5 Φεβ 2007

Η εκδίκηση του Φάντομ Ντακ

Υπήρξε ο απόλυτος ήρωας των παιδικών μου χρόνων. Κολλητή μαύρη φόρμα, ντουμπλ-φας μπέρτα, ζώνη γεμάτη γκάτζετ και φυσικά μάσκα τύπου Ζορό. O τύπος συμπύκνωνε όλα τα απωθημένα των απανταχού losers: Aσυμβίβαστος, αντιεξουσιαστής και θρασύτατος. Ένας ρομαντικός τρομοκράτης με σατανικό χιούμορ, που έπαιρνε εκδίκηση για όλες τις προσβολές και τις αγγαρείες που ταπείνωναν καθημερινά το alter ego του - τον μονίμως γκαντέμη και φτωχομπινέ Ντόναλντ. Απ' όσο ξέρω γεννήθηκε στην Ιταλία, σε ταραγμένες πολιτικά εποχές. Έκανε λιγοστές εμφανίσεις σε διάφορες χώρες (ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα), και σταδιακά εξαφανίστηκε. Εννοείται ότι στις ΗΠΑ είναι εντελώς άγνωστος, αφού η όλη ιδεολογία που εκπροσωπεί έρχεται σε σύγκρουση με τον συντηρητικό κι αποστειρωμένο κόσμο της Disney (μπατσόφιλα ποντίκια, αξύριστοι κακοποιοί και ανέραστοι συγγενείς δευτέρου βαθμού).

Όχι, δεν ήταν παρωδία υπερήρωα όπως πιστεύουν μερικοί, ήταν η επιτομή του υπερήρωα. Σε αντίθεση με τους καλογυαλισμένους σφίχτες της DC και της Marvel, ο Φάντομ Ντακ δεν ήταν ούτε απρόσβλητος στις σφαίρες εξωγήινος με περίτεχνη φράντζα, ούτε εκατομμυριούχος πλεϊμπόι με ψυχολογικά τραύματα, ούτε λαμπρός επιστήμονας που εκτέθηκε στις ευεργετικές ιδιότητες της ραδιενέργειας. Ένα ρεμάλι του κερατά ήταν, ένας κακομοίρης προλετάριος που του πήδαγε τη γκόμενα ο Γκαστόνε, του πρήζαν τα παπάρια τα ανιψάκια του και τον έβαζε να γυαλίζει νομίσματα ο παθολογικά τσιφούτης θείος του. Τι κι αν ήταν τεμπελόσκυλο ο Ντόναλντ και πέρναγε τη μίζερη καθημερινότητα του γκρινιάζοντας για τις ευκαιρίες που δεν του δόθηκαν; Τις νύχτες το γνώριμο σαραβαλάκι του μεταμορφωνόταν σε κατάμαυρη καρικατούρα του batmobil και οι δρόμοι του ανήκαν. Δεν τα έβαζε με τέρατα και παράφρονες εγκληματίες, αλλά προτιμούσε να εξευτελίζει με πολυμήχανες φάρσες τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Να τιμωρεί την απληστία και την αλαζονεία. Αναρχία με στυλ και άποψη δηλαδή, που προσωποποιούσε με τον ιδανικότερο τρόπο τη σοφή λαϊκή ρήση: "θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός".

Νομίζω ότι ξέρω τι θα ντυθώ φέτος στις απόκριες...

------------------------------------------------------------------------------------------------
Ας είναι καλά ο Allu Fun Marx και το κολακευτικότατο "πρωτοσέλιδο" που μου έκανε. Στο τελευταίο μου post είδα το ηλεκτρονικό ρουφιανόμετρο να τρελαίνεται και να χτυπάει κόκκινα, ποτίζοντας έτσι το νεοαποκτηθέν βλαστάρι του blogging. Συνεχίζω λοιπόν, ευχαριστώντας παράλληλα όλους όσους είχαν την περιέργεια να επισκεφτούν το μικρό μου κάστρο ή να με κάνουν link (το οποίο προς το παρόν μου φέρνει κάτι σε χαμένο κρίκο).

15 σχόλια:

A.F.Marx είπε...

Πολύ ωραίο το "ψυχολογικό" προφίλ του Φάντομ Ντακ.
Μπράβο!
Ποιο cartoon έχει σειρά;

Ανώνυμος είπε...

Το ξέρεις ότι έχουμε πολύ κοντινό γούστο στα κόμικς; Κι εμένα ο αγαπημένος μου ήρωας από τα μίκι μάους αυτός ήταν. Ειδικά η ποντικοοικογένεια, (μίκι, μίνι κτλ.) δεν παλευόταν με τίποτα, μια εκδοχή της suburbia με τρωκτικά αντί για λευκούς Αγγλοσάξωνες. Τα σέβη μου, κύριε πρίγκιψ.

elafini είπε...

"Paperinik il diabolico vendicatore," Topolino, 1969
Elisa Penna (story)
Guido Martina (script)...ο φάντομ ντάκ είναι ΙΔΕΑ!!!

P.S.δεν ξέρω τι φταίει..απ'ότι φαίνεται θα σε διαβάζω μόνο εγώ :(

elafini είπε...

φαίνεται πως και το blog μου μεταλάσσεται σε φαντομά..

Ανώνυμος είπε...

επειδή σε ενδιαφέρουν τα τοπ θα μπαίνω κατα καιρούς να σου λέω τη γνώμη μου.
αν δεν με ακούσεις θα πας ψηλα. πρέπει να κάνεις το αντίθετο από τις συμβουλές μου.
προς το παρον συμφωνώ με τις πρωτότυπες σκέψεις σου αλλά να ξέρεις πως το μπλόκινγκ χρειάζεται ψυχή και εσύ είσαι κυρίως λογικός τύπος.
θες να σπάσεις τα κάουντερ; περιέγραψέ μας την πρώτη φορά που έκλαψες και είχες συνείδηση γι αυτό , δεν ήσουν πιτσιρίκι πιά. Πες τα όλα όμως: τι αισθάνθηκες , τι σκεφτόσουν , τι εικόνες "είδες" , πόσο πολύ μπορεί να ήταν το μίσος που ξεχείλησε την ψυχή σου
θα επανέλθω
ο ανώνυμος με αμφιβολίες

nassos είπε...

Αχ τι μου θύμισες τώρα... Φάντομ Ντάκ... :D :D :D

Man on the moon είπε...

ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Μίκυ και οι άλλοι φόραγαν γάντια, γιατί ο Μίκυ είχε σκύλο ως κατοικίδιο (τον Πλούτο) αλλά και ως 'κολλητό' (Γκούφυ), γιατί ο Ντόναλντ είχε το ίδιο επίθετο με την Νταίζυ και ενώ ήταν ζευγάρι είχαν και οι δυο τον Σκρούτζ θειο, πως ένα άλογο (ο Οράτιος) ήθελε μια αγελάδα (την Κλάραμπελ), γιατί μια πάπια η ένα ποντίκι η ένας σκύλος, κλπ, μιλούν, ντύνονται και γενικότερα φέρονται ως άνθρωποι και πολλά άλλα...

αν τα δεις όλα μέσα από το πρίσμα της ψυχαναλυτικής θεωρίας νομίζω θα καταλάβεις τι εννοώ...

αυτές τις αποκριές θα ντυθώ Κάπτεν Μάρκ (από την 'Περιπέτεια')... επειδή μιλάμε με συμβολισμούς.

Helix Nebulae είπε...

Από μωρά μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε σύμβολα, καθώς και να "ανθρωποποιούμε" αφηρημένα σχήματα, ζώα, μηχανήματα, κλπ. Οι χάρτινοι ήρωες όχι μόνο δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά αντιθέτως εφευρέθηκαν ακριβώς γι' αυτόν το σκοπό. Εκλιπαρούν να ταυτιστούμε μαζί τους και να επιλέξουμε στρατόπεδο, να γίνουμε οπαδοί της ιδεολογίας που κρυφά εκφράζουν. Όσο μεγαλώνουμε εμπλουτίζουμε το εικονοστάσι μας, αντικαθιστώντας τον Μπάτμαν με λίγο Νίτσε και τον Μίκυ με μπόλικο Φουκουγιάμα.

@ανώνυμος πλασιέ (με αμφιβολίες)
Είσαι εκτός θέματος - σίγουρα μπήκες στο σωστό blog; Δεν ξέρω τι πουλάς και ομολογώ ότι δε με ενδιαφέρει καν να μάθω. Αν ποτέ χρειαστώ μέντορα θα προτιμήσω κάποιον που γνωρίζω και εμπιστεύομαι. Στο μεταξύ, σε συμβουλεύω (δωρεάν) να ανοίξεις κι εσύ ένα blog, ώστε όταν κατακτήσεις τις κορυφές που ονειρεύεσαι να μην έχεις να μοιραστείς τη δόξα με κανέναν.

Man on the moon είπε...

μου άρεσε η αναφορά στο Φουκυγιάμα... αν και το τέλος της ιστορίας (η της ιδεολογικής εξέλιξης του ανθρώπου αν προτιμάς) έχει καιρό ακόμα για να μας βρει...

candyblue είπε...

Τα linkblogs δεν είναι παρά τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα

candyblue είπε...

καλώς σε βρήκα ε?
:)

Helix Nebulae είπε...

@candyblue
Καλωσήρθες. Ελπίζω μόνο να μην με κόλλησες τίποτα :))

Sia+Meza είπε...

Καλα αυτος ο ανωνυμος ηταν απολαυστικος!
Φαση, εχω διαβασει Φροιντ και η ανθρωπινη ψυχη ξεδιπλωνεται μπροστα μου!
Φαση,"οτι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο", και εχω πει ατακα!
Κανε ενα μπλογκ ρε ανωνυμε!
Ελικα, χεχ, δωσε και σωσε

Zaphod είπε...

Καλό το αφιέρωμα στον πιο συμπαθη τύπο από ένα καρτούν συρφετό. Δεν ήξερα πως στην Αμερική είναι άγνωστος. R u sure?
Περιμένω αφιέρωμα στον Slein (ή Slain, έχω να τον διαβάσω από πιτσιρικάς)
@ανώνυμος:επιφυλλάσομαι για σπαραξικάρδιες ιστορίες. Σου δίνω μερικές συγκλονιστηκές δικές μου, με πόνο ψυχής, αίμα, δάκρυα, ιδρώτα, χαρτομάντηλα κτλ μέχρι να γράψει ο helix κάτι της αρεσκείας σου! Μέχρι τότε ομφαλοσκόπησε και "ψάξου"! :-)
Sia+Meza: Σωστός!

Ανώνυμος είπε...

Έχεις δίκιο , έκανα λάθος , απάντησα στο προηγούμενο σποτ, φταίει που είμαι καινούριος και δεν έχω μαθει ακόμα τα μπλογκς.
Τώρα κοίταξε τι θα κάνω , θα αρχίσω παλι τις συμβουλές.
Ξέχνα τον Ντοναλτ αν θες να πας μπροστά. Όλοι τον Σκρούντζ θυμούνται. Ο Ντόναλντ ήταν καλός για παιδική παρέα, μπορεί να είναι και γκαντέμης εδώ που τα λέμε.
Ο Σκρούντζ όμως τα έχει όλα , κρατάει τον κόσμο στα χέρια του.
Κάνε μας μιά ανάλυση για τον Σκρούντζ τις επόμενες μέρες , πες μας για το χρήμα , εξυπνους τρόπους να το αποκτήσει κανείς , δώσε μας κανενα στανταρ στο στοίχημα , κάνε παιχνίδι και τότε να δεις κλικς
ανώνυμος με αμφιβολίες