Ζούμε ανάμεσα τους

Ένας τίτλος ταινίας θρίλερ που έχει επικρατήσει πια σαν έκφραση της καθημερινότητας: "Ζούνε ανάμεσα μας". Οι εξωγήινοι, οι βρυκόλακες, οι μεταλλαγμένοι, οι χούλιγκανς, τα λαμόγια, οι ΕΛ, οι βλάκες. Όποιοι και να είναι, φαίνεται πως τους αφήσαμε να αναπαραχθούν σαν τα κουνέλια, και τώρα μάλλον εμείς είμαστε που ζούμε ανάμεσα τους. Όποιοι και να είμαστε τελικά κι εμείς... "Invasion of the Body-Snatchers" (άλλο ένα φοβερό και αλληγορικό θρίλερ - τουλάχιστον η βερσιόν του 1978 από όπου και οι φωτογραφίες του post). Έρχονται λέει κάτι φυτά από το διάστημα και μας υποτάσσουν κλωνοποιώντας άβουλα αντίγραφα μας την ώρα που κοιμόμαστε. Μετά τα πρωτότυπα (δηλαδή εμείς) γίνονται λίπασμα. Πόσο να αντέξουμε να μείνουμε ξύπνιοι και να κρυβόμαστε; Έλα ντε.

Ένα περιστασιακό ζάπινγκ αρκεί. Μία βόλτα στην πόλη το ίδιο. Και στην επαρχία ακόμη. Είναι περισσότεροι. Δεν προλάβαμε να πάρουμε χαμπάρι πότε έγιναν τόσοι πολλοί. Σιγά-σιγά κατέλαβαν τα σώματα και τις ψυχές των γύρω μας. Και τώρα πια έχει έρθει η σειρά μας λοιπόν. Πάει, την έχουμε βάψει για τα καλά. Θύματα μιας σύγχρονης Κίρκης, νιώθουμε καλά τι σημαίνει να γίνεσαι γουρούνι. Σκληραίνει το πετσί μας, βυθιζόμαστε στη λάσπη και παχαίνει το κρέας μας. Το μαχαίρι του σφαγέα ακονίζεται... Ένα ζάπινγκ αρκεί. Ή μια βόλτα. Ακόμα κι εδώ μέσα στα μπλογκς δε μπορεί κανείς να νιώσει ασφάλεια. Είμαστε σκόρπιοι και φοβισμένοι. Περιμένουμε απλά να έρθει το τέλος. Κρυβόμαστε ανάμεσα τους. Μέχρι πότε;

Παρανοϊκός; Σαφέστατα, όσο δεν παίρνει άλλο. Πώς να μην είμαι παρανοϊκός όμως όταν ζω σ’ έναν κόσμο όπου η καφρίλα σκοτώνει ανθρώπους σε αγώνες γυναικείου βόλεϊ, όπου σχολικά βιβλία ρίχνονται στην πυρά, όπου οι ζαρντινιέρες έχουν πολιτική άποψη και οι ασφαλισμένοι γίνονται εν αγνοία τους μέτοχοι σε off-shore εταιρείες... Σε ένα κόσμο σταυροφόρων και μουλάδων κάθε είδους και απόχρωσης, όπου το χρήμα παράγει αίμα και το αίμα παράγει χρήμα. Μπορεί να μην είμαι και τόσο διαφορετικός από αυτούς, μπορεί και να έχω άδικο που διαμαρτύρομαι και να είναι αυτό το λαμπρό μέλλον της ανθρωπότητας. Μπορεί και όχι όμως. Το ελπίζω πραγματικά ότι δεν κάναμε τόσο κόπο να φτάσουμε μέχρι εδώ μόνο και μόνο για να καταστραφούμε με τόσο φρικτά γελοίο τρόπο.

Γαμώτο, πάλι οργισμένο και δημαγωγικό μου βγήκε το κείμενο. Γιατί άραγε;