Η Βασίλισσα της Χρυσαλλίδας (2ο μέρος)

Ο μεγάλος Δυνάστης της Χρυσαλλίδας γνώριζε πως οι ώρες του πια ήταν μετρημένες. Η παράδοση απαιτούσε να ζευγαρώσει με μία νεαρή Βασίλισσα και μετά να αποσυνδεθεί οριστικά και δημόσια, κάτω από το άγρυπνο μάτι του Παντεπόπτη. Κατά κάποιον τρόπο, θα του ήταν ανακούφιση.

Φοβόταν βέβαια το ηλίθιο αυτό έθιμο τυφλής εκδίκησης προς την εξουσία, που δεν ήταν παρά ένα τέχνασμα για να μην ξεχυθεί σαν ποτάμι λάβας η οργή της μάζας και καταπιεί τους Αρχιερείς, το Συμβούλιο και όλες τις Μηχανές. Οι κάτοικοι αυτής της σύγχρονης πόλης των θαυμάτων είχαν μάθει από μικροί να υποφέρουν, και δικαιούνταν ένα εξιλαστήριο θύμα που να συμβολίζει όλα τα τραγικά σφάλματα που οδήγησαν στη Σχάση και τις συνέπειές της. Σε μια απομονωμένη πατρίδα που έμοιαζε να συνεχίζει σε διαφορετική διάσταση από αυτή του δολοφονικού περιβάλλοντος της, η τελετουργική εκτέλεση του Δυνάστη ήταν ένα είδος κοινωνικής παροχής του Παντεπόπτη και των Μηχανών του.

Υπήρχε ήδη έτοιμος αντικαταστάτης. Πάντα θα υπήρχε ένας. Μέχρι την ημέρα που οι Μηχανές θα επέλεγαν από το σχολείο του τον Φωτισμένο, και Εκείνος θα έπρεπε να αφήσει πίσω του για πάντα τα παιδικά παιχνίδια και να μυηθεί στις δοκιμασίες που θα αποκάλυπταν αν είναι όντως ο Αληθινός. Στην πάροδο χιλιετιών, πολλοί προσπάθησαν πρόωρα να ερμηνεύσουν τις προφητείες με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδειχθούν Αληθινοί, κανείς όμως δεν τα κατάφερε. Εκτός από τους Αντιρρητές, που λέγεται ότι κάποτε κατάφεραν να αποδείξουν ότι οι Μηχανές είχαν άδικο.

Η Βασίλισσα είχε ακούσει με δυσπιστία τις ιστορίες για τους Αντιρρητές, κυρίως από την τροφό της. Παραδόξως, στο Δορυφόρο κανείς δεν της μίλησε για εκείνους. Ο θρύλος έλεγε ότι έφυγαν μακριά, όταν πια είδαν ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να καταλάβουν την εξουσία της Χρυσαλλίδας. Πού όμως; Οι Μηχανές σίγουρα ήξεραν αλλά το κρατούσαν για τον εαυτό τους. Καθώς στεκόταν πλάι στον Δυνάστη, η μικρή Βασίλισσα του έριξε μια κρυφή ματιά και αναρωτήθηκε αν υπήρχε ποτέ περίπτωση να γνωρίζει εκείνος κάτι για το πού πήγαν οι Αντιρρητές κι αν σκοπεύουν να ξανάρθουν. Για την ηλικία της, είχε μεγάλη περιέργεια, γεγονός που είχε δυσκολέψει ακόμα και τους παιδαγωγούς της στον κρυφό από τα μάτια του κόσμου Δορυφόρο.

Ο Δυνάστης δεν έδειχνε τελικά τόσο γέρος όσο περίμενε. Ίσως μονάχα λίγο πιο σκούρος από όσο θα προτιμούσε. Προσπάθησε να διώξει από το μυαλό της τη σκέψη για το τι τον περίμενε την επόμενη κιόλας ημέρα. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που χτίστηκαν οι προστατευτικοί θόλοι της Χρυσαλλίδας, και – παρά τις συνεχείς επιδιορθώσεις – δεν ήταν καθόλου ασφαλές να κυκλοφορείς χωρίς σκάφανδρο ή έστω ένα λεπτό κέλυφος. Ήταν βέβαια καλύτερα από το Έξω, αλλά τελικά το μόνο που θα απέφερε ήταν ένας πιο μαρτυρικός θάνατος για τον Δυνάστη.

Η Βασίλισσα ακούμπησε τις παλάμες της πάνω στο αιωρούμενο φουσκωτό μαξιλαράκι, και ένιωσε τα νήματα του να φωτίζονται και να τις ζεσταίνουν τη γραμμή της ζωής κάτω από τα γάντια. Δίπλα της, το πλεχτό μαξιλαράκι του Δυνάστη έχανε σιγά-σιγά τη λάμψη του. Εκείνος δεν της είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία μέχρι τώρα, γεγονός που την εκνεύριζε περισσότερο κι από τις βαρύγδουπες ψαλμωδίες που αναδύονταν από το βαρύτιμο περίβλημα του Αρχιεπισκόπου. Σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε ψηλά ταυτόχρονα με τον Δυνάστη. Και είδαν τα φτερωτά σκάφη των Αντιρρητών να ρίχνουν τη σκιά τους στο γερασμένο ουρανό της πόλης.

Η τελετή έμεινε ξαφνικά στη μέση και οι παριστάμενοι άρχισαν να σκορπίζουν πανικόβλητοι.Ένας αξιωματούχος ούρλιαζε διαταγές στις βιονικές τανάλιες, ενώ οι ιπτάμενες σύριγγες είχαν κιόλας απογειωθεί. Μερικές δεν ήταν καν οπλισμένες. Τους είχαν πιάσει στον ύπνο. Η αποσβολωμένη Βασίλισσα σκέφτηκε προς στιγμήν ότι ο μοναδικός τρόπος για να περάσουν οι Αντιρρητές από το στόλο του Δορυφόρου θα ήταν να τον έχουν ήδη καταστρέψει. Ίσως και τον ίδιο το Δορυφόρο ακόμα, αν και αυτό έμοιαζε αδύνατο.

Μια λάμψη την τύφλωσε προσωρινά, καθώς ένα σμήνος της Ομοσπονδίας των Αντιρρητών κατάφερε να ανοίξει ένα στενό πέρασμα στην οχύρωση της Χρυσαλλίδας. Ο Δυνάστης έτρεχε προς τον προσωπικό του κύβο τη στιγμή που οι εισβολείς συγκέντρωναν τα πυρά τους προς την κορυφή του πύργου του Παντεπόπτη. Το όχημα ανατινάχτηκε και ο Δυνάστης έπεσε πίσω, ραγίζοντας το σκάφανδρό του. Η Βασίλισσα έτρεξε κοντά του, ενώ λίγο πιο πέρα το σταυροφόρο κράνος του Αρχιεπισκόπου έσκαγε σαν τα σπυριά που έβγαζαν οι εργάτες έτσι και έμεναν πολλή ώρα Έξω φορώντας μονάχα ένα κοινό περίβλημα.

Το καρκινικό τοτέμ που την είχε φέρει στον πύργο ήταν ακόμα ανέπαφο, και ήταν το μόνο μέρος που θα μπορούσε να προστατεύσει εκείνην και τον πληγωμένο Δυνάστη. Ο μικροσκοπικός Εξωσκελετός της ανέλαβε να υποβαστάξει το τεράστιο βάρος του και να τον σύρει μέχρι το σκάφος. Η Βασίλισσα κοίταξε άλλη μια φορά ψηλά και είδε τις πολεμικές σύριγγες να φλέγονται και τα κουφάρια τους να πέφτουν δεξιά-αριστερά σαν την ιερή βροχή. Η Χρυσαλλίδα είχε πέσει, και η τελευταία της Βασίλισσα έμπαινε σε ένα ιερό τοτέμ που το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να τρυπώσει σε κάποια φανταστική ρωγμή του χωροχρονικού συνεχούς και να εξαφανιστεί για πάντα.

Οι Παλιοί λένε ότι μια μέρα η Βασίλισσα θα επιστρέψει, μαζί με τον πανίσχυρο Δυνάστη που κατείχε τα μυστικά των Μηχανών. Μαζί θα διώξουν τους Ελευθερωτές από τον ξερό και άνυδρο κόκκινο πλανήτη μας και θα μας οδηγήσουν πίσω στην πανάρχαια κοιτίδα της φυλής μας, τον τρίτο πλανήτη. Λένε πως τώρα πια έχει πάλι θάλασσες κι είναι γεμάτος παράξενα ζώα και φυτά, όπως περίπου ήταν πριν από τη Σχάση. Τότε που οι άνθρωποι είχαν ακόμα τρίχες και δόντια και ζούσαν σε εκατοντάδες μεγάλες πόλεις χωρίς θόλους.