Στον αστερισμό του Αετού

Ο Ζγκολμπ βάδιζε αργά και προσεκτικά στην επίπεδη επιφάνεια του πλανήτη του, έχοντας στραμμένες τις κεραίες του πάντα προς το έδαφος. Έψαχνε πετραδάκια που θα τον βοηθούσαν να μεταβολίσει τα υπολείμματα οργανικής ύλης με τα οποία τρεφόταν. Για άλλη μια φορά, φαινόταν ότι θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με την άγευστη λεπτή σκόνη που κάλυπτε τα πάντα. Δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ιδιαίτερα έξυπνος. Δεν ήξερε καν να μετρήσει τα εκατοντάδες μικρά και κοντά ποδαράκια του, που σήκωναν το βάρος από το σκληρό πλακουτσωτό του κέλυφος. Ούτε γι’ αυτό ήξερε πολλά πράγματα. Καταλάβαινε μόνο ότι του ήταν απαραίτητο για να τον προστατεύει από την κοσμική ακτινοβολία και τις όξινες καταιγίδες – φαινόμενα για τα οποία επίσης δεν είχε ιδέα πού οφείλονταν και πώς λειτουργούσαν. Σπάνια συναντούσε κάποιο άλλο ζωντανό πλάσμα στις περιπλανήσεις του ο Ζγκολμπ, και όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο το κύριο μέλημα του ήταν να εξετάσει αν του χρησιμεύει για αναπαραγωγή. Μέχρι τώρα δεν του είχε τύχει κάτι τέτοιο. Αν διέθετε συναισθήματα θα ένιωθε μάλλον μόνος καθώς συνέχιζε τον κοπιαστικό του δρόμο, παλεύοντας καθημερινά με την τρομακτική βαρύτητα κι αποφεύγοντας τις λίμνες υγρού μεθανίου και τους κινδύνους που έκρυβαν. Οι φυσικοί του εχθροί είχαν εκλείψει εδώ και αρκετές χιλιάδες χρόνια, ανίκανοι να προσαρμοστούν στις κλιματικές αλλαγές που επέφερε η τελευταία μεγάλη έκλαμψη. Ο Ζγκολμπ ήταν πολύ νέος για να γνωρίζει οτιδήποτε απ’ όλα αυτά όμως. Μόνο βάδιζε. Δεν είχε καμία επίγνωση ότι ο κόσμος του αργοπέθαινε. Ούτε ότι υπήρχαν παράξενα όντα πολλά έτη φωτός μακριά, που ονόμαζαν Νεφέλωμα του Αετού το μέρος που φιλοξενούσε τον πλανήτη του. Δε θα μπορούσε άλλωστε να κατανοήσει τι είναι ένας αετός, ούτε να φανταστεί ότι μπορούν να υπάρξουν πλάσματα που πετάνε στον αέρα.

Ήταν άτυχος για τα δικά μας δεδομένα ο Ζγκολμπ. Αν μπορούσε να κοιτάξει ψηλά, θα έβλεπε έναν από τους πιο εντυπωσιακούς ουράνιους θόλους ολόκληρου του γαλαξία. Η ηλικίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών στήλη αερίων που φιλοξενούσε τον ήλιο του υψωνόταν στα δυτικά του ορίζοντα κι έφτανε μέχρι την άλλη άκρη σχεδόν, στα βορειοανατολικά. Ήταν ένας τυχαίος σχηματισμός υπολειμμάτων μιας πανάρχαιας έκρηξης που σάρωσε τον κόσμο του όταν δεν είχε ακόμα εμφανιστεί η ζωή, ένα κοσμικό σύννεφο έκτασης δεκάδων ετών φωτός, που αν το έβλεπε κανείς από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία έμοιαζε με ανθρώπινη φιγούρα που προσεύχεται γονατιστή, με το περίγραμμα της να λάμπει κόντρα στο φως των μακρινών άστρων. Ελάχιστη σημασία είχαν όλα αυτά για τον Ζγκολμπ όμως, αφού δεν είχε συναντήσει ποτέ του άνθρωπο ή κάτι που να μοιάζει έστω και αμυδρά με άνθρωπο. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Η βαρύτητα του γιγάντιου πλανήτη του ήταν ικανή να συνθλίψει οποιοδήποτε ον προερχόταν από άλλον κόσμο. Επιπλέον, ο Ζγκολμπ αντιλαμβανόταν ουσιαστικά δύο μόνο διαστάσεις και η κατασκευή του δεν του επέτρεπε να στρέψει την προσοχή του ψηλά. Ακόμα κι αν τα κατάφερνε όμως, πάλι δεν θα μπορούσε να απολαύσει το κοσμικό υπερθέαμα που τόσο απλόχερα του προσφερόταν. Γιατί ο Ζγκολμπ - όπως όλα τα εναπομείναντα πλάσματα του ανεμοδαρμένου πλανήτη του - ήταν τυφλός.