1 Μαρ 2007

Ο Κορκόδειλος

Τίποτα δεν πρέπει να του είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στη ζωή του από τον κροκόδειλο που είδε κάποτε σε ένα τσίρκο. Αμφιβάλλω αν έκτοτε ο θείος Φώτης είδε ξανά κροκόδειλο πάνω από τρεις φορές στη ζωή του. Όχι από κοντά εννοείται, μόνο σε τίποτα φωτογραφίες των τότε περιοδικών ή στην ασπρόμαυρη ακόμα τηλεόραση. Φαίνεται όμως ότι του είχε γίνει έμμονη ιδέα η εικόνα του ζώου. "Όπως ο κορκόδειλος" έλεγε, και μετά έκανε κάτι σαν "χραπ" με τα χέρια του για να σου αναπαραστήσει την κίνηση που κάνουν τα σαγόνια του θηρίου όταν κλείνουν με φόρα. Θυμάμαι πως χρησιμοποιούσε τον κορκόδειλο συχνά σαν παράδειγμα για να σου υποστηρίξει επιχειρήματα που ο ίδιος θεωρούσε ατράνταχτα. Για οτιδήποτε. Μπορούσε να σου μιλήσει για τους Εσκιμώους και την Ατλαντίδα ή για την εισοδηματική πολιτική του Παπαντρέου και τη στρατηγική του Κολοκοτρώνη με την ίδια άνεση που θα σου ανέλυε τον Πικάσο ή τον Αϊνστάιν - θέματα για τα οποία δεν κατείχε καμία απολύτως γνώση. Τίποτα δεν τον πτοούσε όμως, όπως και τίποτα δε μπορούσε να του αλλάξει γνώμη. Την οποία με μεγάλη ευκολία σχημάτιζε και εξέφραζε, πάντοτε με νεύρο και εσωτερικό πάθος - λες και τον έκαιγαν όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα που πίστευε ότι χρήζουν της δικής του βαθυστόχαστης ανάλυσης.

Α, όλα κι όλα, ήταν μεγάλος ξερόλας ο θείος Φώτης. Και το φαλακρό σαν αυγό κεφάλι του ήταν μεταφορικά και κυριολεκτικά χοντρό. Τον θυμάμαι καθαρά, με τις τρίχες στην πλάτη να εξέχουν από το ξεχειλωμένο φανελάκι του, τα πατομπούκαλα γυαλιά του, τα μονίμως γουρλωμένα μάτια του κι αυτή τη χαρακτηριστική μυρωδιά της κολώνιας του μπακάλη που έβαζε μετά το ξύρισμα. "Επ, Δημητράκη, έλα εδώ αγάπη μου" - έβγαζε πάντα μια κάπως τσιριχτή χαρούμενη φωνούλα όταν σε έβλεπε, και τότε τέντωνε τα χέρια του ανοιχτά και σε βούταγε να σε σφίξει στην αγκαλιά του. Κι ας ήσουνα πια ολόκληρος μαντράχαλος και πήγαινες γυμνάσιο. Καλός άνθρωπος ήταν ο καημένος. Με τη ρετσίνα του και το μπουζουκάκι του, του άρεσε να πηγαίνει σε ταβερνούλες με την παρέα του και να τραγουδάει "το τραμ το τελευταίο" και "κάτω στον Πειραιά στο λιμάνι". Η επιτομή του κουκουέ του καφενείου και παράλληλα του μικροαστού μιας άλλης εποχής, ο θείος Φώτης ήταν ένας πλασιέ από τα Καμίνια, που μπορούσε να είναι πραγματικά περήφανος στη ζωή του μόνο για δύο πράγματα: Για τον γιό του που κατάφερε και τον σπούδασε για να τον τοποθετήσει σε μία καλύτερη κοινωνική τάξη, και για το γεγονός ότι είχε υπηρετήσει στον πόλεμο του '40. Όχι τίποτα ιδιαίτερα μάχιμο και ηρωικό, γραφέας ήταν ο άνθρωπος, αλλά τουλάχιστον πρόλαβε και πήγε στα βουνά. Είδε χιόνι και πεθαμένους. Έζησε τις εξελίξεις - έστω και κάπως ξώφαλτσα σε σχέση με κάποιους άλλους. Πάντως και που παντρεύτηκε τη θεία Ελπίδα και βολεύτηκε κάπως, τις δυσκολίες του θυμάμαι πως τις είχε ακόμα. Μια ζωή πάλευε με τους δοσατζήδες, τους βερεσέδες και τις συντάξεις.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν έβλεπε πια τίποτα, αφού ο καταρράκτης δεν του επέτρεπε πια να τροφοδοτεί τη φαντασία του με καινούργιες εικόνες. Για τον
κορκόδειλο μιλούσε ακόμα, όχι με τόσο πάθος πια όμως. Φαίνεται ότι τον είχε φυλάξει καλά μέσα στο κεφάλι του. Αναρωτιέμαι αν κατάλαβε ποτέ ότι ο ίδιος δεν ήταν καθόλου κροκόδειλος, αλλά περισσότερο δεινόσαυρος - εκπρόσωπος μιας γενιάς και νοοτροπίας που σιγά-σιγά έσβηνε και τίποτα δεν μπορεί πια να φέρει πίσω.

Δεν ξέρω αν πρόλαβε ποτέ του να δει αλιγάτορα, σίγουρα πάντως δεν θα ήταν σε θέση να ξέρει να τον ξεχωρίσει από έναν
κροκόδειλο. Ούτε εγώ ξέρω για να πω την αλήθεια.


Σύμφωνα με την σε βάθος έρευνα που έκανα στο Google για να γράψω αυτό το post, στην παραπάνω φωτογραφία εικονίζεται ένας αλιγάτορας.

17 σχόλια:

αμμος είπε...

Αγαπητέ ΈΛικα,
η γραφή σου δε φίδεται να αλλάζει μορφές, πράγμα ευφιδές αλλά και φιδοπερίεργο.

Helix Nebulae είπε...

@αμμος
"Το πετρωμένο φίδι αδύνατο"

perssefoni είπε...

δεν ξέρω αλλά διαβάζοντάς το,η μορφή που μου ήρθε στο μυαλό, ειναι αυτή του πρωταγωνιστή στο σπιρτόκουτο.ως προς την εικόνα τουλάχιστο(ίσως και να επηρεάστηκα που είδα την ταινία προσφατα στην του-βου!).πολύ ωραία η περιγραφή του χαρακτήρα!!!(ωχ,σαν σχόλιο φιλόλογου σε έκθεση ακουστηκε το τελευταίο..)

elafini είπε...

Μια μέρα η σαύρα έκανε τη συνηθισμένη βόλτα της στη ζούγκλα.
Ξάφνου βλέπει επάνω σε ένα δέντρο τη μαϊμού να πίνει ένα τσιγάρο.
Άβγαλτη καθώς ήταν η σαύρα, ρωτάει:

- Τι κάνεις εκεί;
- Να, πίνω ένα τσιγάρο και φτιάχνω κεφάλι. Θες να δοκιμάσεις;

Άβγαλτη αλλά περίεργη η σαύρα, δέχτηκε.
Ήπιαν ένα, ήπιαν δύο, στο τρίτο έχουν γίνει κόκκαλο και η σαύρα άρχισε να κάνει μορφασμούς.

- Τι έπαθες; ρώτησε η μαϊμού
- Δεν ξέρω, δεν είμαι καλά. Πάω μία μέχρι τη λίμνη να πιω λίγο νερό γιατί έχει στεγνώσει το στόμα μου, κι έρχομαι.

Φτάνοντας στη λίμνη η σαύρα, πετυχαίνει τον κροκόδειλο να κολυμπάει και του λέει τι συμβαίνει.
Ο κροκόδειλος, φανατικός πότης και αυτός, με το που το μαθαίνει ξεκινάει να βρει τη μαϊμού.

Φτάνοντας τη βλέπει ακόμη πάνω στο δέντρο να πίνει το τέταρτο.

- Μαϊμού! Ε, μαϊμού!

Η μαϊμού σκύβει, κοιτάει κάτω, γουρλώνει τα μάτια και λέει:

- Καλά μωρή χαμούρα. Πόσο νερό ήπιες;

o kairos είπε...

Καταπληκτικο της erafinis,αλλα τον θειο τον συμπαθησα ετσι οπως τον περιγραφεις.Ειμαι καλα γιατρε;

Helix Nebulae είπε...

@perssefoni
Μη ντρέπεστε αν είστε φιλόλογος, δεν είναι κακό. Ένας φίλος που είναι φιλόλογος και μου το εξομολογήθηκε ένιωσε μετά πολύ καλύτερα :-)
Συμφωνώ για τις ομοιότητες του θείου με τον Λίτση (πρωταγωνιστή του "Σπιρτόκουτου" και της "Ψυχής στο στόμα"), αν και ο original θείος προϋπήρξε.

@elafini
Κάτι τέτοια κάνετε εσείς τα ζώα του δάσους και μετά αναρωτιόμαστε γιατί καταστρέφεται ο πλανήτης :-Ρ

@kairos
Μια χαρά καιρός είσαστε - ό,τι πρέπει για εκδρομή. Και γιατί να μην τον συμπαθήσετε τον μπάρμπα; Όλοι εδώ μέσα στα blogs ξερόλες δεν είμαστε άλλωστε;-)

elafini είπε...

κοκκίνισα..

Helix Nebulae είπε...

Εσύ κοκκίνισες; που να δεις τα μάτια της σαύρας πώς έγιναν :-ΡΡΡΡ

Α ρε θείο, θα τρίζουν τα κόκαλα σου γμτ...

Sia+Meza είπε...

Εμενα παλι μου θυμησε τον θειο Ακυλα του Φ.Γερμανου. "Ειμαι ο προεδρος του συλλογου Μυτηληναιων!"
Κυριε Γαλατη Υπεροπτη, εμενα μου φανηκε πολυ γλυκο κειμενο, ειμαι καλα?
Μπαη δε γουεη, σας βαλαμε στα λινκ ;)

perssefoni είπε...

όχι-όχι,δεν είμαι φιλόλογος..σε άλλο συνάφι ανήκω!μπορεί όμως να φιλολογίζω κ να μην το ξέρω!πάντως στο σχολείο δεν τα πήγαινα καθόλου καλά μαζί τους...

Sardonian είπε...

Πρέπει να έχω επηρεαστεί από την έκλειψη (της blog-όσφαιρας)αλλά..θα κάνω ένα βήμα μπρος και θα βγω εκτός θέματος:"Όλοι εδώ μέσα στα blogs ξερόλες δεν είμαστε άλλωστε;-)" Εεεεε, όχι , κάποιοι ξέρουμε περισσότερα! :-ρ
[το κείμενο σας καθαρό, απλό , γλυκό και νοσταλγικό σαν τον θείο σας]

roidis είπε...

xexe...
υπέροχο και ο θείος καλύτερος!
:)

-keimgreek- είπε...

ax mipos foruse kai ruxa crocodilino?

-keimgreek- είπε...

ax mipos foruse kai ruxa crocodilino?

Rodia είπε...

Ωραίος ο θείος και καλά να περνάει στον Παράδεισό του, κάτω από ελαφρύ χωματάκι:-)
..ουδεμία σχέση έχει με την ανίχνευση τη δική μου περί κροκοδείλων και κροκοδειλίας -ευτυχώς!.. πράγματα που αναζητούσα περί τις 17 Οκτ. 2006, κάπου εδώ: http://rodiat6.blogspot.com/2006_10_01_archive.html


:-))

Helix Nebulae είπε...

@sia+meza
Ευχαριστώ για το λινκ και τα καλά σας λόγια για το κείμενο, αλλά πρέπει να επαναλάβω μία μικρή διευκρίνιση:
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΑΛΑΤΗΣ!!!

@sardonian
Αν νομίζεις ότι το κείμενο μου είναι "καθαρό, απλό , γλυκό και νοσταλγικό σαν τον θείο", τι να πω; Εσύ ξέρεις καλύτερα :-ΡΡΡ

@ροΐδης
Μια χαρά ήταν ο μπάρμπας. Καλύτερος από πολλούς σύγχρονους "ειδήμονες". Ευχαριστώ και πάλι :-)

@keimgreek
Αν δεν κάνω λάθος τα crocodilino είναι μάρκα παιδικών ρούχων. Στις αρχές του 20ου αιώνα που ο θείος ήταν ακόμα παιδί σε φτωχογειτονιές, χλωμό το βλέπω να φορούσε επώνυμα κουρέλια...

@ροδιά
"Χραπ!"

Ανώνυμος είπε...

CORCOdilino λέγεται η μάρκα άχετοι! Και μην κοροϊδεύεις Έλικα, γιατι κι εγώ μέχρι να μεγαλώσω έτσι νόμιζα ότι λεγόταν. Ή μπορεί να μεγάλωσε ο κορκόδειλος τελικά και να μετατοπίστηκε το "ρ" στη ρρρράχη του... Δεν ξέρω.