19 Μαρ 2007

No Luke, I am your father…

Και για να μην κατηγορηθώ για ελιτισμό και βαριά κουλτούρα...

Ταινία νούμερο 7 (από 7):

Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται (Star Wars – Episode V: The Empire Strikes Back, 1980, dir: Irvin Kershner)

Μπορεί να μην είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, είναι όμως σίγουρα μια από τις ταινίες που σημάδεψαν όχι μόνον εμένα, αλλά και ολόκληρη τη γενιά μου. Μακράν το πιο ολοκληρωμένο και πιο πεσσιμιστικό από τα έξι επεισόδια του «Πολέμου των Άστρων», η «Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται» είναι ένα ηρωικό έπος επιστημονικής φαντασίας όπου συντελείται το εξής σπάνιο και παράδοξο για τα δεδομένα του είδους: το καλό γνωρίζει συντριπτική ήττα από το κακό. Προσωρινά εννοείται...

Όχι μόνον οι αυτοκρατορικές δυνάμεις θριαμβεύουν επί των επαναστατών και τους ξεσπιτώνουν, όχι μόνον ο έρωτας του Han Solo με την πριγκήπισα Leia κυριολεκτικά μπαίνει στον πάγο, αλλά αποκαλύπτεται κιόλας ότι ο τρομακτικά κακός και κατάμαυρος άρχοντας Darth Vader είναι στην πραγματικότητα ο πατέρας του μαθητευόμενου Τζεντάι Luke Skywalker. Φρίκη. Η υπερφυσική «Δύναμη» αυτή τη φορά δεν είναι καθόλου μαζί με το νεαρό ήρωα, ο οποίος ακρωτηριάζεται και κλαίει σα μικρό παιδί περιμένοντας τους φίλους του να τον μαζέψουν - μπας και καταφέρει να πάρει εκδίκηση στην επόμενη ταινία.

Μπορεί να σας ακούγονται σήμερα αστεία όλα αυτά, αλλά σας διαβεβαιώ ότι για έναν δεκάχρονο ήταν απολύτως τραγικά. Μου πήρε καιρό να χωνέψω ότι τα πράγματα μπορεί να είναι όντως έτσι. Άσε που ήθελα να κερδίσει το κορίτσι ο Luke… (πού να φανταζόμουν ότι τελικά θα ήταν η αδελφή του;) Η συνειδητοποίηση για το τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης ήρθε φυσικά πολλά χρόνια αργότερα. Μέσα στον υπέρμετρο διδακτισμό του (ευτυχώς μόνο παραγωγού στη συγκεκριμένη ταινία) George Lucas, υπάρχει ένα μάθημα που όλοι πρέπει να κατανοήσουμε: Ο κόσμος είναι σκληρός, αφιλόξενος και άδικος κι εμείς είμαστε μόνοι και αδύναμοι απέναντι στα δεινά που θα τύχουν στην πορεία μας προς τον θάνατο. Επίσης, η όποια μορφή εξουσίας συναντήσουμε μπροστά μας έχει πάντοτε σκοπό να μας υποτάξει με τη βία και οι πιθανότητες να της αντισταθούμε και να κερδίσουμε την ελευθερία μας είναι μηδαμινές. Τελεία.

Δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί κανείς ότι η ζωή είναι όντως έτσι. Μας αρέσει να βλέπουμε τα πράγματα ωραιοποιημένα, να έχουμε υπερβολική πίστη στις δυνάμεις μας όσο είμαστε νέοι και να παραιτούμαστε από κάθε προσπάθεια όταν είμαστε πια γέροι και συνειδητοποιούμε ότι τα έχουμε κάνει σκατά. Σαν τον άλλοτε παντοδύναμο (αν και μικροσκοπικό) Yoda, που κατέληξε να κρύβεται σε ένα άθλιο βούρκο και να βγάζει όλο του το κόμπλεξ καβάλα στην πλάτη του νεαρού Luke. Τον μυεί στη σκοτεινή πλευρά της «Δύναμης», αλλά ο πιτσιρικάς είναι ακόμα τυφλός από μίσος και δεν μπορεί να καταλάβει ότι την πραγματική δύναμη την κουβαλάμε καθημερινά μέσα μας και είναι εντελώς στο χέρι μας αν θα αφήσουμε τη σκοτεινή της πλευρά να κάνει κουμάντο. Αν θέλουμε λοιπόν να σώσουμε τουλάχιστον την ψυχή μας, καλά θα κάνουμε να ακούμε πού και πού τι έχουν να μας πουν οι γεροντότεροι – κι ας λένε παράλληλα κι ένα μάτσο ακατάληπτες ανοησίες. Κι ας ξεχάσουμε καλύτερα τους ηρωισμούς και τις παγίδες που κρύβουν η βία και η αντεκδίκηση. Γιατί η αγάπη είναι η μόνη πραγματική δύναμη που μπορεί να νικήσει το σκοτάδι. Ούτε τα μαγικά κόλπα που σε κάνουν να μετακινείς πέτρες με τη σκέψη, ούτε τα γρήγορα διαστημόπλοια που εκτοξεύουν ακτίνες λέιζερ, ούτε καν τα λαμπερά και δολοφονικά φωτόσπαθα. Μόνον η αγάπη. Για την κοπέλα μας (ή το αγόρι μας), για τους φίλους μας, για τους ανθρώπους που μας έφεραν σ’ αυτό τον κόσμο. Οι οποίοι όχι μόνο δεν είναι τέλειοι, αλλά φαντάζουν κάποιες φορές στα μάτια μας σαν αδυσώπητοι τύραννοι με μαύρη μπέρτα – που κάποτε ωστόσο είχαν υπάρξει κι εκείνοι παιδιά κι ονειρεύονταν να ταξιδέψουν στ’ αστέρια.

Στο κάτω-κάτω, αυτό που θα φέρει την πολυπόθητη ισορροπία στη "Δύναμη" (στο επεισόδιο VI - Η επιστροφή των Τζεντάι) δεν είναι το πολεμικό μένος του Luke Skywalker αλλά η θυσία του και η άρνησή του να χτυπήσει έναν άοπλο αντίπαλο, γεγονός που θα ξυπνήσει ξεχασμένα συναισθήματα στον Darth Vader και θα τον κάνει να θυμηθεί ότι κάποτε ακόμα κι αυτός υπήρξε ένας άνθρωπος που αγάπησε παράφορα μια γυναίκα που πίστευε στην ελευθερία.

Μετά από αυτόν τον κινηματογραφικό μαραθώνιο, σκοπεύω να αποσυρθώ για να ξεκουραστώ για λίγες μέρες στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη και να παρακολουθήσω το πολύ ενδιαφέρον φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της. Μέχρι την επόμενη Δευτέρα λοιπόν, σας αφήνω να σουλατσάρετε ελεύθερα σε όσα από τα προηγούμενα δημοσιεύματά μου κεντρίσουν την περιέργειά σας.

Αnd may the Force be with you...

9 σχόλια:

elafini είπε...

καλά σουλάτσα και να μας φέρεις τρίγωνα..bye bye

Zaphod είπε...

Ενα καζαν ντιπί παρακαλώ!!!

Και έλεγα πότε θα σκάσει το Star Wars... Είναι τυχαίο που η ταινία που διάλεξες έκοψε τα λιγότερα εισιτήρια;

tyharpastos είπε...

Η εξουσία είναι το όνομα της ασφαλειάς μας. Την υφίστάμεθα και την ασκούμε μέσα σ' ένα πεδίο συγκρούσεων και συσχετισμών που μας κρατά διαρκώς σε μια θέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου με ζητούμενο την εξισορρόπηση των αντιρρόπων, ώστε να μπορούμε να ανασαίνουμε. Καλή κι απαραίτητη η αγάπη, αλλά όχι αμέτοχη του παιχνιδιού της εξουσίας. Της εξουσίας που δεν ταυτίζεται ντε και καλά με την απροκάλυπτη βία, αλλά με όλους εκείνους τους μηχανισμούς και τις πρακτικές που αναπτύσσουμε στον μικρόκοσμό μας, όχι με κατ' ανάγκη κακές και επιζήμιες συνέπειες για τους άλλους, αλλά απαραίτητες στην προσπάθειά μας να κάνουμε τον κόσμο υποφερτό, την αντίληψη της μοναξιάς χαλαρότερη, το φόβο του θανάτου αντιμετωπίσιμο.
Να περάσεις καλά στην πόλη μας (κρίμα που θα χαλάσει ο καιρός και δεν θα προσφέρονται τα καφέ στην παραλία)
Καλημέρα

mithrandir είπε...

Hell yeah.
Tainiares oles.
Tha mporousan na briskontai se ena diko mou top7 (ektos tou Elafokunigou)

Helix Nebulae είπε...

@elafini & zaphod
Έφερα τσουρέκια Τερκενλή, τα οποία σκοπεύω να έχω καταβροχθίσει μέχρι αύριο :-)

@tyharpastos
Πέρασα καλά στην πόλη σας :-)
Συμφωνώ ότι το παιχνίδι της εξουσίας υφίσταται παντού, ακόμα και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Όταν όμως αγαπάμε κάποιον αληθινά (πέρα από τον εαυτό μας), δεν κοιτάζουμε να τον εξουσιάσουμε επειδή συμφέρει τον εγωισμό μας. Αντιθέτως, υποτίθεται πως αγαπάμε ανιδιοτελώς - ακόμα κι αν αυτό πονάει. Ακούγομαι αφελής ίσως, αλλά πιστεύω ότι αυτή είναι και η ουσία της περιβόητης "Δύναμης": το να αντλούμε από τους γύρω μας ψυχική υποστήριξη και κουράγιο για να συνεχίζουμε, καθώς και να συνεισφέρουμε στο να αντλήσουν άλλοι από εμάς. Πολλοί ή λίγοι, με ή χωρίς αντάλλαγμα. Από τη στιγμή που γινόμαστε έστω και ελάχιστα υστερόβουλοι, η αγάπη παύει να υπάρχει και μεταμορφώνεται σε ένα άδειο σκεύος - όπως όλες οι έννοιες που χάνουν το νόημα τους όταν καπηλεύονται από ανθρώπους που τις μεγαλοποιούν βάζοντας κεφαλαίο αρχικό γράμμα (π.χ. Δικαιοσύνη, Πίστη, Πατρίδα, Γνώση, κλπ).

@mithrandir
Ξαναδές τον "Ελαφοκυνηγό", μάλλον τον έχεις παρεξηγήσει. Αν και φυσικά έχεις κάθε δικαίωμα να προτιμάς τις ταινίες που νιώθεις ότι μιλάνε στην δική σου ψυχή :-)

elafini είπε...

welcome back..και πολλές σόδες μετά :P

Ανώνυμος είπε...

Άντε λέμεεεεεε! Τελείωνε με τα τσουρέκια και γράψε καμια λέξη!!! :-Ρ

tyharpastos είπε...

Κρατώ δύο ΄πράγματα. Το ένα είναι ότι πέρασες καλά στην πόλη μας. Χαίρομαι. Το άλλο είναιτο ρήμα "υποτίθεται" που εσκεμμένα ή ασυνείδητα χρησιμοποίησες στο σχόλιο σου.
Σε θυμηθηκα μια μέρα που πήγα μ' ένα φίλο για την ταινία σχετικά με το Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Καλησπέρα

Helix Nebulae είπε...

@elafini
Σόδα με τσουρέκι δεν ταιριάζει :-Ρ

@maya
Ορίστε, έκανα το χρέος μου. Μην γκρινιάζεις

@tyharpastos
Εσκεμμένα εννοείται ;-) την ταινία για τον Παπακωνσταντίνου δεν την είδα, αλλά δεν πρόκειται να μου ξεφύγει...