No Luke, I am your father…

Και για να μην κατηγορηθώ για ελιτισμό και βαριά κουλτούρα...

Ταινία νούμερο 7 (από 7):

Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται (Star Wars – Episode V: The Empire Strikes Back, 1980, dir: Irvin Kershner)

Μπορεί να μην είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, είναι όμως σίγουρα μια από τις ταινίες που σημάδεψαν όχι μόνον εμένα, αλλά και ολόκληρη τη γενιά μου. Μακράν το πιο ολοκληρωμένο και πιο πεσσιμιστικό από τα έξι επεισόδια του «Πολέμου των Άστρων», η «Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται» είναι ένα ηρωικό έπος επιστημονικής φαντασίας όπου συντελείται το εξής σπάνιο και παράδοξο για τα δεδομένα του είδους: το καλό γνωρίζει συντριπτική ήττα από το κακό. Προσωρινά εννοείται...

Όχι μόνον οι αυτοκρατορικές δυνάμεις θριαμβεύουν επί των επαναστατών και τους ξεσπιτώνουν, όχι μόνον ο έρωτας του Han Solo με την πριγκήπισα Leia κυριολεκτικά μπαίνει στον πάγο, αλλά αποκαλύπτεται κιόλας ότι ο τρομακτικά κακός και κατάμαυρος άρχοντας Darth Vader είναι στην πραγματικότητα ο πατέρας του μαθητευόμενου Τζεντάι Luke Skywalker. Φρίκη. Η υπερφυσική «Δύναμη» αυτή τη φορά δεν είναι καθόλου μαζί με το νεαρό ήρωα, ο οποίος ακρωτηριάζεται και κλαίει σα μικρό παιδί περιμένοντας τους φίλους του να τον μαζέψουν - μπας και καταφέρει να πάρει εκδίκηση στην επόμενη ταινία.

Μπορεί να σας ακούγονται σήμερα αστεία όλα αυτά, αλλά σας διαβεβαιώ ότι για έναν δεκάχρονο ήταν απολύτως τραγικά. Μου πήρε καιρό να χωνέψω ότι τα πράγματα μπορεί να είναι όντως έτσι. Άσε που ήθελα να κερδίσει το κορίτσι ο Luke… (πού να φανταζόμουν ότι τελικά θα ήταν η αδελφή του;) Η συνειδητοποίηση για το τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης ήρθε φυσικά πολλά χρόνια αργότερα. Μέσα στον υπέρμετρο διδακτισμό του (ευτυχώς μόνο παραγωγού στη συγκεκριμένη ταινία) George Lucas, υπάρχει ένα μάθημα που όλοι πρέπει να κατανοήσουμε: Ο κόσμος είναι σκληρός, αφιλόξενος και άδικος κι εμείς είμαστε μόνοι και αδύναμοι απέναντι στα δεινά που θα τύχουν στην πορεία μας προς τον θάνατο. Επίσης, η όποια μορφή εξουσίας συναντήσουμε μπροστά μας έχει πάντοτε σκοπό να μας υποτάξει με τη βία και οι πιθανότητες να της αντισταθούμε και να κερδίσουμε την ελευθερία μας είναι μηδαμινές. Τελεία.

Δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί κανείς ότι η ζωή είναι όντως έτσι. Μας αρέσει να βλέπουμε τα πράγματα ωραιοποιημένα, να έχουμε υπερβολική πίστη στις δυνάμεις μας όσο είμαστε νέοι και να παραιτούμαστε από κάθε προσπάθεια όταν είμαστε πια γέροι και συνειδητοποιούμε ότι τα έχουμε κάνει σκατά. Σαν τον άλλοτε παντοδύναμο (αν και μικροσκοπικό) Yoda, που κατέληξε να κρύβεται σε ένα άθλιο βούρκο και να βγάζει όλο του το κόμπλεξ καβάλα στην πλάτη του νεαρού Luke. Τον μυεί στη σκοτεινή πλευρά της «Δύναμης», αλλά ο πιτσιρικάς είναι ακόμα τυφλός από μίσος και δεν μπορεί να καταλάβει ότι την πραγματική δύναμη την κουβαλάμε καθημερινά μέσα μας και είναι εντελώς στο χέρι μας αν θα αφήσουμε τη σκοτεινή της πλευρά να κάνει κουμάντο. Αν θέλουμε λοιπόν να σώσουμε τουλάχιστον την ψυχή μας, καλά θα κάνουμε να ακούμε πού και πού τι έχουν να μας πουν οι γεροντότεροι – κι ας λένε παράλληλα κι ένα μάτσο ακατάληπτες ανοησίες. Κι ας ξεχάσουμε καλύτερα τους ηρωισμούς και τις παγίδες που κρύβουν η βία και η αντεκδίκηση. Γιατί η αγάπη είναι η μόνη πραγματική δύναμη που μπορεί να νικήσει το σκοτάδι. Ούτε τα μαγικά κόλπα που σε κάνουν να μετακινείς πέτρες με τη σκέψη, ούτε τα γρήγορα διαστημόπλοια που εκτοξεύουν ακτίνες λέιζερ, ούτε καν τα λαμπερά και δολοφονικά φωτόσπαθα. Μόνον η αγάπη. Για την κοπέλα μας (ή το αγόρι μας), για τους φίλους μας, για τους ανθρώπους που μας έφεραν σ’ αυτό τον κόσμο. Οι οποίοι όχι μόνο δεν είναι τέλειοι, αλλά φαντάζουν κάποιες φορές στα μάτια μας σαν αδυσώπητοι τύραννοι με μαύρη μπέρτα – που κάποτε ωστόσο είχαν υπάρξει κι εκείνοι παιδιά κι ονειρεύονταν να ταξιδέψουν στ’ αστέρια.

Στο κάτω-κάτω, αυτό που θα φέρει την πολυπόθητη ισορροπία στη "Δύναμη" (στο επεισόδιο VI - Η επιστροφή των Τζεντάι) δεν είναι το πολεμικό μένος του Luke Skywalker αλλά η θυσία του και η άρνησή του να χτυπήσει έναν άοπλο αντίπαλο, γεγονός που θα ξυπνήσει ξεχασμένα συναισθήματα στον Darth Vader και θα τον κάνει να θυμηθεί ότι κάποτε ακόμα κι αυτός υπήρξε ένας άνθρωπος που αγάπησε παράφορα μια γυναίκα που πίστευε στην ελευθερία.

Μετά από αυτόν τον κινηματογραφικό μαραθώνιο, σκοπεύω να αποσυρθώ για να ξεκουραστώ για λίγες μέρες στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη και να παρακολουθήσω το πολύ ενδιαφέρον φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της. Μέχρι την επόμενη Δευτέρα λοιπόν, σας αφήνω να σουλατσάρετε ελεύθερα σε όσα από τα προηγούμενα δημοσιεύματά μου κεντρίσουν την περιέργειά σας.

Αnd may the Force be with you...