12 Φεβ 2007

Άνθρωποι και βατράχια

Τον αγαπούσαν όλοι τον Ναπολέοντα, ιδίως τα παιδιά. Κάποια μεσημέρια που είχε καλό καιρό φορούσε τα γυαλιά του, καθόταν στο παγκάκι του και σκάλιζε με έναν σουγιά ξύλινους γλάρους που κουνούσαν τα φτερά τους. Τους έβαφε μετά με ένα πινέλο και τους κρεμούσε στο δέντρο να στεγνώσουν. Μια φορά μάλιστα είχε γράψει το όνομα "Ιωνάθαν" σε έναν από αυτούς. Τον είχα αγοράσει και τον είχα χαρίσει σε μια κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος τότε. Αργότερα μετάνιωσα που δεν τον κράτησα για τον εαυτό μου.

Πρέπει να ήταν λεβέντης στα νιάτα του ο Ναπολέων, πριν πάθει το ατύχημα που του παραμόρφωσε το πρόσωπο και την ψυχή. Κούτσαινε καθώς περπατούσε κι έδειχνε να πονάει σε κάθε του βήμα. Λιγδιασμένα μαλλιά, τριμμένα ρούχα, θολό βλέμμα. Ήταν βαριά αλκοολικός ο Ναπολέων και για κακή μου τύχη του άρεσε να πίνει τις μπύρες του στο παγκάκι έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μου. Τα βράδια πάλευε με αόρατους δαίμονες, φωνάζοντας ακατάληπτες κατάρες και τραγουδώντας. Μία η ώρα τη νύχτα, δύο, και οι κραυγές του αντηχούσαν σ' όλη τη γειτονιά. "Μπήκαν στην πόλη οι τραμπούκοι, φωτιές ανάψαν οι τραμπούκοι" τραγούδαγε, τονίζοντας το "τραμπούκοι" με όση δύναμη είχε απομείνει στα πνευμόνια του. Ήταν ανένταχτος αριστερός ο Ναπολέων, πρέπει να είχε φάει και ξύλο στην ΕΑΤ-ΕΣΑ κάποτε. Έτσι και τόλμαγε κανείς να βγει στο μπαλκόνι και να του κάνει παρατήρηση, τον στόλιζε με βρισιές χωρίς κανένα δισταγμό. "Ταλιμπάν! Κλείστε τα πατζούρια σας καθήκια! Ρουφιάνοι!" Αμέσως μετά άρχιζε να κλαίει και να σπαράζει. "Βάτραχε! Πονάω βάτραχε! Είμαι μεθυσμένος βάτραχε!" Ούρλιαζε κυριολεκτικά. Είχε κάνει ναυτικός σε φορτηγά παλιά ο Ναπολέων, και με αυτό το "βάτραχε" μάλλον έκανε ένα είδος θρηνητικής επίκλησης στον
παλιό του εαυτό ή ίσως και να συνομιλούσε με τους χαμένους του συντρόφους.

Όσο και να τον συμπονούσα όμως, η αλήθεια είναι ότι μου έσπαγε τα νεύρα αυτή η θορυβώδης εξομολόγηση. Κάθε βράδυ τα ίδια. Στα πέντε χρόνια που έμεινα στα Εξάρχεια, είναι ζήτημα να κάλεσε κάποιος την αστυνομία δύο φορές. Στου Παπάγου δεν θα είχε αντέξει ούτε μισή ώρα εκεί έξω. Υπήρχε ένα είδος σεβασμού απέναντι του από όλους στη γειτονιά. Δεν ήταν φόβος - ο Ναπολέων γάβγιζε δυνατά αλλά δεν δάγκωνε ποτέ. Ούτε οίκτος ήτανε. Πιο πολύ έμοιαζε με μια συλλογική ενοχή για τραύματα του παρελθόντος που μόνο ένας μεθυσμένος σακάτης άντεχε να θίξει. Εμφύλιος, χούντα, παπάδες, προδότες... Τίποτα δεν ξέφευγε από την οργή του. Το μεταμεσονύκτιο παραλήρημα του Ναπολέοντα αποτελούσε ένα είδος φωνής της δικής μας συνείδησης, μια άχαρη υπενθύμιση ότι οι τακτοποιημένες μικροαστικές ζωούλες μας είχαν χτιστεί με αίμα και ανθρώπινα συντρίμμια. Και οι κραυγές του ήταν το τίμημα που σιωπηλά δεχόμασταν να πληρώσουμε.

Άλλαξαν τα πράγματα στη ζωή μου και κάποια μέρα μετακόμισα κι έφυγα από εκεί. Το διαμέρισμα το νοίκιασα σε δύο φοιτήτριες, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι τα ουρλιαχτά ενός μεθυσμένου θα στοίχειωναν τις νύχτες τους από δω και πέρα. Προς μεγάλη μου κατάπληξη δεν μου παραπονέθηκαν ποτέ. Την απορία μου την έλυσε ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, μια μέρα που πέρασα από το σπίτι να μαζέψω γράμματα και λογαριασμούς. Ο Ναπολέων είχε χτυπήσει ένα βράδυ και μπήκε στο νοσοκομείο. Ο ίδιος έλεγε ότι τον έσπρωξαν, άλλοι έλεγαν ότι σκόνταψε μόνος του μέσα στη σούρα και γκρεμοτσακίστηκε. Το θέμα είναι ότι τον κράτησαν κάνα μήνα στο νοσοκομείο, του έφτιαξαν το χτυπημένο πόδι ώστε να μην πονάει πια τόσο πολύ, και φυσικά τον αποτοξίνωσαν από το αλκοόλ που κύλαγε μόνιμα στις φλέβες του. Επέστρεψε άλλος άνθρωπος στη γειτονιά, συμφιλιωμένος με τους παλιούς του εφιάλτες και εντυπωσιακά ήσυχος. Τέρμα οι μπύρες και τα τραγούδια, τέρμα οι τσακωμοί με τους περίοικους, τέρμα τα αναφιλητά που συνόδευαν τις κραυγές του προς τον μυστηριώδη βάτραχο. Τον είδα κι εγώ τον Ναπολέοντα εκείνη την ημέρα και τον χαιρέτισα. Κουρεμένος, φρεσκοπλυμένος, ήρεμος, κάπνιζε το τσιγαράκι του στη σκιά ενός δέντρου φορτωμένου με ολοκαίνουργιους γλάρους.

31 σχόλια:

αμμος είπε...

α) Και ποσ(τ)ότης και ποιότης!
β) Είτε είναι ημερολόγιο, είτε όχι, μου αρέσει που κλείνει έτσι. Έχει ποίηση και η υγεία, σε κάποιους μας αρέσει να το ξεχνάμε.

Helix Nebulae είπε...

Πρόκειται για εντελώς αληθινή ιστορία

Zaphod είπε...

Δεν θα πω πολλά....μάλλον δεν θέλω να πώ τίποτα...καλός ο παίχτης.....

cyrus είπε...

Συγγνώμην διά το άσχετον του πράγματος, αλλά ήθελα όπως γνωστοποιήσω εις τον οικοδεσπότην την ύπαρξιν εις το δίκτυον μιας εντπωσιακούς φωτογραφίας του.

Παρακαλώ, συνεχίστε...

Helix Nebulae είπε...

Ωχ, χάλια έχω βγει στη φωτογραφία που βρήκε ο Cyrusgeo. Αχτένιστος, μουντός και με κόκκινα μάτια λόγω φλας ;-Ρ

Ανώνυμος είπε...

Συγκινητικό και όμορφο πολύ!

Αστάρτη είπε...

Ενα μικρό γεγονός αρκεί για να σου αλλάξει τη ζωή.
Ο Ναπολέων απ’τη μια μέρα στην άλλη άλλος άνθρωπος, μέσα-έξω.
Μάλιστα.
Πολύ όμορφη ιστορία,αν και τον περίμενα τρελό ως το τέλος.

:)

Фе́ммe скатале είπε...

Μάλλον ήταν πιό τρελλός στο τέλος.

Helix Nebulae είπε...

Αγαπητά μου κορίτσια, χαίρομαι που σας συγκίνησε η ιστοριούλα μου (στην Αστάρτη και τη Μάγια αναφέρομαι κυρία Αντουανέτα μου, μην παρεξηγείστε :-Ρ )

Δεν θα τον χαρακτήριζα τρελό τον Ναπολέοντα, παρά το γεγονός ότι με είχε βρίσει κάποτε με το αμίμητο "άντε γαμήσου εσύ κι η μάνα μου" (αφού μου είχε πρώτα διευκρινίσει ότι η μάνα του είχε υπάρξει "σκύλα μπάλα"). Μόνιμη βλάβη από το ποτό είχε σίγουρα, διάφορα σύνδρομα που οφείλονταν στο ατύχημα επίσης, υποσυνείδητους συμβολισμούς και άλλα παρόμοια έβγαζε, αλλά τρελός...

Δεν ξέρω, μάλλον είμαι της άποψης ότι τρελός θεωρείται κάποιος ανάλογα με τα ήθη και τα έθιμα του κοινωνικού του περίγυρου. Ένας βραχμάνος είναι ιερο πρόσωπο για τους Ινδούς, εδώ θα τον μαζεύαμε με ζουρλομανδύα. Στο συγκεκριμένο περιβάλλον, τα παραληρήματα του Ναπολέοντα είχαν νόημα, το ίδιο και οι γλάροι του. Άλλωστε, όπως λέει κι η παροιμία: "από τρελό κι από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια".

Τίποτα είπε...

Έγινε καλά ο άνθρωπος. Πάει η τρέλλα. Πήρε μαζί της και τις ενοχές τις συλλογικές και κοιμούνται ήσυχα πια οι άνθρωποι τα βράδια. Λίγο τόχεις;

(Μου άρεσε πολύ το κείμενο, helix)

Фе́ммe скатале είπε...

Εγω γιατί να παρεξηγηθώ;;;;;

Helix Nebulae είπε...

@Αντουανέτα (που δεν σας λένε Μαρία)
Γιατί δεν ξέρω αν κι εσείς συγκινηθήκατε, ούτε αν σας επιτρέπει ο γιατρός σας να συγκινείστε :-)

Фе́ммe скатале είπε...

Η αλήθεια είναι πως μου το έχει απαγορέψει όπως και το να κάνω κούνια στο Ουράνιο Τόξο αλλά τον γράφω. Αααα την άνοιξη πέφτω σε νάρκη

Ανώνυμος είπε...

Αυτό πολύ μου άρεσε φίλτατε.

funEL είπε...

Μα δεν ήταν τρελός ο άνθρωπος. Δαιμονισμένος αντίχριστος και υποταγμένος από τους ψεκασμούς είναι. Ευχέλαιο και τεριρέμ ειναι η λύση.

Κάποιες φορές φερόμεθα ως άνθρωποι και εμείς... άλλες πάλι μας είναι πολύ δύσκολο...
θέλαμε να πουμε ενα καλό λόγο και μπαχαλέψαμε σκοτεινοσιωνιστικά την ατμόσφαιρα

ion είπε...

"μια άχαρη υπενθύμιση ότι οι τακτοποιημένες μικροαστικές ζωούλες μας είχαν χτιστεί με αίμα και ανθρώπινα συντρίμμια.."
θλιβεροί εμείς που αποκαλούμε την απόγνωση της αλήθειας - τρέλα. Αντί να ξυπνήσεις απο τις φωνές, σκεπάζεσαι πιο σφιχτά για να μην ακούς. Να μην ακούς αυτό που προσπαθείς να ξεχάσεις. την ηλίθια φάτσα που φοράς κάθε πρωϊ ξεστομίζοντας μια βέβυλη καλημέρα σε σκάρτους που ποτέ δεν θελησες.
Ο Νικόλας Άσιμος να ζει σε περίπτερο και οι "καλλιτέχνες" να πουλάνε μούρη..

Τα σέβη μου helix

Rodia είπε...

Yposxomai na diabasw me prosoxi ta televtaia posts, ma tin ali8eia!:-)

(twra briskomai stis paryfes tis kolasews twn bloggers -->>bl. internet cafe)

smutsssssssssssss

Sardonian είπε...

Είναι αλήθεια πως σε κάθε κείμενο ψάχνουμε να βρούμε τα ίχνη των δικών μας σκέψεων. Είμαι σχεδόν σίγουρη για αυτό κι έτσι θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτό που συναντήσατε στο μυαλό μου με το post σας αγαπητέ Yperoptix.
1. Ναι, είναι δυνατή η επίτευξη μιας επιτυχίας μέσα από έναν καταιγισμό ή μια δυνατή σταγόνα μόνο, αποτυχίας.
2. Τελικά ούτε ο τρόπος ούτε το περιεχόμενο του λόγου τρομάζει 'η ηρεμεί. Είναι αυτό που ξυπνάει η συχνότητα του κάθε ήχου (ακόμα κι όταν περιρρέει μέσα από πληκτρολογηθέν κείμενο) μέσα μας που μας μεταμορφώνει από αγρίμια σε αγγέλους.

Χαίρομαι που σας βρήκα.

Helix Nebulae είπε...

@ουδέν
καλά είναι να κοιμούνται οι άνθρωποι τα βράδια - για το "ήσυχα" διατηρώ επιφυλάξεις ;-)

@pascal
ευχαριστώ πολύ, να μας ξανάρθετε :-)

@funEL
Πλάκα-πλάκα, τα οράματα και τα παραληρήματα ενός αλκοολικού μοιάζουν με στεγνό ορθολογισμό μπροστά στα παραμύθια του Λιάκουρα.
+αφαλόκοψον+

@ion
μια και ανέφερες τον μακαρίτη τον Άσιμο, ήξερες ότι κάποτε τα είχε με την Ανίτα Πάνια; Κι εγώ δεν το πίστευα όταν μου το' πανε, αλλά μάλλον είναι αλήθεια. Από τα παγκάκια στα παλάτια...

@ροδιά
τι αμαρτία έκανες καλό μου για να τιμωρείσαι έτσι; να βάλουμε ρεφενέ όλοι να σου πάρουμε ένα PC, ένα modem, κάτι τέλος πάντων. Εκτός αν απλά κάνεις αποτοξίνωση. Πολλά φιλιά.

@sardonian
Καλώς ήρθες.
1) Φαίνεται πως ισχύει το ρητό "ό,τι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς".
2) Όταν μεταμορφώνονται οι άγγελοι σε αγρίμια να δεις τι γίνεται...

speira είπε...

Αχ στο τέλος την ευνούχισες την τρέλα, αλλά τουλάχιστον έμεινε ένα δεντρο στολισμενο με γλαρους.

Ανώνυμος είπε...

δεν ξέρω, με άγγιξε πολύ. μια απλή πονεμένη ιστορία καθόλου άγνωστη.
ωραία γραμμένη. όλο ανθρωπιά...

Epsilon είπε...

Μου αρέσουν οι τρελοί, με τραβούν σα μαγνήτες οι ζωές τους κι οι ιστορίες που κρύβουν. Ακόμα κι αν δεν είναι αληθινές αρκεί να είναι ο παραλογισμός της διήγησης!

o kairos είπε...

Επιτελους και ενα χαπυ εντ ρε γαμωτο.

Lex_Luthor06 είπε...

ομορφη η αληθινη ιστορια
μηπως να έγραφες και μια φανταστικη με τις δυο φοιτήτριες;

:-P

Helix Nebulae είπε...

@speira
Μάλλον όλοι "εμείς" (οι προοδευτικοί; σκεπτόμενοι; ρομαντικοί; εναλλακτικοί; αμφισβητίες; ανισόρροποι;) έχουμε εξιδανικεύσει την τρέλλα. Δε λέω, έχει τα καλά της η ελευθερία να μπορείς να βρυχάσαι νυχτιάτικα ό,τι μαλακία σου κατέβει, αλλά το να ξερνάς κάθε βράδυ τους χειρότερους εφιάλτες σου είναι σίγουρα πιο επώδυνο απ' όσο οι περισσότεροι από εμάς θα αντέχανε. Και πιο σκατόψυχο, αφού αντί να αυτοκτονήσεις για να μην υποφέρεις, προτιμάς να τιμωρείς τον εαυτό σου και την "κοινωνία" μ' αυτόν τον τρόπο.

@Ροΐδης
Αυτή η ταλαίπωρη λέξη "ανθρωπιά"... χαίρομαι που έχεις το θάρρος να τη χρησιμοποιήσεις :-) Τι εννοείς "καθόλου άγνωστη" ιστορία; Υπήρξαμε γείτονες;

@epsilon
βλέπε την απάντηση μου @speira. Από την άλλη, προφανώς κι εμένα μου αρέσουν οι τρελοί και οι αφιλτράριστες και άβολες αλήθειες που ξεστομίζουν.

@καιρός
Έχετε δίκιο, έχουμε φτάσει να ταυτίζουμε τις καλλιτεχνικές προθέσεις με τη μαυρίλα, λες και η κατάθλιψη είναι αξιοζήλευτη αρετή.

Helix Nebulae είπε...

@lex_luthor
Επιφυλάσσομαι για τις φοιτήτριες. Αν γράψω κάτι στο μέλλον να είσαι σίγουρος πως δε θα είναι η φαντασίωση που νομίζεις ;-)) Άλλωστε, τις καλές γκόμενες τις κέρδιζε πάντα ο σούπερμαν :-ΡΡΡ

speira είπε...

Εξαρτάται απο το είδος της τρελλας η εξειδανικευση της. Ο Ναπολέοντας πιο πολύ παραπεμπει στον τρελλο του χωριού, που ακόμη κι αν ενοχλεί, τελικά απότελέι μέρος της"γραφικοτητας" της κοινωνιας. Όσο για την πρόταση περι αυτοκτονιας είναι πολύ τελεσίδικη για να μπορέσω εγω τουλαχιστον να την προτείνω σε οποιον μεσα στο σαλεμα του γαβγιζει αλλα δεν δαγκωνει.

homelessMontresor είπε...

Ανύπαρκτα τα όρια ανάμεσα στην τρέλα και στην πραγματικότητα.
Επίσης δεν μπορώ να κρατηθώ και να μην σχολιάσω οτι το προηγούμενο ποστ με τον φίλτατο πολυπόδαρο πλατωνικό εξωγήινο πολύ μου άρεσε!

sorry_girl είπε...

Εμένα δε μου άρεσε.
Που έγινε κανονικός άνθρωπος εννοώ.
Το κανονικός το είχα βάλει σε εισαγωγικά αλλά μετά τα έβγαλα.
Χαμόγελο!

Xνούδι είπε...

Έχετε ταλέντο Ηelix. Πράγμα το οποίο φαίνεται από την πολλή αρχή (όχι μόνο της ιστορίας αυτής).
Οι γλάροι σαν να ακούγονται μέχρι εδώ...

Helix Nebulae είπε...

@speira
Συμφωνώ ότι σαν φιγούρα κουβαλάει ένα είδος γραφικότητας, ενταγμένης ωστόσο σε ένα αστικό περιβάλλον. Δεν προτείνω την αυτοκτονία σε κανέναν ως τρόπο φυγής, απλά τη συγκρίνω με το ανελέητο αυτομαστίγωμα που έκανε κάθε βράδυ ο Ναπολέων. Κατά κάποιον τρόπο, ήταν σα να είχε ήδη πεθάνει και να υπέφερε στην προσωπική του κόλαση, κάτι που κάνει τη μετέπειτα λύτρωση του ακόμα πιο σημαντική.

@homelessmontresor
Ωραία ονόματα έχετε εσείς τα εξωγήινα. Με τον Ζγκολμπ γνωρίζεστε από παλιά υποθέτω ;-)

@sorry_girl
Αυτή η κανονικότητα κι η φυσιολογικότητα (με ή χωρίς εισαγωγικά) θα μας φάει. Για έναν εξωγήινο (βλ. παραπάνω) το να μην είναι κανείς πράσινος ενδεχομένως συνεπάγεται κάποιου είδους ανωμαλία. Προσδιορίζουμε κοινώς συλλογικές ταυτότητες μέσω ενός συνεχούς προσδιορισμού του (μειονοτικού συνήθως) "άλλου".

@χνούδι
Ευχαριστώ για το κομπλιμάν, αν και πιστεύω πως το ταλέντο είναι πολύ σχετικό πράγμα και ιδιαίτερα απατηλό. Οι γλάροι συνήθως κρώζουν κακόηχα πάντως (αν και είναι ωραίοι να τους χαζεύεις) :-))