Ο Κορκόδειλος

Τίποτα δεν πρέπει να του είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στη ζωή του από τον κροκόδειλο που είδε κάποτε σε ένα τσίρκο. Αμφιβάλλω αν έκτοτε ο θείος Φώτης είδε ξανά κροκόδειλο πάνω από τρεις φορές στη ζωή του. Όχι από κοντά εννοείται, μόνο σε τίποτα φωτογραφίες των τότε περιοδικών ή στην ασπρόμαυρη ακόμα τηλεόραση. Φαίνεται όμως ότι του είχε γίνει έμμονη ιδέα η εικόνα του ζώου. "Όπως ο κορκόδειλος" έλεγε, και μετά έκανε κάτι σαν "χραπ" με τα χέρια του για να σου αναπαραστήσει την κίνηση που κάνουν τα σαγόνια του θηρίου όταν κλείνουν με φόρα. Θυμάμαι πως χρησιμοποιούσε τον κορκόδειλο συχνά σαν παράδειγμα για να σου υποστηρίξει επιχειρήματα που ο ίδιος θεωρούσε ατράνταχτα. Για οτιδήποτε. Μπορούσε να σου μιλήσει για τους Εσκιμώους και την Ατλαντίδα ή για την εισοδηματική πολιτική του Παπαντρέου και τη στρατηγική του Κολοκοτρώνη με την ίδια άνεση που θα σου ανέλυε τον Πικάσο ή τον Αϊνστάιν - θέματα για τα οποία δεν κατείχε καμία απολύτως γνώση. Τίποτα δεν τον πτοούσε όμως, όπως και τίποτα δε μπορούσε να του αλλάξει γνώμη. Την οποία με μεγάλη ευκολία σχημάτιζε και εξέφραζε, πάντοτε με νεύρο και εσωτερικό πάθος - λες και τον έκαιγαν όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα που πίστευε ότι χρήζουν της δικής του βαθυστόχαστης ανάλυσης.

Α, όλα κι όλα, ήταν μεγάλος ξερόλας ο θείος Φώτης. Και το φαλακρό σαν αυγό κεφάλι του ήταν μεταφορικά και κυριολεκτικά χοντρό. Τον θυμάμαι καθαρά, με τις τρίχες στην πλάτη να εξέχουν από το ξεχειλωμένο φανελάκι του, τα πατομπούκαλα γυαλιά του, τα μονίμως γουρλωμένα μάτια του κι αυτή τη χαρακτηριστική μυρωδιά της κολώνιας του μπακάλη που έβαζε μετά το ξύρισμα. "Επ, Δημητράκη, έλα εδώ αγάπη μου" - έβγαζε πάντα μια κάπως τσιριχτή χαρούμενη φωνούλα όταν σε έβλεπε, και τότε τέντωνε τα χέρια του ανοιχτά και σε βούταγε να σε σφίξει στην αγκαλιά του. Κι ας ήσουνα πια ολόκληρος μαντράχαλος και πήγαινες γυμνάσιο. Καλός άνθρωπος ήταν ο καημένος. Με τη ρετσίνα του και το μπουζουκάκι του, του άρεσε να πηγαίνει σε ταβερνούλες με την παρέα του και να τραγουδάει "το τραμ το τελευταίο" και "κάτω στον Πειραιά στο λιμάνι". Η επιτομή του κουκουέ του καφενείου και παράλληλα του μικροαστού μιας άλλης εποχής, ο θείος Φώτης ήταν ένας πλασιέ από τα Καμίνια, που μπορούσε να είναι πραγματικά περήφανος στη ζωή του μόνο για δύο πράγματα: Για τον γιό του που κατάφερε και τον σπούδασε για να τον τοποθετήσει σε μία καλύτερη κοινωνική τάξη, και για το γεγονός ότι είχε υπηρετήσει στον πόλεμο του '40. Όχι τίποτα ιδιαίτερα μάχιμο και ηρωικό, γραφέας ήταν ο άνθρωπος, αλλά τουλάχιστον πρόλαβε και πήγε στα βουνά. Είδε χιόνι και πεθαμένους. Έζησε τις εξελίξεις - έστω και κάπως ξώφαλτσα σε σχέση με κάποιους άλλους. Πάντως και που παντρεύτηκε τη θεία Ελπίδα και βολεύτηκε κάπως, τις δυσκολίες του θυμάμαι πως τις είχε ακόμα. Μια ζωή πάλευε με τους δοσατζήδες, τους βερεσέδες και τις συντάξεις.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν έβλεπε πια τίποτα, αφού ο καταρράκτης δεν του επέτρεπε πια να τροφοδοτεί τη φαντασία του με καινούργιες εικόνες. Για τον κορκόδειλο μιλούσε ακόμα, όχι με τόσο πάθος πια όμως. Φαίνεται ότι τον είχε φυλάξει καλά μέσα στο κεφάλι του. Αναρωτιέμαι αν κατάλαβε ποτέ ότι ο ίδιος δεν ήταν καθόλου κροκόδειλος, αλλά περισσότερο δεινόσαυρος - εκπρόσωπος μιας γενιάς και νοοτροπίας που σιγά-σιγά έσβηνε και τίποτα δεν μπορεί πια να φέρει πίσω.

Δεν ξέρω αν πρόλαβε ποτέ του να δει αλιγάτορα, σίγουρα πάντως δεν θα ήταν σε θέση να ξέρει να τον ξεχωρίσει από έναν κροκόδειλο. Ούτε εγώ ξέρω για να πω την αλήθεια.


Σύμφωνα με την σε βάθος έρευνα που έκανα στο Google για να γράψω αυτό το post, στην παραπάνω φωτογραφία εικονίζεται ένας αλιγάτορας.