Δημήτρης και Χαρίκλεια Μυταρά ανασυνθέτουν το τοπίο της πολυτάραχης προσωπικής της ζωής. Κλείστε τον υπολογιστή σας για λίγο αύριο και δείτε το γιατί είναι μια δουλειά που αξίζει και είναι σίγουρο ότι θα σας συγκινήσει. Ενδεικτικά, παραθέτω ένα απόσπασμα από το ποίημα της που έχει τίτλο "Οι Μεγάλες Διαδικασίες":

Άχρηστο θρόισμα φτερού
ξύπνησα, ξεκουφάθηκα.
Γύρευε μέσα στον πολτό η φωνή,
αλείφουνταν στ' αυτιά μου.
"Δέσε τη γλώσσα σου
πέσε στα γόνατα,
γλύψε σκιές και σάρκες.
Ο καιρός δυναμώνει".

Σκόνταψα στο φως και δάγκωσα ουρανό, ναι,
αλλά με τη σκόνη, όχι, δε συμμάχησα.
Κοιμήθηκα με τον άγγελο και με χάλασε
με το δαίμονα κοιμήθηκα και τον χάλασα.
Δουλεύει ο μοχλός. Νερό, φωτιά κι αέρας.
Έβγαλα το κεφάλι έξω από το κεφάλι μου
μακριά από ανάξιους θορύβους, προς τα ύψη.
Ανεβαίνω με τον ήλιο, κατεβαίνω με τον ήλιο,
με τα σύννεφα χάνουμαι για ν' αντέξω.
Ο θάνατος δεν είναι θάνατος, είναι τρόμος Θεού.
Δρόμος προς την τερατώδη γαλήνη Του.




Στην παραπάνω φωτογραφία εικονίζεται η ίδια, σε πορτρέτο της που φιλοτέχνησε ο Δημήτρης Μυταράς.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Προσθήκη (Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου, 6:30)
Δυστυχώς, λόγω της πρότασης μομφής που κατέθεσε σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση, μόλις πληροφορήθηκα ότι η προβολή της εκπομπής "Παρασκήνιο" αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας.

Στην Πόλη των θαυμάτων














Αφού γουστάρετε ιστορίες από το μεσαίωνα, να σας πω κι εγώ ένα παραμυθάκι:



Κάπου το 1280 μ.Χ., ένας ορθόδοξος μοναχός από το Νόβγκοροντ - ίσως και δεσπότης, δε θυμάμαι καλά - επισκέφθηκε την τότε ιερή πρωτεύουσα της ορθοδοξίας: την Κωνσταντινούπολη. Άφησε ο φουκαράς ο βλάχος την παγωμένη στέππα πίσω του και μετά κόπων και βασάνων έφτασε στην Πόλη και θάμαξε μ' αυτά που είδε. Η Πόλη μπορεί να ήταν σε περίοδο σχετικής παρακμής μετά τη βάρβαρη άλωση των ομόθρησκων Φράγκων στις αρχές του αιώνα, παρέμενε ωστόσο μια αυτοκρατορία με τα όλα της, με τείχη κι εκκλησιές, παλάτια και στολίδια.

Φτάνει λοιπόν ο άγιος στην Πόλη και πάει να προσκυνήσει. Στην Αγιά Σοφιά. Όσο μεγάλος και να ήταν ο καθεδρικός του Νόβγκοροντ, δεν έπιανε μία μπροστά στα κάλλη και τη λάμψη του μητροπολιτικού ναού της παγκόσμιας ορθοδοξίας. Σε πάπυρο που άφησε, ο θεοσεβούμενος Ρώσος ιερωμένος περιγράφει με δέος όσα αντίκρυσε και θάμπωσαν τα μάτια του. Κάπου εδώ σταματάνε τα δικά μου σχόλια και περιμένω τα δικά σας, γιατί σε περίοπτη θέση μέσα στο ναό ο μοναχός καταγράφει ότι είδε τα εξής θαυματουργά και ιερά προσκυνήματα:

  • Το κλαδί ελιάς που έφερε το περιστέρι στο Νώε
  • Την άμπελο που φύτεψε ο Νώε όταν βγήκε από την κιβωτό
  • Τα κέρατα της κατσίκας που έσφαξε τελικά ο Αβραάμ αντί του Ισαάκ
  • Τα δώρα των μάγων (και των βοσκών ίσως - δεν είμαι σίγουρος)
  • Την Αγία Τράπεζα, που είχε φιλοξενήσει τον Μυστικό Δείπνο αυτοπροσώπως
  • Τίμιο ξύλο αρκετό για να βγάλει οποιοδήποτε τζάκι μισή ντουζίνα χειμώνες
  • Μία ποικιλία εκθεμάτων που είχαν έρθει σε σωματική επαφή κάποτε με τον Χριστό - κατά προτίμηση κατά τη μαρτυρική σταύρωση (η ξιφολόγχη, τα καρφιά, χιτώνες, σάβανα, ακάνθινα στεφάνια, μαστίγια, κλπ)
  • Αναρίθμητα σκηνώματα και κομμάτια αγίων σε κατάσταση μουμιοποίησης
  • Και τέλος, τα δάκρυα της Παναγίας αποτυπωμένα σε κάποιο ύφασμα, τα οποία έμοιαζαν με σταγόνες από κερί - όπως αναφέρει ενδεικτικά ο άγιος από το Νόβγκοροντ
Σας θυμίζει κάτι ίσως; Και καλά αυτοί, αγράμματοι άνθρωποι ήταν οι περισσότεροι και πίστευαν ό,τι τους έλεγαν οι τύποι με τα δόρατα. Αλλά εμείς, οι προκισμένοι και σπουδαγμένοι απόγονοι των ΕΛ και να χάβουμε τέτοια παραμύθια;

Disclaimer: Η όποια ειρωνεία μπορεί να εντοπιστεί στο παραπάνω κείμενο είναι καθαρά ελάττωμα του χαρακτήρα μου και δεν σκοπεύει να προσβάλλει με κανέναν τρόπο την προσωπική ή συλλογική πίστη του άλλου, παρά μόνο να στηλιτεύσει τους κομπογιαννίτες που του την καπηλεύονται με σκοπό να μετατρέψουν τον ίδιο σε άβουλο και προγλωσσικό ειδωλολάτρη. Αμήν.