Απεξάρτηση Τώρα!

Όμορφη όπως πάντα η Θεσσαλονίκη, κι ας μας τα χάλασε λίγο ο καιρός. Βόλτες, προβολές ντοκιμαντέρ, συζητήσεις, μεζεδάκια... Τη χρειαζόμουν αυτή την αποτοξίνωση από το ευγενές αλκοολίκι του blogging. Μέσα τα κεφάλια τώρα, αλλά προς το παρόν τουλάχιστον λέω να αφιερώσω λίγο χρόνο για να ασχοληθώ και με άλλα πράγματα πέρα από το γνωστό παιχνίδι "ποστάρω-κομεντάρω". Είμαι ο Helix και είμαι καλά.

Δικαίωμα στην απεξάρτηση λοιπόν. Όχι μόνο από το blogging, αλλά και από άλλες – πιο βλαβερές – συνήθειες. Όπως για παράδειγμα από την ακατάσχετη εθνικοφροσύνη, που μετέτρεψε ένα παιχνίδι με τόπι σε ρεβάνς για την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Τύποι ντυμένοι με χλαμύδες και περικεφαλαίες να ωρύονται και να πλακώνονται μεταξύ τους για την ήττα της εθνικής ποδοσφαιρικής μας ομάδας από τους Τούρκους. Ελληνάρες κάφροι που γιουχάρουν τον εθνικό ύμνο μιας ξένης χώρας και πετάνε σπασμένα καθίσματα στον αγωνιστικό χώρο - οι τιμημένοι απόγονοι του Περικλή και του Κολοκοτρώνη... Προσεβλήθησαν λέει από το θέαμα που αντίκρυσαν και αγανάκτησαν οι ανθρώποι. Ε, καλά να πάθουν. Ας μην έδιναν τέτοια σημασία σε ένα παιχνίδι. Ας καταλάβαιναν εγκαίρως ότι είναι ύβρις να εξομοιώνεται ολόκληρη Μικρασιατική Καταστροφή με ενενήντα λεπτά κλωτσοπατινάδας επί χόρτου. Κι ας μάθαιναν επιτέλους ότι μια ζωή ουραγοί ήμασταν στο ποδόσφαιρο, και (με μία και μοναδική φωτεινή εξαίρεση) για άλλη μια φορά παίρνουμε αυτό που μας αξίζει. Θα μου πεις, δεν φταίνε αυτοί που είναι ανεγκέφαλοι, φταίνε αυτοί που τους ποτίζουν το ληγμένο νέκταρ της ελληνορθόδοξης πατριδολαγνείας.

Και τώρα δηλαδή που χάσαμε τι έγινε; Καταρρίφτηκε πια η θεωρία της ανωτερότητας των ελληνικών γονιδίων; Μήπως φταίει για την εθνική μας ντροπή ο Γερμανός προδότης (που μέχρι χθες ήταν ισόθεος ήρωας;) Ή μήπως πιστεύουμε ότι ελέω Θεού (που ως γνωστόν είναι Έλληνας) μας ανήκει δικαιωματικά η οποιαδήποτε κούπα; Βρε μπας κι έχουμε τρελαθεί πια τελείως σ’ αυτή τη χώρα; Ομολογώ ότι από μια μεριά χαίρομαι που φάγαμε τέσσερα γκολάκια. Όχι γιατί είμαι ανθέλληνας, αλλά γιατί έτσι και κερδίζαμε θα γινόταν της αμετροέπειας το κάγκελο. Θα βλέπαμε τον Ψωμιάδη καβάλα σε άλογο και τον Λιακόπουλο καβάλα σε αντιβαρυτική κοσμοσφαίρα. Θα αποδεικνυόταν περίτρανα ότι η Πόλη μας ανήκει και θα απαιτούσαμε από τους Τούρκους να μας την παραδώσουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Άσε που θα κατεβαίναμε πάλι στους δρόμους να κλαίμε από χαρά και να δέρνουμε τους περαστικούς μετανάστες. Γελοιότητες κομπλεξικών βαρβάρων .

Μάγκες, χωνέψτε το για τα καλά: δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για να χτιστούν αυτοκρατορίες. Θέλετε να γίνουμε παγκόσμια υπερδύναμη στο τόπι; Μέσα. Φτιάξτε υποδομές, διώξτε τα χουλιγκάνια, φυλακίστε τα λαμόγια, χώστε το χέρι βαθιά στην τσέπη και κάντε υπομονή μερικές δεκαετίες. Αν όμως θέλετε να γίνουμε παγκόσμια υπερδύναμη γενικώς, πάρτε κάνα λεξοτανίλ πρώτα και μετά κοιτάξτε να ξεκινήσετε τον σκληρό κι επίπονο δρόμο της ουσιαστικής ανάπτυξης. Θα πάρει αιώνες. Με πραγματική παιδεία και σοβαρό μακροπρόθεσμο σχεδιασμό τόσο στην οικονομία, όσο και στην πρόνοια. Με έργα χωρίς μίζες και πολιτισμό χωρίς φανφάρες. Με εξωτερική πολιτική που δεν πουλάει τσαμπουκά εκ του ασφαλούς και μετά πάει και γλείφει το χέρι του αφεντικού κάτω από το τραπέζι. Με σεβασμό στη γη που μας ανέθρεψε και προϋπήρξε μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν γεννηθούν οι μεγάλοι σοφοί και οι ένδοξοι στρατηλάτες του παρελθόντος.

Σταματήστε λοιπόν να ψηφίζετε τους διαδόχους του κάθε Μαυρογυαλούρου και κλείστε το γαμημένο το ενυδρείο όταν παίζει Τραγκαουνάκηδες και Πρετεντερόπουλους. Ανοίξτε κάνα σοβαρό βιβλίο μπας και ξεστραβωθείτε, και με λίγη καλή τύχη ίσως ανακαλύψετε ότι οι αυτοκρατορίες χτίζονται πολύ ζόρικα, μόνο και μόνο για να καταρρεύσουν κάποτε με ένα φύσημα.