Επτά κουρασμένα παλικάρια

Συνεχίζω από το προηγούμενο post τη λίστα με τις επτά αγαπημένες μου κινηματογραφικές ταινίες, επιλέγοντας ανάμεσα σε εκατοντάδες αυτές τις οποίες θεωρώ κλασικές και παράλληλα επίκαιρες. Πάντοτε με βάση προσωπικά κριτήρια και σε καμία περίπτωση επιχειρώντας να τις τοποθετήσω σε μία αξιολογική σειρά. Είναι απλά 7 πολύ καλές ταινίες που σημαίνουν κάτι για μένα. Όχι οι 7 καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, όπως δεν υπάρχουν και τα 10 καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ ή οι 3 ωραιότερες γυναίκες που περπάτησαν σ' αυτόν τον πλανήτη. Πιστεύω ότι σε μερικά πράγματα ο πρωταθλητισμός πέρα από ανεφάρμοστος είναι και επιβλαβής, καταδικάζοντας τη συντριπτική πλειοψηφία που μένει εκτός του όποιου βάθρου στη λήθη και την απαξίωση του ηττημένου. Πάμε να πάρουμε μια γεύση από Ιαπωνία λοιπόν...

Ταινία νούμερο 2 (από 7):

Οι Επτά Σαμουράι (Shichinin No Samurai, 1954, dir: Akira Kurosawa)

Ένα χωριό στην Ιαπωνία του 17^ου αιώνα κινδυνεύει από λιμό εξαιτίας των συχνών επιδρομών μίας συμμορίας ένοπλων ληστών. Οι χωρικοί αποφασίζουν να προσλάβουν επτά περιπλανώμενους σαμουράι με μοναδικό αντάλλαγμα την παροχή τριών φτωχικών γευμάτων την ημέρα. Παρά τις μεταξύ τους διαφωνίες, οι άνεργοι πολεμιστές προστατεύουν το χωριό και εξολοθρεύουν τους πολυπληθέστερους ληστές σε μία τελική μάχη κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Όχι χωρίς απώλειες. Η ταινία είναι ένας ύμνος στη συλλογικότητα και τη δυναμική υπεράσπιση των ασθενέστερων οικονομικών τάξεων. Οι επτά σαμουράι είναι πραγματικοί ήρωες όχι επειδή χειρίζονται με μαεστρία το ξίφος και το τόξο, αλλά επειδή υψώνουν το κουρελιασμένο λάβαρο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και πολεμούν ενωμένοι ενάντια στα φαινόμενα κοινωνικής αδικίας ενός φεουδαρχικού συστήματος που αδιαφορεί για την επιβίωση όσων το τρέφουν.

Το ασπρόμαυρο αριστούργημα που έκανε διάσημο τον Akira Kurosawa στον δυτικό κόσμο απεικονίζει έναν σκληρό και βίαιο κόσμο με μια ποιητική ματιά που θυμίζει ελεγεία. Αυστηρές φόρμες, κοφτοί διάλογοι και άψογα χορογραφημένες σκηνές ρεαλιστικής μάχης δίνουν τον τόνο σε μία ταινία που είναι ταυτόχρονα βαθιά υπαρξιακή αλλά και ουμανιστική. Χωρίς αστραφτερές πανοπλίες, ψηφιακά εφέ και υπερφυσικές ικανότητες, οι «7 Σαμουράι» δανείζονται μορφολογικά στοιχεία από τη μυθολογία του αμερικάνικου Γουέστερν και παράλληλα καθιερώνουν το κινηματογραφικό είδος των ταινιών με σαμουράι, ανοίγοντας το δρόμο για το χολιγουντιανό τους ριμέικ «Κι οι 7 ήταν Υπέροχοι» του John Sturges (1960).