Αγαλματένια κορμιά

Νέο παιχνιδάκι ενέσκυψε στη Μπλογκόνια και άρχισε ήδη να γίνεται η τελευταία λέξη της μόδας. Βάζεις λέει τρεις φωτογραφίες γυναικείων προτύπων (ή ανδρικών - εξαρτάται από το φύλο και τα γούστα σου) με σκοπό να δροσίσεις τα ματάκια των αναγνωστών σου και να εικονογραφήσεις: α) τον πρώτο σου έρωτα, β) την ιδανική σύζυγο σου, γ) την ερωμένη που πάντα θα ήθελες να έχεις. Το τι Σκάρλετ Γιόχανσον κυκλοφορεί εκεί έξω δε λέγεται...

Επειδή όμως εμένα μου ζητήθηκε να αναλύσω "χωροχρονικά τη σχετικότητα της σεξουαλικής εκτόνωσης" από τον void, σκοπεύω να κάνω ακριβώς αυτό.

Εν αρχή λοιπόν, εμείς οι άντρες χτίζαμε καλύβες από λάσπη και κυνηγούσαμε μεγάλα τριχωτά ζώα. Λατρέψαμε τις πλούσιες καμπύλες της γονιμότητας και αφήσαμε τη γυναίκα να κάνει κουμάντο στη φυλή. Το οιδιπόδειο σύνδρομο δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα, οπότε ερωτευόμασταν ότιδήποτε έμοιαζε με τη μαμά μας.

Στην πορεία, αποφασίσαμε να χτίσουμε ναούς από μάρμαρο και αρχίσαμε να κυνηγάμε άλλους ανθρώπους. Επειδή οι γυναίκες έφερναν κάποιες αντιρρήσεις, πήραμε την εξουσία στα χέρια μας, φροντίζοντας παράλληλα να ακρωτηριάσουμε τα δικά τους. Για να τους χρυσώσουμε το χάπι εξευγενίσαμε τη μορφή τους, τις παντρευτήκαμε και τις τοποθετήσαμε σε βάθρο.

Μέχρι που φτάσαμε να χτίζουμε ολόκληρες πόλεις από τσιμέντο και ατσάλι εκεί που κάποτε υπήρχαν δέντρα και ζώα, κυνηγώντας ταυτόχρονα οτιδήποτε και οποιονδήποτε μπορεί να μας αποφέρει ακόμα περισσότερα χρήματα. Επανεκτιμήσαμε τη χρηστική αξία των γυναικών, αποκτώντας ερωμένες. Για καλό και για κακό όμως, τους αφαιρέσαμε τη δυνατότητα να μας πηγαίνουν κόντρα και κρατήσαμε μόνο το κομμάτι με τις καμπύλες.

Κοίτα να δεις που είμαι και φεμινιστής και δεν το ήξερα...

Πετάω το μπαλάκι στους Pølsemannen, Maya, Albert.

Πωλείται παραθαλάσσιο οικόπεδο στο Καρπενήσι

Σε μαγευτική τοποθεσία με θέα στο Κορινθιακό πέλαγος. Ιδιωτική αμμουδιά τριάντα στρεμμάτων, δύο ολόκληρα φοινικόδεντρα, εύκολη πρόσβαση με σκάφος. Τιμή λογική.

Πώς είπατε; Το Καρπενήσι δεν έχει θάλασσα; Όχι ακόμα θέλετε να πείτε. Στις σωστές επενδύσεις όμως πρέπει να βλέπεις μπροστά. Με τριανταπέντε βαθμούς από το Μάιο και τους πάγους στους πόλους να λιώνουν λες και είναι το παγωτό που ξέχασες χθες το βράδυ έξω από το ψυγείο, δε θα αργήσει να αποκτήσει θάλασσα ακόμα και το Καρπενήσι, εκπληρώνοντας την προφητική ετυμολογία του ονόματος του. Η ορεινή Αρκαδία θα αποκτήσει πανέμορφους όρμους για να δέσεις το φουσκωτό σου, η κοιλάδα των Τεμπών θα πήξει στις ιχθυοκαλλιέργειες, η Θεσσαλονίκη θα γίνει μεγάλη ατραξιόν για τα τουριστικά καραβάκια με γυάλινο πάτο, ενώ οι θιασώτες τους ψαροντούφεκου θα κατασκηνώνουν στους πρόποδες της Πάρνηθας. Τα αυτοκίνητα θα αντικατασταθούν από αμφίβια οχήματα, που η ισχύς του κινητήρα τους θα μετριέται με καμήλες αντί για ίππους. Καραβάνια θα διασχίζουν τους καυτούς αμμόλοφους της Πίνδου, το στυλ "κιβωτός" θα γίνει η νέα μόδα στην αρχιτεκτονική, ενώ τα ολόσωμα αντιηλιακά από αλουμινόχαρτο θα κάνουν θραύση. Όποιος έχει μπάρμπα στην Κορώνη θα τον κλαίνε οι ρέγγες, ενώ όποιος έχει πατρικό σε χωριουδάκι του Πηλίου θα είναι βασιλιάς. Και το Νευροκόπι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να αποκλειστεί από τα χιόνια...

Πότε; Όχι και τόσο μακριά όσο νομίζαμε κάποτε. Παίζει να το προλάβουμε. Και δε θα μας φαίνεται καθόλου αστείο τότε.

Ό,τι απέμεινε από την Κρήτη,
σε αεροφωτογραφία που τραβήχτηκε το 2057.

Σινεμά; στον Παράδεισο

Πέρασα κι εγώ λίγο από το Τρίτο Κινηματογραφικό Συνέδριο. Είχε να γίνει ένα εδώ και 25 χρόνια. Εφ' όλης της ύλης, ώστε να χαράξει λέει το Υπουργείο Πολιτισμού τη νέα του πολιτική για τον κινηματογράφο. Νομοσχέδια, επιτροπές, θεσμικά πλαίσια, επιδοτήσεις, κλπ. Υποσχέσεις και γκρίνιες. Τα μισά σωματεία του χώρου απείχαν από το συνέδριο, το καθένα για διαφορετικούς λόγους. Ακούστηκαν εξωφρενικά ποσά για το κόστος της διοργάνωσης, το οποίο υποτίθεται ότι είχε αρχικό προϋπολογισμό πάνω από 600 χιλιάδες ευρώ. Τελικά, η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών που ανέλαβε το συντονισμό της διημερίδας, συμβιβάστηκε στα 90. Έκλεισε τρεις αίθουσες στο Μέγαρο Μουσικής. Είχε και μπουφέ, που άδειαζε αμέσως γιατί κάποιοι από τους συμμετέχοντες γέμιζαν και τις τσέπες. Δεν χορταίνουν με τα λόγια βλέπετε οι καλλιτέχνες...

Οι περισσότεροι από όσους διαβάζετε αυτό το κείμενο έχετε αρχίσει να βαριέστε με το θέμα και λέτε να περιηγηθείτε μακριά από τη σελίδα. "Ο ελληνικός κινηματογράφος και το μέλλον του;" - "Πλάκα μας κάνει;" - "Ποιός χέστηκε;" Φυσικά και δεν ασχολείστε με το θέμα, και δεν έχετε και κανέναν λόγο οι περισσότεροι. Γιατί να σας νοιάζει; Αφού όταν σας ρωτάνε, οι 99 στους 100 πετάτε την ίδια ατάκα: "Δεν βλέπω ελληνικές ταινίες". Από κει και πέρα, οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι σπεύδουν να διευκρινίσουν ότι πού και πού βλέπουν ακόμα τις ταινίες του "παλιού, καλού" ελληνικού κινηματογράφου στην τηλεόραση, ενώ άλλοι σνομπάρουν τη Βουγιουκλάκη αλλά λάτρεψαν την "Πολίτικη Κουζίνα" (σιγά μην ήταν και "πολιτική"). Κατά τ' άλλα, διατηρείτε μια ασαφή άποψη περί κακότεχνης "κουλτούρας" που δικαίως δεν κόβει εισιτήρια, ενώ οι περισσότεροι θαυμάζετε τον Αγγελόπουλο κι ας μην έχετε δει ποτέ ολόκληρη ταινία του. Συχνά, η τελευταία φορά που θυμάστε να πήγατε σινεμά για να δείτε ελληνικό κινηματογράφο ήταν κάποτε τη δεκαετία του '90 - συνήθως τότε που ορκιστήκατε να μην ξαναχάσετε το χρόνο σας για να δείτε τέτοια μαλακία. Δυστυχώς, σε αρκετές περιπτώσεις είχατε δίκιο. Αν και όταν το καλοσκεφτείτε, κάτι είδατε ή κάτι ακούσατε πρόσφατα σχετικά με μια ελληνική ταινία που ήταν μάλλον αξιόλογη. "Είχε πάρει και βραβείο ή κάνω λάθος;" - "Α, εκείνο το ντοκιμαντέρ, πώς το λέγανε να δεις;" - "Έλα μωρέ, ελληνικό είναι, τι περιμένεις;"


Μας έχετε γυρίσει την πλάτη, και εμείς οργανώνουμε συνέδρια για να εξετάσουμε το σχήμα του αφαλού μας. Ονειρευόμαστε βραβεία και τιμές, αδυνατώντας να κατανοήσουμε ότι ίσως να μη φταίνε μόνον οι υπουργοί και οι κριτικοί και η κακιά τηλεόραση που έχει κάνει τους θεατές κάφρους που δεν αγαπάνε το σινεμά. Λες και το σινεμά είμαστε εμείς, μόνο και μόνο επειδή το πονάμε και το παλεύουμε. Ακούστηκαν εξωφρενικά πράγματα σ' αυτό το συνέδριο. Σε όσο κατάφερα να παρακολουθήσω τουλάχιστον. Τοποθετήσεις καταξιωμένων υποτίθεται ανθρώπων του χώρου εντελώς άσχετες με το εκάστοτε θέμα συζήτησης. Φλυαρίες και αντεγκλήσεις για τα πιο ανούσια προβλήματα, ενώ διακυβεύεται η ίδια η επιβίωση της εγχώριας κινηματογραφίας. Που δεν πρέπει κατ' ανάγκην να είναι ούτε αποκλειστικά εγχώρια, ούτε καν απαραίτητα κινηματογραφία.

Υπό καθεστώς ομηρίας αρτηριοσκληρωτικών στην πλειοψηφία τους καρεκλοκένταυρων (όπως επίσης και πλήθους κακότροπων και αποτυχημένων δημιουργών), ο ελληνικός κινηματογράφος αδυνατεί τόσο να ξεπεράσει το στίγμα που τον κρατάει μακριά από το κοινό του, όσο και να βρει το στίγμα που θα τον οδηγήσει στην ανακάλυψη νέου κοινού στο εξωτερικό. Όλοι παραδεχόμαστε ότι νοσεί, αλλά κανείς δεν τολμάει να προτείνει ουσιαστικές λύσεις, προτιμώντας να αποδίδει γενικόλογες ευθύνες στην πολιτεία. Οι σκηνοθέτες έχουν γίνει επαίτες, που τείνουν το χέρι και σκύβουν το κεφάλι προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση σε κάποια άτυπη επετηρίδα, ώστε να επιδοτηθούν κάποτε με ένα ασήμαντο ποσό για να παράγουν κι αυτοί το "κρατικοδίαιτο" καλλιτεχνικό τους έργο. Όλα αυτά σε ένα κράτος που θεωρεί τον πολιτισμό ως τζάμπα κληρονομιά που μας άφησαν οι αρχαίοι, καθώς και εύκολα φράγκα από τον τουρίστα που θα 'ρθει για "λιγό κρασί, λιγό θαλασσά και τ' αγοριμού". Όλα αυτά σε μία χώρα που νομίζεις ότι υφίσταται μόνο και μόνο για να ασχολούνται οι πολίτες της με τη Γιουροβίζιον. Χαμένη υπόθεση...

Το τραγικό είναι ότι υπάρχουν πολλοί νέοι εκεί έξω που έχουν γνώση, δυνατότητες, θέληση και τσαμπουκά για να πουν πέντε πράγματα με τις ταινίες τους. Με τέτοιους τρόπους ώστε να καταφέρουν να επικοινωνήσουν με τον κόσμο - ο οποίος κατά βάθος θέλει να έχει έναν κινηματογράφο που τον εκφράζει. Υπάρχουν σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, καλλιτεχνικοί συντελεστές και τεχνικοί που παλεύουν με νύχια και με δόντια, με προσωπικό κόστος και οικονομική αιμορραγία για να φτιάξουν ταινίες, σε πείσμα των ξεπουλημένων διανομέων και όσων κονομάνε εκδίδοντας "σινεφίλ" στήλες με τα κατορθώματα χολιγουντιανών τσουλέμπριτις. Σε πείσμα των κάθε λογής υπουργών και φαρισαίων που ενδιαφέρονται μόνο για μικρόφωνα, μίζες και ψήφους. Το κακό είναι ότι όλοι αυτοί οι νέοι και ταλαντούχοι άνθρωποι είναι μόνοι. Αναγκάζονται να στραφούν σε λιγότερο δημιουργικούς τομείς για να επιβιώσουν, κάποιοι τα παρατάνε, ενώ πολλοί από αυτούς έχουν ελλειπή κατάρτιση και υποστήριξη, οπότε ακόμα κι αν καταφέρουν να κάνουν κάτι θα είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Μερικοί θα παραλάβουν το βραβείο "καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη" στα 55 τους και θα δηλώσουν επιτέλους δικαιωμένοι, έχοντας φτιάξει κάποια μίζερη ακαδημαϊκή μαλακία που θα δουν χίλιοι θεατές και μερικοί βαρεμένοι σε μικρά ξένα φεστιβάλ που ψάχνουν να καλύψουν τρύπες στο πρόγραμμα τους.

Υπάρχει άραγε ελπίδα; Ή μήπως θα περιμένουμε το επόμενο συνέδριο σε μερικές δεκαετίες, για να διαπιστώσουμε ότι χρειάζονται "νέα θεσμικά μέτρα", "ανταγωνιστικότητα" και "σεβασμός στις παραδοσιακές αξίες της Τέχνης"; Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει χαθεί η ευκαιρία ακόμα για να αντιδράσουμε και να διεκδικήσουμε έναν κινηματογράφο που θα είναι φτιαγμένος από εμάς, θα μιλάει για μας αλλά θα απευθύνεται σε όλους. Συνεργασία και εξωστρέφεια χρειάζεται, για να μπορέσουμε να συσπειρωθούμε μεταξύ μας και να βγούμε έξω από το καβούκι μας, παράγοντας τροφή για σκέψη και αμοιβόμενοι επαρκώς για να μπορούμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε. Και είθε η Δύναμη να είναι μαζί μας. Τη χρειαζόμαστε...

Αποζητώντας το χαμένο χρόνο

Ή μήπως ήταν "αναζητώντας"; Νομίζω το δεύτερο...

Ροκανίζοντας λίγο χρόνο λοιπόν (γιατί έχω μπλέξει και δεν προλαβαίνω να γράψω αρκετά τελευταία) θα απαντήσω στο - γνωστό σε όλους σας πια - ερωτηματολόγιο του Μαρσέλ Προυστ, έπειτα από ευγενική πρόσκληση Υπερβόρειου συνδικτυογράφου. Θα προσπαθήσω δηλαδή, γιατί βιάζομαι να πάω για ύπνο. Συγχωρέστε με αν δεν προλαβαίνω να απαντήσω σωστά σε όλες τις ερωτήσεις.

1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Εεεεε... δεν ξέρω... κάτσε να σκεφτώ...

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
...ίσως μια ζεστή αγκαλιά μετά από έναν καλό ύπνο...

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
...αν έχει φτιάξει και καφέ ακόμα καλύτερα...

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Αλλά συνήθως δεν ξυπνάω πρωί...

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
...δηλαδή κοιμάμαι αργά τις περισσότερες φορές... και βαριά...

6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
...και όταν χτυπάει το ξυπνητήρι δεν το ακούω...

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Διάβασα κάπου πρόσφατα μία ατάκα του Γκράουτσο Μαρξ...

8) Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
...νομίζω πως έλεγε κάτι σαν «ποτέ δεν ξεχνάω ένα πρόσωπο αλλά για σένα σκοπεύω να κάνω μια εξαίρεση»...

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;
...το βρήκα πολύ αστείο...

10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Υποθέτω πως είμαι λίγο σαν τον «Δον Κιχώτη» του Θερβάντες...

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
...και μ’ αρέσει να κυνηγάω ανεμόμυλους...

12) ... και σε μια γυναίκα;
...για μία φανταστική Δουλτσινέα...

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Δεν έχω φυσικά ελαττώματα, δηλαδή δεν είμαι κουφός ή κάτι παρόμοιο...

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
...εντάξει, δεν είμαι κι ο Ιντιάνα Τζόουνς, μαλάκας όπως όλοι οι άλλοι είμαι...

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
...τουλάχιστον δεν έχω κάνει και κανένα έγκλημα...

16) Η ταινία που σας σημάδεψε;
Λάθη κάνουμε όλοι μας... Όλοι έχουμε τη σκοτεινή πλευρά μας...

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Η ιστορική προσωπικότητα που ταυτίζομαι περισσότερο είναι ο Ντα Βίντσι...

18) Το αγαπημένο σας χρώμα;
...Ιταλός ζωγράφος και εφευρέτης της Αναγέννησης...

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
...είχα δει κάποτε έναν αυθεντικό πίνακα του από κοντά, σε κάποιο μουσείο...

20) Το αγαπημένο σας ποτό;
...με είχε συγκλονίσει...

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Στο σχολείο μας μάθανε ότι ήρωες ήταν οι αρχαίοι Έλληνες – όχι όλοι βέβαια...

22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
...μερικοί απ’ αυτούς ήταν φασίστες και λαμόγια, όπως κάποιοι άλλοι σήμερα...

23) Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Δεν πηγαίνω ταξίδια τελευταία. Ίσως σε κανένα τροπικό νησί...

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
...αν και άκουσα ότι πολλά από αυτά μπορεί να πλημμυρίσουν σύντομα...

25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Ο Όμηρος. Μακράν... τρελαίνομαι για την Οδύσσεια...

26)Ποιο είναι το μότο σας;
...και για εκείνο το άλλο που είχε γράψει μετά...

27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
...ή μήπως ήταν πριν;

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Οι άντρες δεν είναι τέλειοι... ούτε οι γυναίκες...

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Ο Μπετόβεν. Μαλακίες, πιο πολύ Τζάνις Τζόπλιν ακούω τελευταία...

Ποιά ήταν η άλλη ερώτηση; Ουφ, κουράστηκα... καληνύχτα...

Προσεχώς

Πρώτον, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω ότι δεν πρόκειται να παρευρεθώ στο αποψινό πάρτυ των bloggers, για τον πολύ απλό λόγο ότι έχω μία κοινωνική υποχρέωση την οποία δεν γίνεται (και δεν θέλω κιόλας) να αγνοήσω. Λυπάμαι αν απογοητεύω τους πολυπληθείς θαυμαστές και τις φανατικές θαυμάστριές μου και επιφυλάσσομαι να δώσω το παρόν σε ανάλογη εκδήλωση κάποια άλλη φορά. Kαλά να περάσετε στο πάρτυ (όσοι πάτε) και να συμπεριφερθείτε κόσμια. Όσοι δεν πάτε, μη ζηλεύετε – ή τουλάχιστον αποφύγετε να το δείξετε...

Δεύτερον, ξεκίνησα να συμμετάσχω σε ένα καινούργιο ομαδικό blog, το istories-1001, μαζί με την Rodia, τον Pølsemannen και την Queerdom. Όποιος από εσάς ενδιαφέρεται να δημοσιεύσει τις δικές του ιστορίες από το μέλλον (και όχι μόνον), μπορεί να στείλει mail στην πάντα αεικίνητη και ανήσυχη Ροδιά.

Τρίτον, συνεχίζω την προσωρινή αποχή μου από τα δημοσιεύματα κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου, ετοιμάζοντας ένα αλληγορικό παραμύθι συλλογικής έμπνευσης (βασισμένο στα σχόλια του προηγούμενου post), το οποίο θέλω να πιστεύω ότι θα αναρτηθεί σύντομα σ’ αυτό εδώ το blog. Αποδεικνύεται πιο δύσκολο απ' όσο νόμιζα, αλλά θα το καταφέρω - πού θα μου πάει;

Τέταρτον, δέχτηκα μία πρόσκληση από τον φίλτατο Pølsemannen (πεταλωτή ορθόδοξων κενταύρων εκ Σειρίου με αδυναμία στα λουκάνικα Δανίας) για να απαντήσω στο ερωτηματολόγιο κάποιου Μαρσέλ Προυστ, που έχει γίνει η νέα μόδα της δικτυογραφικής κοινότητας (το ερωτηματολόγιο, όχι ο Προυστ). Δεν σκοπεύω να αρνηθώ φυσικά, απλά ίσως το καθυστερήσω λίγες μέρες. Οι απαντήσεις θα είναι αποκαλυπτικές και θα συνταράξουν συθέμελα τη μπλογκόσφαιρα (λέμε τώρα).

Αφηγηματικό Καλειδοσκόπιο

Κοιτάξτε καλά αυτές τις δύο εικόνες.

Ανοίξτε τις και ξανακοιτάξτε τις.

Τι βλέπετε;

Τι υπάρχει εκεί μέσα για να δείτε;

Μισοκλείστε τα μάτια και αφεθείτε.

Μπείτε μέσα στα χρώματα.

Αφουγκραστείτε τις ιστορίες τους.

Τι λένε;

Η φύση δημιουργεί τυχαίες φόρμες, ο καλλιτεχνικός δορυφόρος Yperoptix τις καταγράφει και το στούντιο επεξεργασίας του Helix Nebulae κατασκευάζει τεχνητές συμμετρίες. Οι συμμετρίες κρύβουν συνήθως πρόσωπα, ζώα, θεούς και δαίμονες, μυστικούς τόπους και μυθικά βασίλεια. Παιχνίδια του μυαλού μας, που ξεγελιέται και ψάχνει να ανακαλύψει γνώριμα σχήματα στο χάος.

Αρχέτυπα σύμβολα, που ξεπηδάνε από τη μνήμη μας και μετά σβήνουν. Φιγούρες που παίρνουν απρόσμενα μορφή και μεταμορφώνονται γρήγορα σε κάτι φευγαλέο κι αφηρημένο. Πρέπει να προλάβεις να τις αρπάξεις, όπως με τα όνειρα που πασχίζεις να θυμηθείς κάθε πρωί κι εκείνα πνίγονται στις πρώτες γουλιές του καφέ σου. Αυτή τη φορά δε σκοπεύω να ψυχαναλύσω κανέναν. Ούτε στ' αστεία ούτε στα σοβαρά. Θέλω απλά να ακούσω τις ιστορίες σας, μικρές ή μεγάλες, φανταστικές ή ρεαλιστικές. Αφηγήσεις που έρχονται από τα βάθη του υποσυνείδητου, νοηματικές ψηφίδες που ενώνονται προσωρινά για να σχηματίσουν ένα αφηγηματικό καλειδοσκόπιο. Κλειδώστε για λίγο τη λογική σας στο ντουλάπι κι αφήστε τη φαντασία σας να εμπνευστεί από τις εικόνες και να γράψει...

Αυτό το post είναι ένα πείραμα. Εσείς είσαστε τα πειραματόζωα. Εγώ είμαι ο τρελός επιστήμονας. Το τέρας είναι αυτό που θα προκύψει από τα σχόλια σας. Άντε λοιπόν, τι περιμένετε;

Ανώνυμοι κομπλεξικοί

Δύο πράγματα πουλάνε σα ζεστά κουλούρια στη σημερινή Ελλάδα: Τα σαβουροβιβλία του Λιακόπουλου και τα σαβουροτράγουδα της Πάνια.

Μιλάμε για τρελό σουξέ. Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς ακούς τα τραγουδάκια που γράφει ο Καρβέλας για να ρεζιλέψει τα ψώνια που εμφανίζονται στις εκπομπές της αγαπημένης του. Λίγο πιο πέρα, κάποιοι συζητάνε για τις εβραιομασωνικές συνωμοσίες εναντίον του ανάδελφου και λαμπρού έθνους μας. Τα ringtones και τα βιντεάκια με τις "ταλεντάρες" δίνουν και παίρνουν, ενώ τα κούριερ δεν προλαβαίνουν να παραδίδουν πακέτα των απόκρυφων ευαγγελίων του ΕΛληνισμού. Το πράγμα έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, και δεν είναι καθόλου τυχαία η επιτυχία των δύο συγκεκριμένων τηλεοπτικών αστέρων.

Κατά κάποιον τρόπο, ο Δημοσθένης Λιακόπουλος και η Αννίτα Πάνια αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, έχοντας σαν κοινό παρονομαστή την προσπάθεια εξύψωσης του ηθικού του μέσου νεοέλληνα. Με υπέρμετρα χυδαία αισθητική και ιδεολογική προσέγγιση εννοείται. Ο μεν Λιακόπουλος εξυμνεί την "ανωτερότητα" των προγόνων μας και προφητεύει κοσμοκρατορίες, με σκοπό να πείσει και τον τελευταίο κακομοίρη ότι δικαιούται να κληρονομήσει μεγαλεία. Η δε Πάνια διαπομπεύει την "κατωτερότητα" των ψυχολογικά διαταραγμένων συνανθρώπων μας για να καθησυχάσει και τον πιο εξαθλιωμένο κρετίνο με το επιχείρημα ότι υπάρχουν και χειρότερα. Και οι δύο βαφτίζονται "καλτ" προκειμένου να μη ντρέπεται όποιος ομολογεί ότι τους παρακολουθεί. Και οι δύο πλουτίζουν τροφοδοτώντας τα κόμπλεξ που κουβαλάει ο σύγχρονος Έλληνας μικροαστός. Ο οποίος πασχίζει να επιβιώσει με εξευτελιστικές αμοιβές και ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές σε ένα διεφθαρμένο και σκοταδιστικό κράτος. Έχει απίστευτη ανάγκη να νιώσει ανώτερος ο Έλληνας, να νιώσει άξιος - κι ας τον διαψεύδει η καθημερινότητα και όλοι όσοι τον κλέβουν και τον κοροϊδεύουν. Εγκλωβισμένος σε διαμερίσματα που δεν θα καταφέρει να ξεπληρώσει ποτέ, νοσταλγεί τις ρίζες του - τους αγράμματους παππούδες που αφηγούνταν θρύλους δίπλα στο τζάκι και τον τρελό του χωριού που του κρεμάγανε κουδούνια οι χωριάτες για να γελάνε...

Φαίνεται πως οι ανώνυμοι κομπλεξικοί που ζουν στη χώρα μας είναι πλέον η πλειοψηφία. Και αντί να τολμήσουν να κοιτάξουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη και να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά τους προβλήματα, προτιμούν να διαβάζουν τα παραμύθια του Λιακόπουλου και να λικνίζονται στο ρυθμό των τραγουδιών της Πάνια.