Το πρώτο τζιν τόνικ του καλοκαιριού

Πέρασε κι αυτό το Πάσχα, αρχίζει κι επανέρχεται η χοληστερίνη στα φυσιολογικά της όρια, κανείς δεν έχει όρεξη να επιστρέψει σε δουλειά ή σχολείο, σταυρώθηκε κι εξαφανίστηκε πάλι ο Σπάρτακος από τις μικρές μας οθόνες. Η "εξέγερση των bloggers" καταπνίγηκε μέσα σε τόνους ρετσίνας και χιλιόμετρα κοκορέτσι. Μέχρι νεωτέρας.

Μέσα τα κεφάλια λοιπόν. Απομένουν τέσσερις ολόκληροι μήνες μέχρι το δεκαπενταύγουστο και την καθιερωμένη πλέον περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών. Υπάρχει έστω και ένας από εμάς που πιστεύει ότι θα έχει καταφέρει να διατηρήσει σώας τας φρένας του μέχρι τότε; Εγώ πάντως δηλώνω απερίφραστα πως όχι. Βέβαια, αυτό μάλλον δε σημαίνει και τόσα πολλά στην περίπτωσή μου... Με το ζόρι αγγίξαμε τα μέσα Απριλίου κι ήδη ονειρεύομαι ξέγνοιαστα πλατσουρίσματα σε γαλαζοπράσινα νερά, αλάτια να στεγνώνουν πάνω στο καυτό δέρμα και βραδιές με την υγρή άμμο να λαμπυρίζει κάτω από τ' αστέρια. Τελειώνω ήδη το δεύτερο τζιν τόνικ μου και πιθανολογώ ότι θα χρειαστώ και τρίτο μέχρι να ολοκληρώσω αυτό το post...

Ανησυχώ όμως λίγο, γιατί ο ήλιος (αν δεν έχει πεθάνει μέχρι τότε) χωρίς το απαραίτητο όζον μπορεί να μου προκαλέσει καρκίνο του δέρματος, η άμμος θα μου γεμίσει πίσσα τον κώλο, το καράβι παίζει να μη φτάσει στο λιμάνι, το τζιν ίσως να είναι ντόπιο και να με στείλει όντως στ' αστέρια. Όπως και όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι, ζω κι εγώ σε ένα καθεστώς καθημερινής τρομοκρατίας: ναυάγια, περιβαλλοντικές καταστροφές, λαμόγια, κουκουλοφόροι, μουτζαχεντίν, πράκτορες, άτοκες μηνιαίες δόσεις, κοσμοσφαίρες, talent shows και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που τους επισκέπτονται οι κρυφές κάμερες του Ευαγγελάτου. Έξω, οι άνθρωποι οδηγούν σαν τρελοί και οι μαμάδες με τα καρότσια διασχίζουν αιφνιδιαστικά το δρόμο, ο αλλοδαπός ή εκείνος εκεί που μπορεί να είναι και Έλληνας μάλλον ψάχνουν να σε κλέψουν ή/και να σε γαμήσουν, ο ήλιος τελικά δε θα έπρεπε να καίει έτσι τέτοια εποχή. Κάποιους αιώνες πριν - μπορεί όμως και αύριο - θα βλέπαμε τα σημάδια να' ρχονται σε κάθε δικέφαλο κοτόπουλο που γεννιέται, σε κάθε θάμνο που φλέγεται. Ο Θεός επιστρέφει, απλά μάλλον κόλλησε στην κίνηση. Δεν πάμε καθόλου καλά μου φαίνεται...

Ξαφνικά υποτίθεται πως πρέπει να βιώνω την απόλυτη ψευδαίσθηση φρίκης, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκα και υπάρχω σ' αυτόν τον κόσμο. Κληρονόμησα άνευ λόγου και αιτίας το προπατορικό σιχτίρισμα (ήμουν που ήμουν γκρινιάρης, ήρθα κι έδεσα τώρα). Και σιχτιρίζω, επειδή ακόμα κι αν έρθουν αυτές οι μέρες που θα πλατσουρίζω ανέμελα στη θάλασσα και θα τραγουδάω στο φεγγάρι, κάτι μου λέει ότι απέχουν πολύ παραπάνω από τέσσερις μήνες - και πολύ φοβάμαι ότι θα 'μαι πια πολύ γέρος για να τις απολαύσω.

Καλή δύναμη λοιπόν κι ελπίζω να επιστρέψατε όλοι γεροί.