Η εκδίκηση του Φάντομ Ντακ

Υπήρξε ο απόλυτος ήρωας των παιδικών μου χρόνων. Κολλητή μαύρη φόρμα, ντουμπλ-φας μπέρτα, ζώνη γεμάτη γκάτζετ και φυσικά μάσκα τύπου Ζορό. O τύπος συμπύκνωνε όλα τα απωθημένα των απανταχού losers: Aσυμβίβαστος, αντιεξουσιαστής και θρασύτατος. Ένας ρομαντικός τρομοκράτης με σατανικό χιούμορ, που έπαιρνε εκδίκηση για όλες τις προσβολές και τις αγγαρείες που ταπείνωναν καθημερινά το alter ego του - τον μονίμως γκαντέμη και φτωχομπινέ Ντόναλντ. Απ' όσο ξέρω γεννήθηκε στην Ιταλία, σε ταραγμένες πολιτικά εποχές. Έκανε λιγοστές εμφανίσεις σε διάφορες χώρες (ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα), και σταδιακά εξαφανίστηκε. Εννοείται ότι στις ΗΠΑ είναι εντελώς άγνωστος, αφού η όλη ιδεολογία που εκπροσωπεί έρχεται σε σύγκρουση με τον συντηρητικό κι αποστειρωμένο κόσμο της Disney (μπατσόφιλα ποντίκια, αξύριστοι κακοποιοί και ανέραστοι συγγενείς δευτέρου βαθμού).

Όχι, δεν ήταν παρωδία υπερήρωα όπως πιστεύουν μερικοί, ήταν η επιτομή του υπερήρωα. Σε αντίθεση με τους καλογυαλισμένους σφίχτες της DC και της Marvel, ο Φάντομ Ντακ δεν ήταν ούτε απρόσβλητος στις σφαίρες εξωγήινος με περίτεχνη φράντζα, ούτε εκατομμυριούχος πλεϊμπόι με ψυχολογικά τραύματα, ούτε λαμπρός επιστήμονας που εκτέθηκε στις ευεργετικές ιδιότητες της ραδιενέργειας. Ένα ρεμάλι του κερατά ήταν, ένας κακομοίρης προλετάριος που του πήδαγε τη γκόμενα ο Γκαστόνε, του πρήζαν τα παπάρια τα ανιψάκια του και τον έβαζε να γυαλίζει νομίσματα ο παθολογικά τσιφούτης θείος του. Τι κι αν ήταν τεμπελόσκυλο ο Ντόναλντ και πέρναγε τη μίζερη καθημερινότητα του γκρινιάζοντας για τις ευκαιρίες που δεν του δόθηκαν; Τις νύχτες το γνώριμο σαραβαλάκι του μεταμορφωνόταν σε κατάμαυρη καρικατούρα του batmobil και οι δρόμοι του ανήκαν. Δεν τα έβαζε με τέρατα και παράφρονες εγκληματίες, αλλά προτιμούσε να εξευτελίζει με πολυμήχανες φάρσες τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Να τιμωρεί την απληστία και την αλαζονεία. Αναρχία με στυλ και άποψη δηλαδή, που προσωποποιούσε με τον ιδανικότερο τρόπο τη σοφή λαϊκή ρήση: "θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός".

Νομίζω ότι ξέρω τι θα ντυθώ φέτος στις απόκριες...

------------------------------------------------------------------------------------------------
Ας είναι καλά ο Allu Fun Marx και το κολακευτικότατο "πρωτοσέλιδο" που μου έκανε. Στο τελευταίο μου post είδα το ηλεκτρονικό ρουφιανόμετρο να τρελαίνεται και να χτυπάει κόκκινα, ποτίζοντας έτσι το νεοαποκτηθέν βλαστάρι του blogging. Συνεχίζω λοιπόν, ευχαριστώντας παράλληλα όλους όσους είχαν την περιέργεια να επισκεφτούν το μικρό μου κάστρο ή να με κάνουν link (το οποίο προς το παρόν μου φέρνει κάτι σε χαμένο κρίκο).