Βλαντ ο Παλουκωτής (και μεγάλος ψυχάκιας)

Κάθε σύστημα διακυβέρνησης έχει να επιδείξει ακρότητες, οι οποίες - προσωρινά τουλάχιστον - αποδεικνύονται άκρως αποτελεσματικές. Στην περίπτωση του εικονιζόμενου Βλαντ Ντρακούλ, μεσαιωνικού Βοεβόδα της Βλαχίας (σημερινής Ρουμανίας & Μολδοβλαχίας), η κατάχρηση βίας υπήρξε κάτι περισσότερο από απλή άσκηση εξουσίας. Ο τύπος είχε πάθος. Ο Βλαντ ο Παλουκωτής - όπως πέρασε στην ιστορία με το παρατσούκλι του "Tepes"- είναι ένα είδος εθνικού ήρωα στη Ρουμανία, λόγω κατορθωμάτων που θα τον χαρακτήριζαν μάλλον τον πιο αιμοβόρο εκπρόσωπο του ανθρώπινου είδους που περπάτησε ποτέ στη Γη (έως τώρα φυσικά - μπορεί να υπάρξει και χειρότερος κάποτε).

Γεννήθηκε τον χειμώνα του 1431 (για ένα πλήρες βιογραφικό του ρίξτε μια ματιά εδώ), και πέρασε άσχημα παιδικά χρόνια. Τον ανταλλάξανε αιχμάλωτο στους Τούρκους και κλείστηκε σε μπουντρούμι του σουλτάνου παρέα με το μεγαλύτερο αδελφό του - ο οποίος αργότερα κατέληξε γιουσουφάκι κι αλλαξοπίστησε. Το παιδί ανέπτυξε μίσος μέσα του, ένα ψυχικό έρεβος που οφειλόταν εν μέρει και στη μύηση του στην σκοτεινή παράδοση του "Δράκου", που σημάδευε γενιές ηγεμόνων και κληρονόμων του θρόνου. Ο άνθρωπος ήταν πολεμιστής από κούνια, σκληρός, πληγωμένος και οργισμένος. Και μιλάμε για κάργα μεσαίωνα εδώ. Η κρεμάλα ήταν παιδική χαρά σε σχέση με τα πυρωμένα σίδερα και τα δημόσια τεμαχίσματα.

(Μερικές κυρίες μπορεί να θέλουν να σταματήσουν να διαβάζουν από εδώ και πέρα)

Ο Βλαντ απελευθερώθηκε μετά τη δολοφονία του πατέρα του και επέστρεψε στην πατρίδα του με άγριες διαθέσεις. Τα θαλάσσωσε λίγο στην αρχή, μετά βρήκε πολιτικό προστάτη, είσεβαλε με τα φουσάτα του εδώ κι εκεί όπως κάνουν όλοι, έκαψε, λεηλάτησε, ψιλοπράγματα δηλαδή. Ωστόσο, το διαρεμένο βασίλειο είχε περιπέσει σε αναρχία και ο Βλαντ ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να σώσει την κατάσταση (ποιός Judge Dredd και μαλακίες). Δολοφόνησε μερικούς που έμπαιναν στη μέση, κι άρχισε το παλούκωμα και άλλους ευφάνταστους τρόπους εκτελέσεων, όπως το να ψάλλεις τον δικό σου επικήδειο την ώρα που σκύβεις πάνω από τον τάφο σου. Ορίστε ένα ενδεικτικό απόσπασμα από τη Wikipedia:

"His method of torture was a horse attached to each of the victim's legs as a sharpened stake was gradually forced into the body. The end of the stake was usually oiled, and care was taken that the stake not be too sharp; else the victim might die too rapidly from shock. Normally the stake was inserted into the body through the anus and was often forced through the body until it emerged from the mouth. However, there were many instances where victims were impaled through other bodily orifices or through the abdomen or chest. Infants were sometimes impaled on the stake forced through their mother's chests. The records indicate that victims were sometimes impaled so that they hung upside down on the stake."

Ανέπτυσσε σιγά-σιγά ένα στυλ δηλαδή, και παράλληλα ανακάλυπτε τη ασυγκράτητη δύναμη του φόβου. Χιλιάδες πολίτες πέθαναν μαρτυρικά στα χέρια του, με αφορμή οποιοδήποτε παράπτωμα. Στη διάρκεια της διακυβέρνησης του, όχι μόνο πατάχθηκε η αναρχία αλλά και κάθε μορφή εγκληματικής πράξης. Δημιουργήθηκε μία φαινομενικά ουτοπική κοινωνία, όπου όποιος ήθελε μπορούσε να πιει νερό από την κεντρική βρύση της πόλης με ένα κοινόχρηστο χρυσό κύπελο. Κανείς δεν τολμούσε να το βουτήξει, γνωρίζοντας ότι ανεξάρτητα από το τι θα σκαρφίζονταν για να εκτελέσουν τον ίδιο, στα αντίποινα πιθανόν να συμμετείχε όλο του το σόι και η γειτονιά του.

Αλλά ο Βλαντ δεν ξέχασε ποτέ το χρέος του απέναντι στους Οθωμανούς. Συμμαχώντας με τον βασιλιά της Ουγγαρίας, σταμάτησε να πληρώνει νταβατζηλίκι στους Τούρκους και άρχισε τους τσαμπουκάδες. Σε μία επιδρομή του πέρα από τα σύνορα, έσφαξε καμιά εικοσαριά χιλιάδες για πλάκα (χωρίς έξυπνες βόμβες και τέτοια κόλπα - έπρεπε να τους σφάξεις ιδιοχείρως τότε και έναν-έναν). Κάτι φουκαράδες απεσταλμένους του Πασά αποφάσισε να τους καρφώσει τα σαρίκια στο κεφάλι με μεγάλες πρόκες. Τέτοια πράγματα.

Εδώ μπαίνει στη σκηνή ένας παλιός μας γνώριμος, ο Σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής. Ναι, ο ίδιος που μας πήρε την Πόλη. Πήρε 60.000 άντρες (κυρίως γενίτσαρους) και ανέβηκε να κόψει το βήχα του Βλαντ αυτοπροσώπως. Ο δικός μας μάσησε γιατί είχε λιγότερους, και τό ριξε στο αντάρτικο. Χάλασε μπόλικους Τούρκους έτσι, και μάλιστα επιτέθηκε αιφνιδιαστικά με μεθόδους κομάντο στο στρατόπεδο του Μεχμέτ, καταφέρνοντας ακόμα και να τον τραυματίσει! Το ίνδαλμα κάθε στρατόκαβλου! Προχωρώντας με τα φουσάτα του ο Μωάμεθ ο ΙΙ, είχε κάθε λόγο να θέλει να τον γαμήσει. Μέχρι που συνάντησε το "δάσος των παλουκωμένων" και άλλαξε γνώμη. Απλωμένα σε έκταση μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι, είκοσι χιλιάδες πτώματα ορθώνονταν καρφωμένα σε χοντρά παλούκια. Αυτοσχέδια δέντρα με νεκρούς Τούρκους, καθώς και όποιον άλλον είχε την ατυχία να βρεθεί στο δρόμο του Βλαντ εκείνες τις μέρες. Σάπιζαν, αργοπέθαιναν, μερικοί ακόμα βογγούσαν. Μπροστά σε αυτό το απόλυτα splatter θέαμα, οι γενίτσαροι (αρκετοί βετεράνοι της αιματηρής άλωσης μόλις εννιά χρόνια πριν), αυτοί οι θρυλούμενοι ως ατρόμητοι κι αφοσιωμένοι επίλεκτοι δολοφόνοι του Σουλτάνου, λύγισαν. Έκαναν μεταβολή και αρνήθηκαν να τα βάλουν με το δαίμονα. Ο ίδιος ο πολυχρονεμένος Μεχμέτ άφησε αντιπροσώπους να συνεχίσουν τον πόλεμο με τον Βλαντ και επέστρεψε στην Πόλη, περιμένοντας αρκετά χρόνια για να του φέρουν το κομμένο κεφάλι του μισητού του αντιπάλου, εκείνου που οι τρομακτικές θηριωδίες του στοίχειωναν ακόμα τις νύχτες του.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες σχετικά με τον ιστορικότατο και πραγματικότατο Δράκουλα των Καρπαθίων, στις οποίες ο νοσηρός σαδισμός και του πιο απαιτητικού αναγνώστη θα βαρυστομάχιαζε. Άλλους τους έβραζε (μερικοί λένε ότι τους έτρωγε κιόλας), και διάφορα άλλα χαριτωμένα, με τα οποία κατάφερε να γίνει λαϊκός θρύλος στις επόμενες γενιές. Μέχρι που άκουσε γι' αυτόν ο Stoker και συνέδεσε το μύθο του βαμπίρ με έναν φανταστικό κόμη, που πέρασε δυστυχώς στις μέρες μας με την ακόμα πιο αλλοιωμένη εικόνα ενός μεσήλικα με μαύρη σατέν μπέρτα και αποκριάτικους κυνόδοντες. Οι κολασμένες πράξεις του οποιουδήποτε μυθικού βρυκόλακα που χέζεται όταν βλέπει σταυρό, δεν είνα παρά ένα ασήμαντο τίποτα μπροστά στα έργα του αυθεντικού και πραγματικότατου Βοεβόδα της Βλαχίας Vlad Drăculea, αυτού του αδίστακτου υπερασπιστή της χριστιανικής πίστης - που εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο ηττημένος, κυνηγημένος, αλλά πάντοτε επικίνδυνος, σε ηλικία μόλις σαρανταπέντε ετών, το αληθινά σωτήριον έτος 1476 μ.Χ.

Καλημέρα σας.

------------------------------------------------------------------------------------------------
Προσθήκη (Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2007, 15:55):

Κατόπιν υποδείξεως του εκλεκτού λόγιου και συγγραφέα του διαδικτύου Άμμου, σας παραπέμπω στο blog Έγκλημα & Τιμωρία για μια εμπεριστατωμένη ανάλυση σχετικά με το ιστορικό πρόσωπο του Δράκουλα, καθώς και τις πολυπληθείς λογοτεχνικές και κινηματογραφικές μεταμορφώσεις του .