Με μια χούφτα δολάρια

Συμπληρώνοντας μία εβδομάδα συνεχούς blogging (πιάστηκε η πλάτη μου), είπα να το γιορτάσω με κάτι αισιόδοξο.

Υπάρχει ένας τύπος από το Μπαγκλαντές που λέτε, ο Muhammad Yunus, ο οποίος κέρδισε και το Νόμπελ ειρήνης του 2006. Αυτός ο άνθρωπος είχε μια καταπληκτική ιδέα, από αυτές που σε κάνουν να ζηλέψεις επειδή δεν τις σκέφτηκες εσύ πρώτος. Ίδρυσε μια τράπεζα για τους φτωχούς και ξεκίνησε να παρέχει δάνεια μικροποσών, βασιζόμενος στην αμοιβαία εμπιστοσύνη και όχι στα εχέγγυα περιουσιακών στοιχείων.

Σε έναν κόσμο που πάνω από 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν ημερήσιο εισόδημα κάτω από δύο δολλάρια, ο κύριος Yunus σκέφτηκε ότι αντί να παρέχει ελεημοσύνη ή να επενδύει σε υποδομές με μακροπρόθεσμα και συχνά αμφίβολα αποτελέσματα, μπορεί να δανείζει μερικά δολλάρια σε κάθε πελάτη του και να τον βοηθάει έτσι να στηριχτεί στα πόδια του για να φτιάξει μία μικρή επιχείρηση. Κι όταν μιλάμε για επιχειρηματίες, εννοούμε λούστρους, μοδίστρες, πλανώδιους πωλητές κλπ. Ανθρώπους που ο ετήσιος μέσος όρος των 85 δολαρίων ανά δανειολήπτη τους επιτρέπει να κάνουν μια αρχή και να βρουν σιγά-σιγά διέξοδο από την απόλυτη ανέχεια και εξαθλίωση. Το αξιοπερίεργο είναι ότι το σύστημα αυτό δουλεύει, καθώς όσοι δεν διαθέτουν κεφάλαιο διαθέτουν φιλότιμο και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να ξεπληρώσουν το χρέος τους. Χώρια που έχουν πολύ σοβαρά κίνητρα για να μην αποτύχουν. Η τράπεζα Grameen που ίδρυσε ο Yunus, όχι μόνο δεν μπαίνει μέσα, αλλά αναπτύσσεται ραγδαία και βγάζει κέρδη. Εξαπλώνονται δε οι δραστηριότητες τους στο Μεξικό και πολλές άλλες χώρες που μαστίζονται από τη φτώχεια.

Περιττό να επισημάνω ότι οι κανονικές τράπεζες έχουν φρικάρει, αδυνατώντας να συλλάβουν το γεγονός ότι μπορείς να δανείσεις χρήματα σε κάποιον όχι για να του πάρεις το σπίτι και να τον κλείσεις φυλακή, αλλά όντως για να τον βοηθήσεις να επιβιώσει και στη συνέχεια ακόμα και να πλουτίσει. Τι άλλο να πω; Μακάρι να μην αποδειχτεί στο μέλλον ότι η όλη ιστορία είναι απάτη.