Εδώ ο κόσμος καίγεται...

...κι εμείς παίζουμε παιχνιδάκια για να σκοτώσουμε την ώρα μας. Ή μήπως όχι; Ίσως αρκετοί από εμάς να προτιμούν να εκφράσουν σκέψεις ή συναισθήματα που σχετίζονται έστω και έμμεσα με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ίσως πάλι όχι και τόσο πολλοί, δεν ξέρω.

Φωτιές, ξύλο, δακρυγόνα, ψωμί, παιδεία, τρομοκρατία, προπαγάνδα... Κάτι θα έπρεπε να μας θυμίζει όλο αυτό το σκηνικό, μόνο που τώρα είμαστε πια στην αντιπέρα όχθη και ψέγουμε τους αλήτες που απαιτούν έναν καλύτερο κόσμο αντί να συμβιβάζονται όπως εμείς στο κυνήγι ενός ολοένα και πιο μπαγιάτικου καρότου. Δεν είναι τόσο πρόσφατη αυτή η κατάσταση όσο νομίζουμε, ούτε και τόσο περιορισμένης έκτασης όσο υποστηρίζουν τα μέσα μαζικής εξημέρωσης. Και δεν έχει να κάνει με το αν ο άγνωστος Χ κουκουλοφόρος έχει φοιτητικό πάσο ή του κολλάει ένσημα η ΕΛ.ΑΣ., ούτε με το αν πρέπει να διώξουμε τα κομματόσκυλα από τα πανεπιστήμια για να τα αντικαταστήσουμε με μεγαλοκαρχαρίες. Έχει να κάνει με το ποιοί είμαστε εμείς οι ίδιοι και με το τι είδους κοινωνία θέλουμε να κληρονομήσουμε στους επόμενους. Τόσο απλά.

Ωστόσο, η πρόσκληση είναι πάντα πρόσκληση, και είναι μεγάλη αγένεια να την αρνηθείς όταν γίνεται τόσο ευγενικά. Αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με ένα χαριτωμένο παιχνίδι για τις 7 αγαπημένες μας ταινίες. Μεθαύριο θα κάνουμε γκάλοπ για τους 3 αγαπημένους μας προορισμούς καλοκαιρινών διακοπών ή τα 10 πιο νόστιμα φαγητά που έχουμε φάει ποτέ στη ζωή μας. Στο τέλος θα ανακαλύψουμε ότι όλες αυτές οι μόδες ξεκινήσανε από κάποια διαφημιστική εταιρεία κι ότι τόσο καιρό συμμετείχαμε άθελά μας και εντελώς αφιλοκερδώς σε μία χρησιμότατη έρευνα αγοράς για τις καταναλωτικές συνήθειες του μέσου καραγκιόζη που του περισσεύουν χρόνος και χρήμα ώστε να μπορεί να τα ξοδεύει παίζοντας με το ίντερνετ.

Το πρόβλημα μου με τις ταινίες (για να μπω επιτέλους στο θέμα αυτού του post), είναι πιο σοβαρό από το γεγονός ότι λατρεύω παραπάνω από εφτά. Ή δέκα. Είναι πιο περίπλοκο από το πόσο πολύ μπορεί να τις λατρεύω, ή πόσο καλά τις θυμάμαι από την τελευταία φορά που τις είδα. Για μένα, που οι ταινίες είναι όλη μου η ζωή όχι μόνο μεταφορικά αλλά στην κυριολεξία, αυτό που μετράει περισσότερο είναι το τι ακριβώς είναι αυτές οι ταινίες. Για τι πράγμα μιλάνε; πώς το λένε; τι κρύβουν από πίσω; τι σκατά μπορεί να σημαίνει αυτό για μας; Πιστέψτε με, έχω δει πολλές παραπάνω από εφτά ταινίες που με κάνανε να ανατριχιάσω γιατί κατάφερα να νιώσω ότι στο φωτεινό παράθυρο της μεγάλης οθόνης καθρεφτιζόταν η φάτσα μου. Γι' αυτό μου είναι αδύνατον να παραθέσω απλά μια λίστα και να ξεμπερδεύω με την υποχρέωση. Θα δημοσιεύω λοιπόν κάθε μέρα κι από μία επιλογή, επικεντρώνοντας στη δική μου - εντελώς προσωπική - ανάγνωση. Κι αφού βλέπω πως σας αρέσουν οι αλληγορίες, να δούμε αν θα πιάσετε το υποννούμενο.

Ταινία νούμερο 1 (από 7):

Ο Πολίτης Κέην (Citizen Kane, 1941, dir: Orson Welles)

Ένα παιδί γίνεται μεγιστάνας, μετά γίνεται παντοδύναμος τύραννος, στη συνέχεια αποτυχημένος σύζυγος και καταλήγει να πεθάνει μόνος. Η αποκαθήλωση της μεγαλομανίας του αμερικάνικου ονείρου από μια ταινία που επηρέασε τον παγκόσμιο κινηματογράφο όσο ελάχιστες άλλες. “Rosebud”: Το ανθρώπινο και το απάνθρωπο πρόσωπο της πλουτοκρατίας ιδωμένο μέσα από το χιονισμένο τοπίο μιας κρυστάλλινης σφαίρας που κουβαλάει όλα τα χαμένα όνειρα της παιδικής αθωότητας. Πέρα από σύμβολο όμως, είναι και ένα κλειδί για να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο της εξουσίας και τη ματαιότητα που κρύβει η αλόγιστη συσσώρευση πλούτου και δύναμης. Ο μέγας και τρανός Charles Foster Kane (μεγαλοεκδότης και επιχειρηματίας, υποψήφιος πολιτικός και πολλά άλλα) - όπως και όλοι εμείς οι υπόλοιποι - είναι τελικά φθαρτός.

Τις τελευταίες δεκαετίες, ο «Πολίτης Κέην» ψηφίζεται σταθερά πρώτος στη λίστα των καλύτερων ταινιών που έγιναν ποτέ από την παγκόσμια ένωση κριτικών. Και πιθανόν όχι αδίκως. Κέρδισε ωστόσο μόνο ένα όσκαρ για το σενάριο που έγραψε ο Herman J. Mankiewicz μαζί με τον Welles. Υπήρξε η πρώτη και καλύτερη ταινία ενός παιδιού-θαύματος που στα εικοσιπέντε του κατάφερε να αλλάξει για πάντα την ιστορία του κινηματογράφου, μόνο και μόνο για να εκδιωχθεί στη συνέχεια από τη Γη της Επαγγελίας που ονομάζεται Χόλιγουντ και να περιπλανιέται σαν ηθοποιός σε ασημαντότητες προκειμένου να μπορεί να χρηματοδοτήσει τις ανεξάρτητες πια παραγωγές του. Αν δεν την έχετε δει ακόμα αυτή την ταινία, δείτε την. Αν την έχετε ξαναδεί, ξαναδείτε την.

Ευχαριστώ θερμά την Elafini, που μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω για ένα θέμα που σημαίνει τόσο πολλά πράγματα για μένα. Της ζητώ συγγνώμη για το επιθετικό ύφος αυτού του post - είναι ελπίζω προφανές ότι δεν στρέφομαι εναντίον της καλοπροαίρετης πρόσκλησής της να συμμετάσχω σε ένα (όχι και τόσο ανώδυνο τελικά) παιχνίδι. Δεν πρόκειται ωστόσο να δώσω πάσα σε κανέναν για να συνεχίσει, γιατί σέβομαι και υπερασπίζομαι την ελευθερία επιλογής του καθενός μας να γράψει αυτό που θέλει, όποτε το θέλει. Πείτε με ξενέρωτο αν θέλετε, αλλά πιστεύω ότι αρκετά ασχοληθήκαμε με τα παιχνίδια μας σε μια εποχή που οι φοιτητές ματώνουν τα πεζοδρόμια ενώ οι φασίστες και τα λαμόγια καμαρώνουν στα τηλεοπτικά στούντιο.