4 Μαρ 2007

Ζήτημα οπτικής γωνίας

Ξενυχτισμένος από τη δουλειά, έφτασε στο νοσοκομείο έχοντας κοιμηθεί το πολύ τρεις ώρες, κι αυτές σε έναν δερμάτινο καναπέ στο γραφείο. Δεν την πρόλαβε πριν μπει στο χειρουργείο. Ο πατέρας του περίμενε ήδη έξω, άσπρος σαν το πανί. Τα χέρια του έτρεμαν. Πρώτη φορά που τον έβλεπε έτσι. Ανταλλάξανε δυό κουβέντες και περίμεναν. Ώρες. Όταν επιτέλους τους φώναξε η νοσοκόμα, άκουσαν τον χειρουργό να τους εξηγεί ότι ήταν μια δύσκολη εγχείρηση, τόσο δύσκολη που συγκριτικά ακόμα κι οι αφαιρέσεις όγκων έμοιαζαν με παιχνιδάκι. Ήθελε να νιώσει ανακούφιση, αλλά κάτι δεν του πήγαινε καλά μέσα του. Κάτι δεν ταίριαζε. Το απέδωσε στην κούραση και στάθηκε πάλι έξω περιμένοντας να βγει το φορείο. Λίγο πιο πέρα, μια νεαρή γυναίκα έβγαζε πνιχτά αναφιλητά.

Η μητέρα του άργησε να ξυπνήσει μετά από τόσες ώρες νάρκωση. Αδυνατισμένη, χλωμή, συνδεδεμένη με σωληνάκια. Ζαλισμένη. Δεν ήταν αυτή η εικόνα της, όχι αυτή που είχε συνηθίσει τουλάχιστον. Στο ασανσέρ προσπάθησαν να της πουν ότι όλα πήγαν καλά, αλλά εκείνη ακόμα παραμιλούσε, ανήσυχη για τις φυσσαλίδες του ορού που απειλούσαν να μπουν στο αίμα της. Μάταια της έκανε πλάκα ο τραυματιοφορέας για να την καθησυχάσει.


Ήταν ένα ευρύχωρο και φωτεινό δωμάτιο στον έκτο όροφο. Είχε πάει πια μεσημέρι. Μόλις της είχε δώσει άλλη μια φορά να γλείψει το υγρό κουτάλι για να ξεδιψάσει όταν άκουσε το βουητό. Το είχε ξανακούσει πριν από χρόνια, αλλά ποτέ τόσο έντονο. Οι τοίχοι άρχισαν να χορεύουν, η φευδοροφή και τα τζάμια να τρίζουν, σε κάποιον διπλανό θάλαμο ακούστηκαν μπουκαλάκια να σπάνε. Σεισμός. Φωνές στους διαδρόμους από έξω, τσιρίδες και ποδοβολητά. Από το δρόμο ακούστηκε μια παράφωνη χορωδία συναγερμών αυτοκινήτων, ενώ το υπόκωφο βουητό εξακολουθούσε να δίνει τον τόνο. Το πάτωμα ήταν που έτρεμε τόσο ή μήπως τα γόνατά του; Ανίκανος να νιώσει πανικό από την εξάντληση, έμεινε σαστισμένος να κοιτάζει πότε τη μάνα του και πότε το ταβάνι. Αν πίστευε στο Θεό θα προσευχόταν. Να κρατήσει το κτίριο. Να μην πέσει. Τίποτα άλλο δεν μπορούσε να γίνει, να την αφήσει εκεί ξαπλωμένη δεν υπήρχε περίπτωση, να τη σηκώσει στα χέρια του και να τρέχει με τα σωληνάκια να κρέμονται επίσης. Έκλεισε τα μάτια του και περίμενε να τελειώσει. Του φάνηκε αιώνας.


Στα λεπτά που ακολούθησαν εκτυλίχθηκαν σκηνές ατόφιου παραλογισμού. Οι νεαρές νοσοκόμες είχαν καταρρεύσει κι έκλαιγαν από το σοκ, οι άλλοτε ψύχραιμοι γιατροί έδειχναν εξίσου χάλια με τους ασθενείς τους, οι επισκέπτες ανεβοκατέβαιναν τις σκάλες χωρίς εμφανή σκοπό ή νόημα. Κάποια κυρία επέμενε να πάρει το ασανσέρ, κι ας της εξηγούσαν ότι ήταν επικίνδυνο να κλειστεί μέσα. Άρχισαν να αναμεταδίδονται φήμες με ταχύτητα αστραπής. Άλλος έλεγε ότι το επίκεντρο ήταν στην Αταλάντη, άλλος άκουσε στο ραδιόφωνο για τις Αλκυονίδες, ένας ισχυριζόταν πως επρόκειτο σίγουρα για τα Κύθηρα. Οι τηλεφωνικές γραμμές είχαν μπλοκάρει και κανείς δεν μπορούσε να ξέρει αν οι δικοί του άνθρωποι ήταν ζωντανοί ή θαμμένοι κάτω από συντρίμμια. Χάος. Δεν άντεχε άλλο. Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι
από το πρωί δεν είχε κάνει ούτε μια τζούρα. Αφού πρώτα βεβαιώθηκε ότι ο πατέρας του είχε κάπως ηρεμήσει κι ότι ο ορός συνέχιζε να στάζει με τον ίδιο μονότονο ρυθμό, κατέβηκε στο ισόγειο.

Στον κήπο επικρατούσε μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που υπήρχε μέσα. Τα πουλιά επέστρεφαν στα κλαδιά τους και
τιτίβιζαν ακόμα φοβισμένα. Απόλυτη γαλήνη, σχεδόν ευδαιμονία. Ο "Άγιος Σάββας" είναι νοσοκομείο που ειδικεύεται στους καρκινοπαθείς. Κι οι καρκινοπαθείς έχουν συνηθίσει καιρό τώρα να ζουν παρέα με τον θάνατο. Μακάριοι και χαμογελαστοί, ντυμένοι με τις χρωματιστές πυτζάμες τους, είχαν βρει την ευκαιρία να απολαύσουν στη ζούλα το τσιγαράκι τους, κάνοντας παράλληλα χάζι με τον πανικό των άλλων. Αν έχεις χάσει τα μαλλιά σου από τη χημειοθεραπεία και παίζεις καθημερινά στοίχημα για το αν σου έχουν απομείνει μήνες ή μέρες, τι έχεις να φοβηθείς από έναν σεισμό; Δεν πα να'ναι και οχτώ ρίχτερ...

Ρούφηξε τον καπνό και τον άφησε να πλημμυρίσει τα πνευμόνια του. Κοίταξε ψηλά και αντίκρυσε έναν φωτεινό ήλιο, ένιωσε τη ζέστη του να του καίει το κορμί κάτω από το κοντομάνικο. Είχε μπει για τα καλά πια ο Σεπτέμβρης κι όμως έμοιαζε σα να ήταν ακόμα καλοκαίρι.

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

..Respect

Ανώνυμος είπε...

Στον Άγιο Σάββα πήγαινα και έβλεπα τον δάσκαλό μου. Τσακωνόταν με τους νοσοκόμους γιατί επέμενε να ταϊζει τα περιστέρια. Έπειτα θυμήθηκα ότι κάπου είχα διαβάσει για τις τελευταίες μέρες του Γιώργου Χειμωνά στο νοσοκομείο. Δε σταματούσε να χαίρεται με μικρά αντικείμενα και να ρουφάει τις στιγμές. Το πιστεύω...

homelessMontresor είπε...

Ο άνθρωπος κοντά στο θάνατο πάντοτε γίνεται σοφότερος! Και δεν είναι ειρωνικό που μόλις τότε ανακαλύπτει την αξία της ζωής?!

Rodia είπε...

:-) + αγκαλίτσα

Rodia είπε...

η δική μου οπτική, αμα θέλεις δες τη...
http://rodiat3.blogspot.com/2006/08/blog-post_11.html

Ανώνυμος είπε...

Αν μιλάτε για το σεισμό του ’99 ξεχάσατε τη χρηματιστηριακή πτώση.
Και αν θυμάστε με ακρίβεια τα γεγονότα ,παρα το σεισμό και τα θύματρα στη Ρικομεξ το ΧΑΑ δεν έπεφτε.
Και μετά οι πολιτικοί (υπουργοί οικονομικών Δρυς και Παπαντωνίου)της εποχής με ένα άνανδρο τρόπο έβαλαν μιά άκομψη τρικλοποδιά για να δώσουν το σήμα υποχώρησης.
1 τρις δρχ την ημέρα παιζόταν την τελευταία βδομάδα μέχρι τις 18 Σεπτεμβρίου του 99 και ούτε ο σεισμός το επηρέασε.
Θα μου πείτε δεν κολλάνε αυτά με το περιβάλλον του νοσοκομείου.
Η χρηματιστηριακή λιακάδα δεν συγκρίνεται με κανένα αντίστοιχο φυσικό περιβάλλον :)
( Η δική μου οπτική γωνία )

Zaphod είπε...

good :-)

Helix Nebulae είπε...

@vouts
Ευχαριστώ, επίσης :-)

@maya & montresor
Τα σχόλια σας αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι κρίμα πάντως να χρειάζεται να βρεθεί κανείς τόσο κοντά στο τέλος για να συνειδητοποιήσει τα αυτονόητα.

@ροδιά
Μ' αρέσει που πάντα βρίσκεις κάτι σχετικό που να έχεις γράψει εσύ πρώτη :-)))

@ανώνυμος
Το χρηματιστήριο το άφησα απ' έξω γιατί δεν κόλλαγε στην ιστορία, όπως και πολλά άλλα πράγματα που συνέβαιναν τότε. Άλλωστε ποτέ δεν έκανα το λάθος να παίξω. Καμία χρηματιστηριακή λιακάδα δεν συγκρίνεται με την αίσθηση ότι είσαι ακόμα ζωντανός - ακόμα κι αν βρέχει :-)

@zaphod
thanks man

elafini είπε...

"δε σταματούσε να χαίρεται με μικρά αντικείμενα και να ρουφάει τις στιγμές"..αυτός δεν είναι ο ορισμός της ευτυχίας?να το κάνεις όσο μπορείς..κι όχι όταν είναι αργά..ευχαριστώ που με έκανες να το ξανασκεφτώ ;)

Ανώνυμος είπε...

Πολύ πιθανόν να μη εντυπωσιαζονται πιά οι άνθρωποι από τη χρηματιστηριακή λιακάδα και κυρίως οι σχολιαστές αυτού του μπλογκ αλλά φαίνεται ότι ανατέλει κάτι .
1,27% πάνω αυτή τη στιγμή κυρίες και κύριοι και ο «σεισμός» της Κίνας δεν φοβίζει κανένα.
Είμαστε ακόμα ζωντανοί και «the sky is the limit»

Rodia είπε...

Δεν το έβαλα να διεκδικήσω την πρωτιά! Αν πρόσεξες, κάποιος άλλος έγραψε πριν από μένα σχετικά, και σίγουρα έχουν γράψει και πάάάάρα πολλοί άλλοι.. από καταβολής κόσμου, που λεν, γράφουν για την εναλλαγή των γενεών και τα συναισθήματα τα σχετικά.. Δυστυχώς, φεύγουμε σαν αεράκι φίλε μου...

:-) σμουτς!

speira είπε...

Δύσκολα yperoptix και αληθινα. Να κεράσω τσιγάρο;

Sia+Meza είπε...

:)
σκετο

Τίποτα είπε...

Έτσι:)

Helix Nebulae είπε...

@elafini
παρακαλώ, αν και η φράση που αναφέρεις ανήκει στη φίλη μου τη Μάγια :-)))

@ανώνυμος
Νόμιζα ότι είχαμε συνεννοηθεί κάποια πράγματα μετά την τελευταία διένεξη. Βλέπω όμως ότι επιμένεις να γράφεις διάφορα άσχετα και ασυνάρτητα που περιστρέφονται γύρω από την πάρτη σου και αγνοούν επιδεικτικά το περιεχόμενο του post και των υπόλοιπων σχολίων. Λυπάμαι.

@ροδιά
"φεύγουμε σαν αεράκι φίλε μου..." αυτό ακριβώς. Κρίμα που δεν το καταλαβαίνουν κάποιοι.

@speira
Ευχαριστώ για το κέρασμα, αν και προσπαθώ να το ελαττώσω :-)

@sia+meza
Α, χρόνια πολλά για το ήμισυ ;-)

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κύριε Υπερόπτιξ νομίζω ότι με συγχέετε με κάποιο άθλιο άνεργο που έμπαινε στο μπλόγκ σας τις προηγούμενες μέρες.
Ζητώ συγνώμη αν δεν κατάφερα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου για τα σημερινά χρηματιστηριακά δρώμενα ,αλλά η ανωνυμία του ιντερνετ σου την δίνει την αίσθηση ότι μπορείς να μοιράζεσαι τη χαρά σου με αγνώστους.
Όπως την πρωτοχρονιά στη ΝΥ μπορείς να αγκαλιάσεις μιά άγνωστη στο δρόμο και αν φοράς αυτά τα γκλόμπαλ αναγνωρίσιμα αξεσουάρ όπως Αρμάνι κοστούμι η Τοντς μπότες , να σε φιλήσει και να σε ακολουθήσει χαλαρά στο διπλανό ξενοδοχείο.
Ζητώ συγνώμη αν επηρέασα αρνητικά την καθημερινότητα του χώρου σας ,καθώς συγνώμη και από τους αξιοπρεπείς επισκέπτες σας και εύχομαι ότι καλύτερο για το χώρο σας.

Helix Nebulae είπε...

@ανώνυμος
εγώ ζητώ συγγνώμη που σας πέρασα για κάποιον άλλο (και από τον άλλο ανώνυμο επίσης). Αυτά είναι τα κακά της ανωνυμίας υποθέτω... Καλή τύχη στις επενδύσεις σας και να προσέχετε τις φούσκες :-)

angeliki marinou είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο.

kira είπε...

Ναι, ωραίο κείμενο.

Helix Nebulae είπε...

@ renton & kira
Ευχαριστώ πολύ :-)