Ζήτημα οπτικής γωνίας

Ξενυχτισμένος από τη δουλειά, έφτασε στο νοσοκομείο έχοντας κοιμηθεί το πολύ τρεις ώρες, κι αυτές σε έναν δερμάτινο καναπέ στο γραφείο. Δεν την πρόλαβε πριν μπει στο χειρουργείο. Ο πατέρας του περίμενε ήδη έξω, άσπρος σαν το πανί. Τα χέρια του έτρεμαν. Πρώτη φορά που τον έβλεπε έτσι. Ανταλλάξανε δυό κουβέντες και περίμεναν. Ώρες. Όταν επιτέλους τους φώναξε η νοσοκόμα, άκουσαν τον χειρουργό να τους εξηγεί ότι ήταν μια δύσκολη εγχείρηση, τόσο δύσκολη που συγκριτικά ακόμα κι οι αφαιρέσεις όγκων έμοιαζαν με παιχνιδάκι. Ήθελε να νιώσει ανακούφιση, αλλά κάτι δεν του πήγαινε καλά μέσα του. Κάτι δεν ταίριαζε. Το απέδωσε στην κούραση και στάθηκε πάλι έξω περιμένοντας να βγει το φορείο. Λίγο πιο πέρα, μια νεαρή γυναίκα έβγαζε πνιχτά αναφιλητά.

Η μητέρα του άργησε να ξυπνήσει μετά από τόσες ώρες νάρκωση. Αδυνατισμένη, χλωμή, συνδεδεμένη με σωληνάκια. Ζαλισμένη. Δεν ήταν αυτή η εικόνα της, όχι αυτή που είχε συνηθίσει τουλάχιστον. Στο ασανσέρ προσπάθησαν να της πουν ότι όλα πήγαν καλά, αλλά εκείνη ακόμα παραμιλούσε, ανήσυχη για τις φυσσαλίδες του ορού που απειλούσαν να μπουν στο αίμα της. Μάταια της έκανε πλάκα ο τραυματιοφορέας για να την καθησυχάσει.

Ήταν ένα ευρύχωρο και φωτεινό δωμάτιο στον έκτο όροφο. Είχε πάει πια μεσημέρι. Μόλις της είχε δώσει άλλη μια φορά να γλείψει το υγρό κουτάλι για να ξεδιψάσει όταν άκουσε το βουητό. Το είχε ξανακούσει πριν από χρόνια, αλλά ποτέ τόσο έντονο. Οι τοίχοι άρχισαν να χορεύουν, η φευδοροφή και τα τζάμια να τρίζουν, σε κάποιον διπλανό θάλαμο ακούστηκαν μπουκαλάκια να σπάνε. Σεισμός. Φωνές στους διαδρόμους από έξω, τσιρίδες και ποδοβολητά. Από το δρόμο ακούστηκε μια παράφωνη χορωδία συναγερμών αυτοκινήτων, ενώ το υπόκωφο βουητό εξακολουθούσε να δίνει τον τόνο. Το πάτωμα ήταν που έτρεμε τόσο ή μήπως τα γόνατά του; Ανίκανος να νιώσει πανικό από την εξάντληση, έμεινε σαστισμένος να κοιτάζει πότε τη μάνα του και πότε το ταβάνι. Αν πίστευε στο Θεό θα προσευχόταν. Να κρατήσει το κτίριο. Να μην πέσει. Τίποτα άλλο δεν μπορούσε να γίνει, να την αφήσει εκεί ξαπλωμένη δεν υπήρχε περίπτωση, να τη σηκώσει στα χέρια του και να τρέχει με τα σωληνάκια να κρέμονται επίσης. Έκλεισε τα μάτια του και περίμενε να τελειώσει. Του φάνηκε αιώνας.

Στα λεπτά που ακολούθησαν εκτυλίχθηκαν σκηνές ατόφιου παραλογισμού. Οι νεαρές νοσοκόμες είχαν καταρρεύσει κι έκλαιγαν από το σοκ, οι άλλοτε ψύχραιμοι γιατροί έδειχναν εξίσου χάλια με τους ασθενείς τους, οι επισκέπτες ανεβοκατέβαιναν τις σκάλες χωρίς εμφανή σκοπό ή νόημα. Κάποια κυρία επέμενε να πάρει το ασανσέρ, κι ας της εξηγούσαν ότι ήταν επικίνδυνο να κλειστεί μέσα. Άρχισαν να αναμεταδίδονται φήμες με ταχύτητα αστραπής. Άλλος έλεγε ότι το επίκεντρο ήταν στην Αταλάντη, άλλος άκουσε στο ραδιόφωνο για τις Αλκυονίδες, ένας ισχυριζόταν πως επρόκειτο σίγουρα για τα Κύθηρα. Οι τηλεφωνικές γραμμές είχαν μπλοκάρει και κανείς δεν μπορούσε να ξέρει αν οι δικοί του άνθρωποι ήταν ζωντανοί ή θαμμένοι κάτω από συντρίμμια. Χάος. Δεν άντεχε άλλο. Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι από το πρωί δεν είχε κάνει ούτε μια τζούρα. Αφού πρώτα βεβαιώθηκε ότι ο πατέρας του είχε κάπως ηρεμήσει κι ότι ο ορός συνέχιζε να στάζει με τον ίδιο μονότονο ρυθμό, κατέβηκε στο ισόγειο.

Στον κήπο επικρατούσε μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που υπήρχε μέσα. Τα πουλιά επέστρεφαν στα κλαδιά τους και τιτίβιζαν ακόμα φοβισμένα. Απόλυτη γαλήνη, σχεδόν ευδαιμονία. Ο "Άγιος Σάββας" είναι νοσοκομείο που ειδικεύεται στους καρκινοπαθείς. Κι οι καρκινοπαθείς έχουν συνηθίσει καιρό τώρα να ζουν παρέα με τον θάνατο. Μακάριοι και χαμογελαστοί, ντυμένοι με τις χρωματιστές πυτζάμες τους, είχαν βρει την ευκαιρία να απολαύσουν στη ζούλα το τσιγαράκι τους, κάνοντας παράλληλα χάζι με τον πανικό των άλλων. Αν έχεις χάσει τα μαλλιά σου από τη χημειοθεραπεία και παίζεις καθημερινά στοίχημα για το αν σου έχουν απομείνει μήνες ή μέρες, τι έχεις να φοβηθείς από έναν σεισμό; Δεν πα να'ναι και οχτώ ρίχτερ...

Ρούφηξε τον καπνό και τον άφησε να πλημμυρίσει τα πνευμόνια του. Κοίταξε ψηλά και αντίκρυσε έναν φωτεινό ήλιο, ένιωσε τη ζέστη του να του καίει το κορμί κάτω από το κοντομάνικο. Είχε μπει για τα καλά πια ο Σεπτέμβρης κι όμως έμοιαζε σα να ήταν ακόμα καλοκαίρι.